เลิกกับแฟนที่คบกันมา 2 ปีได้ 5 เดือนแล้วค่ะ เป็นแฟนคนแรก เราเลยรักมาก
สาเหตุที่เลิกคงเป็นเพราะเราแยกย้ายกันเรียนคนละที่ ความรู้สึกของเขาเลยไม่เหมือนเดิมมั้งคะ
แต่หลังจากเลิกกันไป ช่วงแรกๆเขาติดต่อมา ทั้งๆที่เรากำลังจะลืมได้แล้ว หลังจากนั้นเขาก็ไม่ติดต่อมา มีแต่เราที่เหมือนยังคอยไปเกาะแกะเขา ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ที่เจ็บกว่าการไม่ว่าคือเขาไม่ได้สนใจหรือแคร์ความรู้สึกเราสักนิด ทุกครั้งที่เราติดต่อเขาไป นานๆทีชวนกันไปเที่ยว เขาก็ไป แต่ความรู้สึกของเราคือเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว บางครั้ง พอเรายุ่งวุ่นวายมากๆ เขาก็จะถาม "มีสิทธิ์อะไรไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" พอเราตัดสินใจจะห่าง จะเลิกติดต่อ เขาก็จะมาทำให้เรารู้สึกดี เหมือนให้ความหวังว่าจะกลับมาหาเรา(ทั้งๆที่เรารู้ว่าอาจไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่เหมือนเราหลอกตัวเองมากกว่า)
เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาประมาณห้าเดือนแล้วค่ะ เราเกลียดตัวเองที่ใจไม่แข็งพอ เกลียดที่ยังรอเขา เกลียดที่ตัดใจไม่ได้ พอคิดจะถอยห่างจริงๆ มันทรมานมากๆ นอนไม่หลับ ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน รู้สึกเกลียดตัวเองมากค่ะที่เป็นแบบนี้
*ขอคำแนะนำ* เลิกกับแฟนมาได้ 5 เดือนแล้ว แต่ยังตัดเยื่อใยไม่ขาด
สาเหตุที่เลิกคงเป็นเพราะเราแยกย้ายกันเรียนคนละที่ ความรู้สึกของเขาเลยไม่เหมือนเดิมมั้งคะ
แต่หลังจากเลิกกันไป ช่วงแรกๆเขาติดต่อมา ทั้งๆที่เรากำลังจะลืมได้แล้ว หลังจากนั้นเขาก็ไม่ติดต่อมา มีแต่เราที่เหมือนยังคอยไปเกาะแกะเขา ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขา ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ที่เจ็บกว่าการไม่ว่าคือเขาไม่ได้สนใจหรือแคร์ความรู้สึกเราสักนิด ทุกครั้งที่เราติดต่อเขาไป นานๆทีชวนกันไปเที่ยว เขาก็ไป แต่ความรู้สึกของเราคือเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว บางครั้ง พอเรายุ่งวุ่นวายมากๆ เขาก็จะถาม "มีสิทธิ์อะไรไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" พอเราตัดสินใจจะห่าง จะเลิกติดต่อ เขาก็จะมาทำให้เรารู้สึกดี เหมือนให้ความหวังว่าจะกลับมาหาเรา(ทั้งๆที่เรารู้ว่าอาจไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่เหมือนเราหลอกตัวเองมากกว่า)
เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาประมาณห้าเดือนแล้วค่ะ เราเกลียดตัวเองที่ใจไม่แข็งพอ เกลียดที่ยังรอเขา เกลียดที่ตัดใจไม่ได้ พอคิดจะถอยห่างจริงๆ มันทรมานมากๆ นอนไม่หลับ ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน รู้สึกเกลียดตัวเองมากค่ะที่เป็นแบบนี้