ได้ดูเรื่องนี้สักที เพราะอิลอูล้วนๆ (ตั้งกระทู้ถามไปก่อนหน้านี้เรื่องซีรีย์ที่อิลอูเล่นไม่ควรพลาด)
ตอนแรกที่ดูเรื่องนี้ ได้ดูแค่ตอนฉากต่อสู้ตอนองค์ชายตาย ก็รู้สึกเศร้าตามฝ่าบาท อารมณ์คล้อยตามนักแสดง แต่ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมาก จนได้ไล่ตามดูความเป็นมาตั้งแต่เริ่มต้นขององค์ชายยางมยอง พอมาดูฉากตายอีกรอบถึงได้รู้สึกสงสารมากกกก เข้าใจและเห็นใจความรู้สึก ความคิดของตัวละครมากขึ้น

ฝ่าบาทเองไม่ใช่ว่าไม่น่าสงสาร เพราะการเป็นพระราชาเองก็ต้องแลกกับความสุขหลายๆอย่าง อยากทำอย่างใจก็ไม่ได้ เพราะมีตำแหน่งเป็นประมุขของชาติอยู่ ต้องพรากกับนางเอก ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รัก เหมือนมีคนภักดีอยู่รอบกายแต่ก็ต้องพบว่า องครักษ์ที่ภักดีกับตัว แต่ก็โกหกหลายครั้งเพื่อคนอื่น มีน้องสาวก็ทำเรื่องป่วนโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมาเพื่อให้ได้ผู้ชาย มีย่าก็บ้าอำนาจ

แต่ถ้าเทียบกับองค์ชายแล้ว เราคิดว่าองค์ชายนี่น่าสงสารสุดในเรื่องแล้ว ฝ่าบาทก็ยังได้รับความรักจากนางเอก ได้ความรักจากพ่อ พี่ชาย อาจารย์ ขันที องครักษ์ และคนรอบกายทั้งหลาย

ความรู้สึกที่ดู เผินๆเหมือนเป็นองค์ชายที่ร่าเริง อารมณ์ดี คอยเป็นคนที่ทำให้คนอื่นยิ้มอยู่ตลอด แต่เราดูก็รู้สึกได้ ที่ยิ้มแต่ใบหน้า แต่ในใจมันเหมือนคนขมขื่นสุดๆ (อิลอูแสดงบทแบบนี้เก่งเวอร์ )

เราในฐานะคนดูย่อมเห็นการกระทำของตัวละครอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับองค์ชาย แล้วจะคิดว่า พ่อก็รักนิ่ ถึงได้แอบปกป้องอยู่ไง ถึงแม้จะทำเหมือนไม่รักก็ตาม ด้วยการไม่ให้ข้องเกี่ยวการเมือง ให้อยู่นอกพระราชวัง เป็นการป้องกันการการเข่นฆ่ากันเองระหว่างพี่น้อง

แต่ถ้าเราเอาตัวเองไปมองในฐานะตัวองค์ชายเอง เราก็จะเห็นแค่ สิ่งที่เห็นที่พ่อตัวเองทำ มันช่างต่างกับน้องโดยสิ้นเชิง เป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ จะเรียนการปกครองแทนที่พ่อจะชื่นชมกลับตำหนิ แต่ไปชื่นชมน้องแทน แล้วเด็กขนาดนั้นคงไม่เข้าใจหรอกว่าการเมืองคืออะไร คงรู้แต่ว่าอยากได้ความรักจากพ่อบ้าง สะสมทีละเล็กละน้อย จนองค์ชายโตมาแล้วยังดีได้ขนาดนี้น่าชื่นชมมากด้วยซ้ำ ไม่คิดจะโทษองค์ชายเลยถ้าจะมีความคิดอิจฉาน้องอยู่ในใจบ้าง แต่ก็ยังรักน้องอยู่ดี  

ตัวเองมีศักดิ์เป็นองค์ชาย แต่แค่จะเข้ามาในบ้านตัวเอง (วัง) ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องยาก เหมือนไม่เต็มใจจะให้เข้า มีย่าก็ไม่รัก ทำชิงชังเหมือนเป็นศัตรูทั้งที่ก็เป็นหลานแท้ๆ

ความรู้สึกที่เหมือนสูญเสียเพื่อนรักไปให้ฝ่าบาทหมด ถึงแม้เราจะเห็นว่าจริงๆแล้วตัวองครักษ์ ชื่อ อูน (รึเปล่า?555 ไม่แน่ใจ) ก็แอบโหกเพื่อองค์ชายอยู่หลายๆครั้ง แต่โดนฝ่าบาทจับได้ทุกครั้ง  แต่สิ่งที่องค์ชายรับรู้มันไม่เหมือนกับสิ่งที่คนดูเห็น อูนพร้อมจะรับฟังคำสั่งของฝ่าบาทโดยไม่มีข้อแม้ ตอนชวนดื่มเหล้า องค์ชายพนันกับฝ่าบาท ว่าอุนไม่ยอมดื่มแน่ๆแต่พอฝ่าบาทสั่ง อุนก็ทำตามโดยไม่ลังเล เป็นเรา เราก็น้อยใจอ่ะ

ความรักที่มีให้นางเอก ตัวเองไม่เคยสมหวังอะไรสักอย่าง แค่อยากได้ผุ้หญิงที่รักสักคนก็เป็นผู้หญิงที่มีใจให้แต่น้องตัวเองคนเดียว จริงๆไม่ค่อยอยากจะพูดถึงนูน่ากาอินเท่าไร อิอิ (ทำไมแคสตัวละครอายุมากจัง พระมเหสีก็ดูหน้าล้ำเกินอายุในเรื่องไปเยอะ จริงๆ2 คนนี้จะต้องอายุน้อยกว่าบรรดาผุ้ชายตัวแสดงนำของเรื่องหนิ่ )  ยิ่งไม่ค่อยชอบนางเอกขึ้นไปอีก โดยเฉพาะนางเอกที่เอะอะก็มีตามองพระเอกอย่างเดียว โหมดขี้อิจฉานี่หว่า 555 ทำไมๆๆ องค์ชายจะต้องมีใจให้อยู่คนเดียว ติ่งพระรองอย่างเราเห็นเวลาองค์ชายแอบเห็นทั้งพระเอกนางเอกมองกันอยู่หลายครั้ง โอ้ย สงสารจับใจ
แต่เพราะองค์ชายเป็นคนมั่นในความรักอย่างนี้ละมั้ง ถึงได้รู้สึกอยากเอาใจช่วยแต่พระรอง

มีแม่ก็เอะอะก็นึกถึงแต่ ฝ่าบาทๆๆ ทั้งๆที่คนที่องค์ชายคิดว่าน่าจะรักตัวเองมากที่สุด เลือกตัวเองเป็นคนแรก ก็เลือกที่จะพูดถึงคนอื่นก่อน (น้องตัวเองอีกแล้ว) เราแอบเข้าโหมดสมน้ำหน้าเบาๆ (ร้ายกาจจริงๆเรา 555) ตอนแม่องค์ชายร้องไห้คร่ำครวญต่อหน้าศพองค์ชาย อารมณ์แบบ ทำไมตอนเค้ายังมีชีวิตอยู่ไม่ทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้าคือคนสำคัญที่หนึ่ง ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าลูกตัวเองเป็นคนน่าสงสารแค่ไหน

สุดท้ายก็เลือกที่จะจากไป เพราะอยู่ไปนอกจากจะเป็นหอกข้างแคร่กับน้องตัวเองแล้ว ก็ต้องอยู่รับรู้กับความรู้สึกว่านางเอกรักแต่ฝ่าบาทคนเดียว