การสัมภาษณ์งานครั้งแรกในรอบ สิบปี แด่การก้าวไปข้างหน้า
หมายเหตุ 1 กระทู้นี้มีวาจาหยาบคาย และภาษาที่ไม่เป็นภาษา ใคร่ขอให้อาจารย์ต่างๆนาๆ งดให้คำวิจารย์ เพราะมันออกมาเพื่อความสะใจในความบัดซบของช่วงชีวิตที่ไม่สามารถเล่าแบบชนชั้นสูงได้ถึงอารมณ์
หมายเหตุ2 กระทู้นี้ยาวมากอาจกระทบเวลาทำมาหากินของคนขยัน แต่ก็เหมาะสำหรับมนุษย์เงินเดือนที่จะนั่งอ่านตอนสี่โมงเย็นฆ่าเวลารอกลับบ้าน
หมายเหตุ 3 กระทู้นี้ถูกเขียนขึ้นบนรถโดยสารขณะนั่งขึ้นกรุงเทพเพื่อไปสัมภาษษณ์งานทคั้งที่สอง

"แค่เพียงเธอรับเธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกันแต่ธอก็เขินอายอย่าง ...ตุ๊ด
เออ ว่าไง (ผมพูด)
เตง ขึ้นรถอะยัง (แฟน)
รถกะลังมานี่แหละ(ผม)
เดินทางปลอดภัยกลับมาเร็วๆละ(แฟน)
.. อืม เค้าเจอคำถามในเฟชละ อะไรเอ่ย ยิ่งมีมากยิ่งมองไม่เห็น(แฟน)
เออ อะไร เด่วนึกก่อน . . . อ้าวรถมาละเด๋วขึ้นรถก่อนนะยังไงจะโทรหานะ(ผม)
จ้าๆ ...ตู้ด . ๆ.ๆ.ๆ.ๆ.ๆ.ๆ

สวัสดีครับพี่น้อง วันนี้ผมก็มีโอกาสมาเล่าเรื่องราวป่วนๆ แปลกๆที่เกิดขึ้นในชีวิตผมอีกแล้ว สืบเนื่องจากกระทู้นี้ http://ppantip.com/topic/31215718
ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนจากการลงทุนครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต จนเกิดความล้มเหลวครั้งสำคัญ ยังไม่มีอะไรมาการันตีได้ว่าความล้มเหลวครั้งนี้จะนำพาความสำเร็จมาให้ได้
ครับการลงทุนทำร้านไอติมของข้าน้อยได้ประสบความตายไปเรียบร้อย
แต่ก่อนตายผมพยายามอะไรบ้างละนอ อืมวันนี้นั่งรถเข้ากรุง ว่างๆเลยเขียนมาเล่าให้ฟัง ก่อนเข้าเรื่องที่ไปสัมภาษณ์งานครั้งแรก
เมื่อสองเดือนที่แล้ว . . . . จากการคิดเองเออเองของผมคิดว่า สินค้าที่มีน้อยเกินไปไม่ดึงดูดลูกค้า เอางั้นไปหาอะไรมาขายเพิ่มดีกว่า เราขายไอติม เด๋วเข้าหน้าหนาว ไปเรียนทำนมสดเพิ่มดีกว่า นมร้อน กาแฟร้อน เครื่องดื่มต่างๆ ปังปิ้ง ปังเย็น โทส เทิด ต่างเรีบนแม่มให้หมด ให้มันรู้สะว่าใครเป็นใคร ฮั่ว ฮ่าๆๆๆๆๆ (หัวเราะแบบผู้มีอำนาจหนังจีนกำลังภายในประมาณว่าพึ่งจะจับนางเอกมาได้หวังจะกระทำชำเรา)

เค ดั้นด้นไปเรียน วันไปเรียนก็เตรียมพร้อมทั้งกาย วาจา ใจ
กาย คือนอนหลับพักผ่อน
วาจา คือสงบปากสงบคำไม่ไปกัดครู หรือเพื่อนร่วมชั้นเรียนเพื่อให้มีชีวิตรอดกลับมาใจ คือ ตั้งใจเพราะอนาคตของ เรา ลูก เมีย อยู่กับมัน
"จงตั้งใจเพราะความตั้งใจคือหนทางสู่ความมืด" (อาจารย์โยดาไม่ได้กล่าวไว้ แล้วกรูเอามาจากไหนว่ะนี่)
(จังหวะนี้อื้มมือไปหยิบเอ็มร้อยห้าสิบสตรอมมาเปิดแดรกก่อนร่ายยาว อืมนะ มีใครบอกมันไหม๊ว่ามันเปิดยาก ฝากพี่น้องท่านใดที่ใกล้ชิดไปบอกโอสถสภาด้วยนะท่าน)
เอาละ วันเรียน เข้าไปในห้องเรียน ในห้องเรียนจะเป็นห้องที่ตบแต่งไว้เป็นครัว(ก็แน่ละสิมาเรียนทำอาหารตบแต่งเป็นวิหารพาเทน่อนก็แปลกละ)
มีครูสอนคนนึงผู้หญิง หน้าตาดีไว้ผมทรงอะไรไม่รู้ประมาณว่าหน้าม้าหรือเปล่าแต่ตัดข้างหน้าเบี้ยวๆทางซ้ายสั้นกว่าแล้วค่อยๆยาวเทไปทางขวา ปลายด้านซ้ายจะยาวพอดีลูกตาปลายด้านขวาจะยาวปิดตาพอดี
เวลาสอนไปก็จะคอยเอามือเปิดผมด้านขาว แต่จะหยี่ตาซ้ายเพราะผมแทงตาตลอด อ่านะเข้าใจว่าทรงผมน่ารักแต่ทรมารไปไหม๊
และจะมีผู้ช่วยอีกคนนึง แกจะคอยเตรียมของทุกอย่าง คอยเก็บ เช็ดล้างอุปกรณ์ตลอดทั้งวัน ทำงานไม่พูดไม่จา ขยันมากถึงมากที่สุดเห็นแล้ว ว้าว เลย ชอบอยากหามาทำงานด้วยเลย .....ผู้คนมาหน้าหลายตามาชุมนุมพร้อมหน้าพร้อมตา อาจารย์ก็สอนไป ผมก็ฟังไป ใจลอยไป คิดไปเรื่อย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจเกิดความไม่แน่ใจว่าที่เราทำนั้นถูกต้อง จะได้ผลไหม๊ ธุรกิจเราจะกลับมาได้ไหม๊
ในการเรียนไม่มีอะไรยากมากเพราะเราก็พอมีพื้นฐานการจัดการ มา ฟังไปนึกภาพไปว่าร้านเราจะออกมาเป็นแบบไหน คิดไปหวั่นไป เราจะหาเงินมาจากไหนมาลงทุนเพิ่ม
ก็นั่งเรียนจนพักเที่ยง ออกจากห้องมาหาไรกินก็ ในใจ สับสน หวั่นไหว ประดุจดังสาวแรกแย้มออกไปเดทกับมาริโอ้ในวันลอยกระทง เมื่อโดนขอให้ยอมจำนน...ในบรรยากาสชวนฝัน
มาริโอ้ก็เริ่มหอมแก้มซ้ายแล้วสไลด์ลงซอกคอเขอให้เรายอมสละซิงและกลายเป็นหญิงในชีวิตของเค้า ใจนึงก็ปัดป้อง ใจนึงก็ร้องหา แอร๊ยยย ไปไกลแล้ว กลับมาๆก่อนจะเคลิ้มไปมากว่านี้
โอ้นอ ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้ ผมว่าหลายท่านคงเข้าใจหัวเลี้ยวหัวต่อ ว่าจะไปต่อดีไหม๊ หรือจะหยุดธุรกิจแล้วหาอะไรใหม่ทำ เราจะปล่อยไปหรือกู้กลับมา.า.า.า.า.า.า(เสียงแอ๊กโค่)

ภาคบ่ายเข้าไปเรียนต่อ จนกระทั่งเรียนใกล้เสร็จ ผมก็ทำขนมปัง ประมาณ ฮันนี่โทส ตบแต่งสวยงาม พร้อมส่งอาจารย์ ผมมองหาช้อนตวงน้ำผึ้ง แต่หาไม่เจอ ผมเลยไปถามผู้ช่วย
เอ่อ พี่ครับผมอยากได้ช้อนตวงครับ
ผู้ช่วย .....
พี่ครับเห็นช้วนตวงไหม๊ครับ
ผู้ช่วย..... ฉาเอาปะล้าแล้ว เด้ว เอามาให้หม่าย นะ
สาบาดาเย้..เฮ้......
ว่าแล้วทำไมทำงานไม่พูดไม่จาที่แท้ ชี อิส อะ ฟอเรนเนอร์ ฮู เวิร์คอิน ไทยแลน แอนด์ แคน นอท เครียลี่ สปีกไทย นั่นเอง..