จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

ไม่มีหรอกบทกวีที่อยากอ่าน โลกอีกด้านอาจม่านหมอกหยอกความฝัน ใครบางคนบ่นพร่ำเพ้อรำพัน กลืนน้ำตาที่เกินกลั้นรั้นลีลา ขณะฟังเพลงกวีเพื่อชีวิต จึ่งความคิดสับสนราวคนบ้า หลายคนเห็นอุทกภัยในดวงตา เธอเพ้อหาโลก