ถ้าให้ทุกคนโหวตว่า ศาสนาใดมีความเป็นวิทยาศาสตร์มากที่สุด?... ผมเชื่อว่า "ศาสนาพุทธ" จะอยู่ในตัวเลือกแรก ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง ซึ่งนั่นอาจเป็นความภาคภูมิใจของชาวพุทธได้ แต่เราเข้าใจศาสนาพุทธอย่างไร นั่นคือสิ่งที่ผมอยากแลกเปลี่ยนครับ
ผมไม่รู้เรื่องการเหาะเหินเดินอากาศ หรือสิ่งมหัศจรรย์ในศาสนานะครับ ผมจึงขออนุญาติไม่เอ่ยถึง แต่ผมสนใจจริงๆ ในเรื่องที่พระพุทธเจ้าสอนเกี่ยวกับจิตใจ การควบคุมจิตใจของตนเอง ซึ่งต้องอาศัยการปฎิบัติ(พิสูจน์) จนได้เห็นจริง ซึ่งเป็นหลักการทางวิทยาศาสตร์นั่นเอง ผมจึงยกย่องพระพุทธเจ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์ท่านหนึ่ง ที่คิดค้นหลักสูตรการดับทุกข์ขึ้น...
ตามหลักจิตวิทยาแล้ว คนเราจะรู้สึกทุกข์ นั้นเริ่มต้นที่ความคิดของเราเอง ซึ่งอาจเป็นเพราะการไปยึดติดกับอดีต(เคยทำไม่ได้ ตอนนี้ก็คงทำไม่ได้) หรือกังวลกับอนาคต(ถ้าเราทำอย่างนี้ มันอาจเกิดอย่างนั้น) ซึ่งความคิดเหล่านี้ที่มักทำให้ชีวิตวุ่นวาย ไม่มีความสุข หรือไปคาดหวังความสุขจากสิ่งที่ยังมาไม่ถึง จนลืมไปว่าตนกำลังใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบัน และสามารถมีความสุขได้ในขณะนี้ ซึ่งพระพุทธเจ้า ได้เสนอทางที่แสนเรียบง่าย นั่นคือ ฝึกให้มีสติ ณ ตอนนี้ ขณะนี้ ...
การฝึกสมาธิ เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ครับ จากการปฎิบัติ ตอนแรกเราอาจจะเมื่อยแน่นอน แต่เมื่อเรานั่งโดยให้ความสนใจกับสิ่งที่ตั้งสมาธิ เช่น ลมหายใจอย่างมั่นคง(เชื่อสิครับเราทำได้) เราจะลืมเมื่อยไปเลย และจากนั้นความรู้สึกเบิกบานใจ สุขใจ จะตามมา จนไม่อยากจะลุกออกจากสมาธิเลย นั่นก็เพราะเราสามารถชนะใจตนเอง(ควบคุมมัน)ได้แล้ว และที่สำคัญ เราอยู่กับปัจจุบัน ไม่มีเรื่องงานที่ค้างอยู่ เรื่องเงินๆ ทองๆ หรือสิ่งใดให้กังวลแล้ว...
ตอนนี้เราเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้ว หัวใจจึงอยู่ที่ความถี่ในการปฎิบัติครับ เพราะการปฎิบัติ ทำให้เราคุ้นชิน ความคุ้นชินกลายเป็นนิสัย เป็นทักษะ ซึ่งนั่นแปลว่า เราอาจเป็นคนหนึ่งที่ได้มีสติกับปัจจุบัน จนทำให้คำกล่าวที่ว่า "สิ่งใดมากระทบ ไม่หวั่นไหว" เป็นจริงขึ้นมาก็เป็นได้...
ศาสดานักวิทยาศาสตร์
ผมไม่รู้เรื่องการเหาะเหินเดินอากาศ หรือสิ่งมหัศจรรย์ในศาสนานะครับ ผมจึงขออนุญาติไม่เอ่ยถึง แต่ผมสนใจจริงๆ ในเรื่องที่พระพุทธเจ้าสอนเกี่ยวกับจิตใจ การควบคุมจิตใจของตนเอง ซึ่งต้องอาศัยการปฎิบัติ(พิสูจน์) จนได้เห็นจริง ซึ่งเป็นหลักการทางวิทยาศาสตร์นั่นเอง ผมจึงยกย่องพระพุทธเจ้าเป็นนักวิทยาศาสตร์ท่านหนึ่ง ที่คิดค้นหลักสูตรการดับทุกข์ขึ้น...
ตามหลักจิตวิทยาแล้ว คนเราจะรู้สึกทุกข์ นั้นเริ่มต้นที่ความคิดของเราเอง ซึ่งอาจเป็นเพราะการไปยึดติดกับอดีต(เคยทำไม่ได้ ตอนนี้ก็คงทำไม่ได้) หรือกังวลกับอนาคต(ถ้าเราทำอย่างนี้ มันอาจเกิดอย่างนั้น) ซึ่งความคิดเหล่านี้ที่มักทำให้ชีวิตวุ่นวาย ไม่มีความสุข หรือไปคาดหวังความสุขจากสิ่งที่ยังมาไม่ถึง จนลืมไปว่าตนกำลังใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบัน และสามารถมีความสุขได้ในขณะนี้ ซึ่งพระพุทธเจ้า ได้เสนอทางที่แสนเรียบง่าย นั่นคือ ฝึกให้มีสติ ณ ตอนนี้ ขณะนี้ ...
การฝึกสมาธิ เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ครับ จากการปฎิบัติ ตอนแรกเราอาจจะเมื่อยแน่นอน แต่เมื่อเรานั่งโดยให้ความสนใจกับสิ่งที่ตั้งสมาธิ เช่น ลมหายใจอย่างมั่นคง(เชื่อสิครับเราทำได้) เราจะลืมเมื่อยไปเลย และจากนั้นความรู้สึกเบิกบานใจ สุขใจ จะตามมา จนไม่อยากจะลุกออกจากสมาธิเลย นั่นก็เพราะเราสามารถชนะใจตนเอง(ควบคุมมัน)ได้แล้ว และที่สำคัญ เราอยู่กับปัจจุบัน ไม่มีเรื่องงานที่ค้างอยู่ เรื่องเงินๆ ทองๆ หรือสิ่งใดให้กังวลแล้ว...
ตอนนี้เราเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้ว หัวใจจึงอยู่ที่ความถี่ในการปฎิบัติครับ เพราะการปฎิบัติ ทำให้เราคุ้นชิน ความคุ้นชินกลายเป็นนิสัย เป็นทักษะ ซึ่งนั่นแปลว่า เราอาจเป็นคนหนึ่งที่ได้มีสติกับปัจจุบัน จนทำให้คำกล่าวที่ว่า "สิ่งใดมากระทบ ไม่หวั่นไหว" เป็นจริงขึ้นมาก็เป็นได้...