อย่างแรกที่ต้องทำคือปรึกษาจิตแพทย์ค่ะ
นอกจากเขาจะมีการตรวจวินิจฉัยและให้ยาเพื่อควบคุมอาการแล้ว
คุณจิตแพทย์จะมีคำแนะนำดีๆที่ให้กำลังใจเราด้วยค่ะ
ทานยาสม่ำเสมออย่าขาดยานะคะ
ออกกำลังกายที่ตัวเองชอบ ทำงานจิตอาสา
หากิจกรรมที่ตัวเองชอบทำ
ที่สำคัญคือครอบครัว คนใกล้ชิด ที่ต้องคอยเป็นกำลังใจอยู่เสมอค่ะ
เวลาไปหาคุณหมอ ถ้าไม่ลำบากจะพาครอบครัวหรือคนใกล้ชิดไปด้วยก็จะดีมากๆค่ะ

เมื่อก่อนยายเราเป็นโรคนี้เหมือนกันค่ะ
เราดูแลยายมาเองโดยตลอด เลยเข้าใจค่ะ
โรคนี้ไม่หายนะคะ อาการสามารถเป็นขึ้นมาได้ตลอด
แต่การรับประทานยาจะช่วยควบคุมอาการไว้ได้ค่ะ
ทำให้ผู้ป่วยสามารถใช้ชีวิตประจำวัน เข้าสังคมได้ตามปกติ

ส่วนวิธีคิดส่วนตัวของเรา เวลามีปัญหาอะไร
ต้องมีสติก่อนค่ะ (ปกติเราจะโวยวายฟูมฟายก่อน แหะๆ)
พิจารณาให้ดีว่าปัญหาที่แท้จริงคืออะไร
เอาอารมณ์โกรธ เสียใจ น้อยใจ คับแค้นใจ ออกจากปัญหานั้นก่อน
แล้วพิจารณาให้เห็นว่าปัญหาที่แท้จริงแล้วคืออะไร
แก้ตรงจุดนั้น ทำในส่วนที่เราทำได้ให้ดีที่สุด
บางส่วนที่ต้องขึ้นอยู่กับคนอื่น แก้อะไรไม่ได้ ก็ปล่อยวางค่ะ
ถ้ารู้สึกไม่สบายใจ ลองคุยกับคนที่เราไว้ใจซักคนค่ะ
คนที่จะรับฟังเราได้ทุกอย่างโดยไม่ขัดเรา
หลายๆครั้งที่เราได้วิธีการแก้ปัญหาจากการพูดออกไป การระบายออกไป
โดยที่คนอื่นยังไม่ทันจะแนะนำอะไรเราเลยด้วยซ้ำ แต่เราปิ๊งขึ้นมาเอง
มันเป็นเหมือนการได้ทบทวนเรื่องราวเหล่านั้น
เพราะเวลาเราพูดเราจะมีสติกับสิ่งที่เราเล่าออกมา
ดีกว่าเก็บปัญหาหรือความรู้สึกหน่วงๆไว้คนเดียวเยอะเลยค่ะ
อันนี้เป็นประสบการณ์ส่วนตัวของนะคะ

ลองดูนะคะ เราเป็นกำลังใจให้คุณ จขกท อีกคนนึงค่ะ