จำได้ว่าคุณยายชอบเปิดวิทยุฟังเราก็เลยได้ฟัง ไปโดยปริยาย แบบว่าถ้าเปรียบเทียบกับคือหัตถาก็เหมือนแบบฟังแต่เสียงก็ได้อ่ะ รู้ความเคลื่อนไหวได้ตามทุกอย่างเลย แบบจินตนาการเอาอ่ะ และบทก็ไม่มีเวิ่นเว้อนะ ฉากต่อฉากเลยทีเดียว ไมมีฉากแบบเว้นระยะเวลา แบบฉากเงียบๆ หรือแบบคิดย้อนเหมือนละครหลายเรื่อง ที่มีเพลงมาคั่นแล้วกันั่งระลึกถึงอดึดนานๆเป็ฯเบรกๆ