- ต่อจากตอนที่แล้วที่เป็นเนื้อเรื่องฝั่งของหนูติ่งเฮอร์เกนไมเยอร์ อดีตติ่งผู้กลายเป็นวีรสตรี

- ตัดฉากไปทางฝั่งโอเรลด์ที่ดริฟต์แมงกะไซหนีการไล่ล่าของรถหุ้มเกราะอีกคันอยู่




- ในสมองของโอเรลด์นึกไปถึงคำขอร้องของหญิงสาวที่ถูกทับอยู่ใต้ตึกเมื่อครู่ (ในตอน 93) ว่าลูกสาวของเธออยู่แถวนั้นหรือเปล่า ช่วยตามหาลูกสาวเธอที

- ภาพหญิงสาวถูกเศษอิฐเศษปูนทับร่างจนขยับตัวแทบไม่ได้ แต่ยังวิงวอนด้วยน้ำเสียงระโหยโรยแรงให้ช่วยตามหาลูก กระทบกระเทือนจิตใจของโอเรลด์อย่างรุนแรง

- โอเรลด์ "พวกแกพอใจนักเรอะ เอาปืนใหญ่มายิงถล่มทั้งเมือง เอารถหุ้มเกราะมาซิ่งไปทั่วทั้งเมือง ทำให้แม่ลูกต้องร้องไห้คร่ำครวญ ทำแบบนี้พวกแกพอใจกันนักใช่มั้ย!? ผู้ก่อการร้ายห่าเหวอะไร ที่พวกแกทำอยู่มันก็แค่กุ๊ยกระจอกไล่กัดคนไม่ใช่รึไงวะ ไอ้พวกบัดซบ!!!"





- ด่าจบ โอเรลด์ก็กระชากเอาผ้าที่คลุมรถพ่วงข้างของแมงกะไซออก เผยให้เห็นบางอย่างที่มีรูปร่างคล้ายไซด์คาร์ (รถพ่วงข้าง) ที่หุ้มเกราะกับติดตีนตะขาบแทนล้อธรรมดา




- ตัดไปทางฝั่งของแว่นเกรียนหลังจากแยกจากเฮอร์เกนไมเยอร์มาแล้ว ไอ้เวรนี่ก็ยังแสดงความเกรียนไม่เลิก ด้วยการเดินเอาตีนลบรอยเลือดที่เฮอร์เกนไมเยอร์เดินผ่านมาทิ้งหมดเพื่อไม่ให้คนเอะใจตามรอยเลือดมาช่วย แถมพอคุณพยาบาลรุ่นน้อง (กลับมาจากไปหายาเวชภัณฑ์เท่าที่มีมาช่วย) ก็ยังแกล้งบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นอีก เรียกว่าสันดานเกรียนซึมลึกถึงกระดูกแล้วจริงๆ


เห็นหน้ามันฉากนี้แล้วโคตรอยากให้แรนเดลเอาตะไกรมาเลาะฟันมันทิ้งให้หมดปากจริงๆ



- แต่แล้วก็ต้องซีด เมื่อได้รู้ว่าการกระทำของตนโดนไอ้ลูกน้องปากสว่างในหน่วยพบเห็นเข้า (เงิบมั้ยล่ะ...เหอๆๆ)




- ทางฝั่งคุณพยาบาลรุ่นน้องก็เดินมะงุมมะงาหรามาจนเจอเฮอร์เกนไมเยอร์กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ใต้ต้นไม้ เลยรี่เข้าไปหาอย่างดีใจ

- แต่ก็ต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อพบว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นไม่มีลมหายใจอยู่อีกแล้ว

- เห็นดังนั้น คุณพยาบาลรุ่นน้องก็นั่งลงที่ข้างร่างไร้วิญญาณของเฮอร์เกนไมเยอร์ แล้วพูดกับร่างนั้นราวกับคนมีชีวิตว่า เธอได้รู้เรื่องของเฮอร์เกนไมเยอร์มาจากทั้งรุ่นพี่ทั้งเด็กคนที่เฮอร์เกนไมเยอร์ช่วยไว้แล้ว ได้รู้ว่าตอนแรกที่เฮอร์เกนไมเยอร์มาที่ศูนย์ผู้ประสบภัยนั้นสีหน้าแทบไม่ต่างอะไรกับคนตายเลย แต่เมื่อเกิดเหตุศูนย์ผู้ประสบภัยถูกผู้ก่อการร้ายโจมตี เฮอร์เกนไมเยอร์ที่ควรจะอยู่ในสภาพอ่อนแอจนทำอะไรไม่ได้ก็กลับลุกขึ้นสู้กับผู้ก่อการร้ายอย่างไม่หวาดหวั่น ไม่ยอมทอดทิ้งเด็กคนนั้นที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อผู้ก่อการร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว

- คุณพยาบาลรุ่นน้อง "ทั้งที่ตัวเองกำลังอ่อนแออยู่แท้ๆ แต่ก็ยังไม่ยอมทิ้งเด็กคนนั้น ซ้ำยังยื่นมือเข้าช่วย ฉันคิดว่านั่นเป็นการกระทำที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ"

- คุณพยาบาลรุ่นน้อง "ดังนั้นฉันเอง...ถึงจะอ่อนแอ...จะอ่อนล้าแค่ไหน...ก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาดค่ะ"

- ว่าถึงตรงนี้ คุณพยาบาลรุ่นน้องก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ซบหน้าร้องไห้กับฝ่ามือตัวเองอยู่ข้างๆ เฮอร์เกนไมเยอร์ตรงนั้นเอง




- ตัดฉากมาทางฝั่งมาติสที่พาทหารหมู่หนึ่งมาช่วยหญิงสาวที่ถูกเศษปูนหล่นทับออกมาได้ตามคำบอกใบ้ของโอเรลด์

- เมื่อได้รู้เรื่องที่หญิงสาวพลัดหลงกับลูกระหว่างที่เกิดเหตุระเบิด พวกมาติสก็มีสีหน้าสลดลงทันที เพราะรู้ว่าท่ามกลางเมืองหลวงที่เป็นเหมือนนรกในตอนนี้ แทบไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เด็กพลัดหลงกับแม่แล้วจะยังมีชีวิตอยู่ได้ (อาจถูกระเบิดตาย ถูกซากตึกหล่นทับ ถูกระเบิดเคลย์โมตาย ถูกไฟคลอก ถูกผู้ก่อการร้ายฆ่าตาย เรียกว่าปัจจัยในทางร้ายอยู่กันครบเลยทีเดียว)

- ถึงอย่างนั้น มาติสก็ยังคงภาวนาว่าท่ามกลางสถานการณ์ที่โหดร้ายราวขุมนรกในยามนี้ จะมีใครสักคนที่กล้าลุกขึ้นมาช่วยเหลือลูกของผู้หญิงคนนี้ให้รอดพ้นจากภยันตรายทั้งปวงได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นวีรบุรุษวีรสตรีจากที่ไหน ขอแค่คนธรรมดาสักคนที่ผ่านมาแล้วกล้ายื่นมือเข้าช่วยเท่านั้นก็พอ

- โดยไม่รู้แม้แต่น้อยว่าคำภาวนาของตนเองนั้นได้รับการตอบสนองแล้ว ด้วยฝีมือของวีรสตรีผู้หนึ่งซึ่งนอนหลับไหลชั่วนิรันดร์อยู่ภายใต้ดงไม้โดยไม่มีผู้ใดรู้เห็น

- และนี่คือ "ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย" ที่วีรสตรีผู้นี้ได้ทิ้งไว้ ก่อนที่วิญญาณจะโบยบินไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้า









เป็นครั้งแรกเลยแฮะที่อ่านจบแล้วอยากลุกขึ้นทำวันทยาหัตถ์ให้กับการตายของตัวละครซักตัว (เอาจริงๆ นะ ถ้ามีปืนอยู่ใกล้ตัวสงสัยหยิบมายิงสลุตไปแล้ว)

ทีแรกตอนเปิดผ่านๆ ผมกะจะไม่ทำ Spoil เรื่องย่อตอนนี้นะ แต่พอได้เห็นสิ่งที่เรียกว่า "ปาฏิหาริย์" ที่หนูติ่งเป็นคนทำให้เกิด และโอเรลด์มาช่วยสานต่อให้จบในตอนนี้แล้ว มันประทับใจจนอดไม่ได้ต้องเขียนจริงๆ

คิดว่าหลังจากนี้สิ่งที่จะทำให้ผมพอใจได้ คงมีแต่การตายอันน่าสยดสยองของเหล่าผู้ก่อการร้ายด้วยฝีมือของแรนเดลโหมดทหารผีเท่านั้นละครับ


และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตอนหน้าจะได้มีโอกาสเห็นฉากนั้นครับ