ยาวหน่อยนะคะ

ต้องท้าวความตั้งแต่ระบบการศึกษานะคะ

การศึกษาที่เมืองไทย โดยส่วนมาก หรือโดยรวมๆ ครูหรืออาจารย์คือจุดศูนย์กลางของการเรียน
นักเรียนส่วนมากจะตั้งใจมาเอาความรู้กับครู มากกว่าจะหอบหิ้วหนังสือมาศึกษานอกเวลาด้วยตัวเอง
สมัยที่ดิฉันเรียนที่เมืองไทย  ก็ไม่ค่อยมีหนังสือให้หอบไปมาสักเท่าไหร่  ถ้ามีก็เป็นเล่มซีร็อกซ์ บางนิดเดียว
ต่างกับตำราเรียนของเมืองนอกเล่มใหญ่ เล่มหนา และกึ่งๆ ว่าบังคับให้มี เพราะถือว่าเป็น primary source
ที่เมืองไทย กระเป๋านั้นก็ถือตามใจชอบ หรือจะเรียกว่าตามแฟชั่นก็ได้  ซื้อตามศูนย์การค้า ห้างสรรพสินค้า ตลาด ฯลฯ
เคยใช้เป้ ตอนอยู่ประถม และมัธยม อยู่นะคะ  พอโตมาหน่อยก็ตามแฟชั่น ตามประสาเด็ก

ส่วนการเรียนที่ต่างประเทศ  อย่างเช่นที่ อเมริกา นักเรียนเป็นจุดศูนย์กลางของการเรียน นั่นคือ นักเรียนต้องศึกษาและเข้าใจในบทเรียน
เพื่อนำไปแตกยอดในห้องเวลา discuss กัน หรือเวลาที่ศึกษาด้วยตัวเองแล้วเกิดความสงสัย จะได้นำไปถามครูในเวลาเรียน หรือนอกเวลาเรียนได้
เพราะฉะนั้น นักเรียนจะยึดตำราเรียนเป็นหลัก และเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัยพร้อมหนังสือ บรรยากาศมันนำพาให้น่าอ่านมากๆ
เพราะมองไปทางไหน ก็มีแต่คนนั่นอ่านหนังสือ  จะมีคุยกันสัพเพเหระบ้าง แต่ไม่นานก็กระจายตัว
ถามว่า อ่านที่บ้าน แล้วเดินตัวเปล่ามาเรียนได้ไหม  ได้ซิคะ  แต่สำหรับนักเรียนเหล่านี้  ที่บ้านเป็นแหล่งรวมของสิ่งกวนใจ
เช่น ทีวี คอมพิวเตอร์ อาหาร พ่อ แม่ เด็ก งานบ้าน ฯลฯ นักเรียนส่วนมากจึงเลือกจะหอบหนังสือไปอ่านที่มหาวิทยาลัย

บวกกับสภาพอากาศที่หนาว  การมีเป้สัมภาระใหญ่ๆ ไว้ใส่หนังสือ ใส่ทุกอย่างที่จำเป็นในการเรียน
เพราะอย่างหน้าหนาว สะพายเป้แล้ว ทีนี้มือว่าง จะได้เอามือซุกที่กระเป๋ากางเกง หรือกระเป๋าเสื้อกันหนาวได้ นับว่าสะดวกดีทีเดียว
อย่างเป้ยังนับว่าธรรมดาปกติ  มีนักเรียนหลายๆ คนใช้กระเป๋าเดินทางแบบลากด้วยซ้ำ  คาดว่าของนักมากจนแบกไม่ไหว
และยิ่งหน้าหนาวหฤโหดปีนี้  เดินอยู่ข้างนอกแค่ 5 นาที ก็เก่งแล้ว แค่เดินจากรถ หรือป้ายรถเมย์ ไปที่ห้องเรียนก็แทบแย่
การแต่งตัวให้มิดชิด ใส่เสื้อผ้าหนาๆ ใช้เป้ (มือจะได้ว่างๆ ไว้) เพราะบ่อยๆ ครั้ง ทางเดินกลายเป็นน้ำแข็ง  พื้นจะลื่นมากๆ
จะได้เดินได้ปลอดภัยขึ้น ถ้าล้ม จะได้มีมือประคองตัวเอง

สำหรับนักเรียนที่ขี่จักรยาน  ดิฉันไม่คิดว่าคนจะมองว่ารวยหรือจนนะคะ
ถ้าเห็นนักเรียนขี่จักรยาน ดิฉันแค่มองว่า เค้าคงพักอาศัยอยู่แถวๆ นี้
อาจจะเป็นนักเรียนจากต่างเมือง หรือต่างรัฐ นักเรียนมาจากต่างประเทศ
แน่นอนว่าถ้าเค้ามีเงิน เค้าก็น่าจะซื้อรถ  แต่ไม่เคยคิดไปไกลขนาดนั้น
ถึงแม้คนที่นี่จะมีรถส่วนตัวกันเกือบทุกคน แต่สำหรับนักเรียนและการใช้จักรยาน
มันไม่ได้เป็นเครื่องบ่งบอกฐานะสักเท่าไหร่

ทั้งนี้ทั้งนั้น  ที่กล่าวมือคือบรรยากาศโดยรวมๆ ของการมามหาวิทยาลัยของเด็กที่นี่
ในจำนวนเด็กเหล่านี้ ที่เห็นเป้ใบใหญ่ๆ อาจจะไม่ใช่หนังสือก็ได้  ข้างในเป้ อาจจะเป็นน้ำ ขนม ข้าว คอมพิวเตอร์ ฯลฯ

ส่วนที่เมืองไทย ไม่ว่าเราจะทำอะไร คนที่มองจะเล็งไปที่เรื่องเงินทอง ฐานนะ (คหสต นะคะ)
แต่เขาจะคิดอะไรก็ช่างเขา  เราเอาสะดวกเรา เป็นดีที่สุดค่ะ  คนส่วนมากคงจะไม่คิดอะไรหรอก
ขอแค่เราอย่าเอามาใส่ใจ  เด็กอเมริกันเขาก็คิดแบบนี้แหละค่ะ
เอาตัวเราเป็นศูนย์กลาง  ไม่ต้องกังวลว่าใครจะคิดยังไงกับเรา  ทำๆ ไปจนชิน จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา

เด็กอเมริกัน ทำกันเป็นเรื่องปกติ เริ่มตั้งแต่ชั้นประถมแล้วคะ ปกติบ้านจะอยู่แถวโรงเรียน ถ้ามีจักรยานก็แบกเป้ขึ้นหลังแล้วก็ไปโรงเรียน ที่โรงเรียนก็จะมีสถานที่สำหรับให้จอดจักรยาน ที่ปลอดภัย ในเป้ก็จะมีหนังสือ อาหารกลางวัน กระติกน้ำ และพวกอุปกรณ์เครื่องเขียน
ที่นี่เด็กนักเรียนไม่มีการแข่งขันในการแต่งตัว อุปกรณ์การเรียน ต้องมียี่ห้อ หรือมีราคาแพง
หลังจากจบ high school ถ้าจะเรียนต่อ ก็ต้องออกค่าใช้จ่ายกันเอง อะไรประหยัดได้ก็จะประหยัด บ้างก็ต้องทำงานไปเรียนไป
มีรถยนต์ ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้น ทั้งค่าน้ำมัน ค่าประกัน ค่าที่จอดรถ และค่าดูแลรักษา
สังคมที่นี่ ใครจะทำอะไรก็ไม่ต้องสนใจสายตาใคร เพราะไม่มีใครเค้ามาคอยจ้องมองคุณ นอกจากคุณจะทำตัวเด่นเกินใคร
เด็กไทย ยังมีค่านิยมกันที่วัตถุ ถ้ายังเปลี่ยนแปลงไม่ได้ ไปเรียนก็คงได้แต่ตามกระแส แต่คงจะไม่ได้ความรู้ติดตัวกลับมาสักเท่าไหร่