เรารู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนเลยนะคะ กับเพื่อนหรือคนรอบข้างไม่ว่าเราจะทำอะไรหรือพยายามแค่ใหนเราก็ถูกลืมทุกทีเลย ทั้งๆที่บางครั้งเพื่อนทำการบ้านไม่เสร็จหรือขี้เกียจก็มักจะให้เราทำให้เสมอ ซึ่งเราก็ยอมทำนะ แม้แต่ไปชื้อน้ำเรายังเดินไปชื้อให้เลยคะ

แต่พอเวราแบบว่าวันใหนไม่ทำให้ตามที่พวกนั้นต้องการพวกเธอเหล่านั้น ก็เหมือนจะลืมว่ามีเราอยู่ด้วยนะคะ เราผยายามชวนคนนู้นคุยคนนี้คุย พวกเธอก้เหมือนจะไม่ค่อยอยากคุยนะ พอสักพักก็จะหันไปเม้ากันและปล่อยเราให้เงียบ เหมือนตกอยู่ในห้องปิดตายไม่ว่าเราจะหาทางเข้าไปแทรกในบทสนธนา 

เพื่อนๆก็เหมือนจะต้อต้านไม่เคยจะสนใจคำพูดเราแล้วปล่อยให้ลอยผ่านไป บางครั้งก็ยังพูดอีกว่า "เธออยู่หรอเนี่ยไม่เห็นรู้สึกเลย" เราเสียใจมากๆนะคะ ที่ไม่มีไครสนใจเราเลย เหมือนเขาจะเห็นประโยชเราแค่ตอนต้องการจะใช้เรา เราเสียใจจิงๆนะคะเราไม่รู้นะว่าเราทำอะไรผิด 

เรารู้สึกไม่มั่นใจเลยคะตอนนี้เราเริ่มจะกลายเป็นคนเก็บตัวแล้วอะ เรากลัวถูกคนอื่นเมินอีกเราเลยกลายเป็นคนระวังคำพูดทุกคำเลย เรากลัวที่จะพูดอะไรกับเพื่อนๆแล้วพวกเธอจะเมินเราอีก เราพยายามแต่งตัวให้เรียบๆ และไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจเพราะเรากลัวเพื่อนจะไม่ชอบใจ 

เรารู้สึกระแวงไปหมด เราหมดความมั่นใจแล้วคะ ทรมานจังเพื่อนๆไม่รักและเมินเรา เราต้องขยันทำการบ้านให้เพื่อนๆเยอะๆ ใช่ใหมคะแล้วก็คอยชื้อของให้เพื่อนตามใจพวกนั้นเขาจะใด้คุยกะเราและอาจจะรักเราขึ้นมาบ้างถ้าเราทำแบบนี้