เจอจ่าคนนึงที่สถานี 33 เขาชนไก่ ผมว่าเค้ามีความเป็น'ครูที่ดี' เลยล่ะ
ตอนตั้งรับ จ่าคนนี้จะพูดเร็วๆไม่มีสะดุด พูดติดฮาๆตลอดและทำหน้านิ่งเวลาพูด ผมได้มีโอกาสไปเป็นผู้ช่วยเค้าตอนยิงปืนกลเพื่อสร้างเสียงให้เหมือนสนามรบตอนเข้าตี ตั้งรับ (ผมขอเรียกครูว่าจ่านะครับ ไม่รู้ยศไร ชื่อไร 55)
สิ่งที่จ่าคนนี้สอนคือ
1.นักเรียนรู้ไหม ทำไมต้องเช็คยอดบ่อยๆ เช็คจนนักเรียนเบื่อ เพราะชีวิตคนๆหนึ่งเมื่อสูญหายไปแล้วไม่สามารถทำขึ้นมาใหม่ได้ให้เหมือนเดิม ไม่เหมือนปืน ที่เมื่อคุณทำหายแล้วไปสั่งโรงงานทำ ครึ่ง ชม. ก็ออกมาเป็นปืน กลไกต่างๆเหมือนเดิม อะไหล่ทุกชิ้นเหมือนเดิม ทำงานได้เหมือนเดิมไม่มีผิด แต่คนๆนึงเมื่อเกิดมาแล้วกว่าจะโตมาเป็นนักเรียนใช้เวลา18ปี จะให้ผลิตใหม่ภายในครึ่ง ชม ก็ออกมาไม่ได้ ถึงทำได้ก็ไม่เหมือนเดิม ทั้งวิชาความรู้ ทักษะ และจิตใจ ครูจึงให้ความสำคัญกับการเช็คยอดมากๆ
และจ่าก็ยกตัวอย่างประเทศอเมริกาที่สร้างเครื่องบินไร้คนขับขึ้นมาแทนที่ๆต้องใช้นักบินเพราะตามที่บอกไปคือบุคลากรสำคัญที่สุดเครื่องมือไม่ตายก็สร้างใหม่ได้
-สอนผมให้รู้จักคุณค่าและความสำคัญของเพื่อนมนุษย์

2.วิธีการสอนของครูคนนี้ดีมากๆ คือหมวดเราทำการถอดตัว แต่ตอนถอนตัวออกมารวมพล ดันเข้าแถวผิด ทั้งๆที่จ่าสั่งให้เรียงตามลำดับที่เค้ากำหนดไว้ (หมู่ปืนกลดันสลับกับแถวแรก)แต่เค้าคาดโทษไว้แล้วบอกว่า ถ้าพวกคุณทำการเดินไปยังจุดรวมพลโดยเงียบกว่าไอ่หมวดข้างๆที่ทำการถอดตัวพร้อมกัน ผมจะไม่หักคะแนนคุณ
ซึ่งเวลาเดินพื้นเป็นหินผสมกิ่งไม้เดินที กรุกๆกักๆ เปาะๆ ซึ่งในหมวดพยายามกันที่สุดๆล่ะ แต่ก็ยังมีเสียง ซึ่งเมื่อใกล้จุดรวมพล ไอ่หมวดข้างๆที่ห่างไปพอประมาณดันวิ่งเข้าที่รวมพล ซึ่งเสียงดังกว่ามาก จ่าจึงพูดขึ้นมาว่า คุณเดินได้เบากว่าหมวดข้างๆจริงๆผลจะรักษาสัญญา ผมจะไม่หักคะแนนคุณ (ซึ้งง ไม่โดนหักคะแนนแล้วว การสอนแบบนี้ทำให้ผมตั้งใจปฎิบัติมากขึ้น แทนที่จะโดน- โดนหักคะแนน โดนด่า)
และตอนที่ทำผิด จ่าก็ได้กระซิบบอกวิธีที่เข้าแถวถูกต้องและบอกว่าเราผิดตรงไหน ให้หัวหน้ารีบแก้ไข จ่าสอนว่า "ในนี้ต้องมีสักคนที่โตไปเป็นผู้นำคน เป็นเจ้าของกิจการ เป็นหัวหน้าคน เมื่อคุณทำผิด ให้รีบยอมรับผิดอย่างกล้าหาญแล้วแก้ไข ไม่ใช่โบ้ยความผิดหรือไปโทษคนอื่น"
-สอนผมให้ตั้งใจเรียนรู้ในสิงที่ถูก รู้จุดที่ทำผิด โดยไม่ต้องดุ ด่า - และการรักษาสัญญา นี่อาจจะเป็นวิธีสอน คน ที่ดีวิธีหนึ่งเลย
-สอนเรื่องความรับผิดชอบต่อส่วนรวม ทำผิดให้กล้ายอมรับผิด

3. เวลาเดินกลับตอนกลางคืนซึ่งมันมืดมากเค้าก็สอนว่าให้ห่างจากคนข้างหน้าอย่างมากแค่1ช่วงแขน เพื่อนความปลอดภัย กันหลง และทางเดินจะมีหลุม บ่อ ให้ระวัง
แต่สิ่งที่เค้าบอกคำสุดท้ายคือ "ถ้าเพื่อนคนไหนไม่ไหว ให้ลากมันไปด้วย ช่วยแบกปืน แบกกระเป๋า ผมไม่อยากเห็นใครแซงใคร ผมไม่ชอบการทิ้งคนไว้ข้างหลัง ทหารเค้าจะไม่ทิ้งเพื่อนทหารไม่ว่าจะเป็นหรือตาย"
-สอนผมให้รู้จักการเห็นใจเพื่อน มีน้ำใจ ไม่ทิ้งเพื่อนในยามลำบาก

4.เขาชนไก่มันไม่มีอะไรมากหรอก มันอยู่ที่"ใจ" มีแค่นี้ก็ผ่านที่นี่ได้สบายๆ
-ใจจริงๆแหละ เดินขาลากกกก แต่ก็ต้องก้มหน้าเดินไปให้ถึง

ปล.ตอนจ่ายิงปืนกลที่มีลูกแบงค์ยิงไป2นัด ยิงไม่ออกไป3นัด ไม่รู้เป็นที่ปืนหรืออะไร แต่เห็นแกเอามาล้างชโลมน้ำมัน จ่าบอกสงสัยเป็นเพราะปืนเก่า เห็นบ่นๆกับผมว่าปืนมันหลวมหมดล่ะใช้มานานมากๆ ถ้ามีเงินอยากซื้อให้จ่าใหม่จริงๆ แล้วก็เอ็ม16 ยิงทีขัดที ลูกแบงค์เป็นแบบนี้รึเปล่าก็ไม่ทราบ อยากให้เปลี่ยนเป็นของใหม่จัง55

อีกหนึ่งความประทับใจคือครูที่ควบคุมกองร้อยผม(ใส่แว่นตาดำตลอด)
เค้าเป็นคนเดียวในกองพันที่พูดกับนักเรียนลงท้ายเสียงด้วย ครับ ตลอด
และไม่เคยสั่งลงโทษเลย มีแต่ให้ดูตัวอย่างการลงโทษของกองร้อยอื่น แล้วบอกว่าถ้าไม่อยากเป็นอย่างนั้น ปฎิบัติตัวให้ดี วินัยดี เสียงดังๆ อย่าคุยเวลาเข้าแถว (และกองร้อยผมก็ปฎิบัติตัวดีจิงๆและเพราะตัวอย่างที่ให้ดูโหดสุดๆวิ่ๆลุกๆนั่งๆนอนๆหมอบๆกลิ้งๆ น่ากลัว555)
-สอนผมให้รู้ว่าการสั่งลงโทษไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดในการควบคุมนักเรียนให้อยู่ในกฎระเบียบ การดุด่า ไม่ใช่ทางออกของการที่จะให้นักเรียนเชื่อฟัง แต่เป็นการเห็นใจ เอาใจเค้ามาใส่ใจเรา(เค้าบอกเค้าเป็น รด มาก่อนเข้าใจนักเรียนนะว่าเหนื่อย เบื่อ)

สิ่งเหล่านี้แหละคับ ผมจึงเรียกและนับถือเค้าว่า 'ครู' ที่ สอนให้ผมมีวินัย ความอดทนและความรู้ทางทหารมากขึ้นกว่าเดิม "ที่เขาชนไก่ ไม่ไปไม่รู้"
ปล.ที่นี่คุณอาจได้เพื่อนแท้เพิ่มขึ้น เพราะในยามลำบากคนที่ช่วยเหลือเรานั่นแหละ..เพื่อนแท้
พัน33 อาชาศึก สำนึกคุณชาติ องอาจสามัคคี บรื้ออ

ในส่วนตัวอยากให้มีครูฝึกแบบนี้อีกมากๆ ทั้งวิชาความรู้ ทั้งวินัย ทั้งจิตวิทยาในการสอน และควบคุมนักเรียน ดีมากๆ ไม่ใช่เอะอะสั่งหมอบ ลุกนั่ง -ๆๆ แบบไร้เหตุผล แต่ให้ลงโทษแบบมีเหตุผล ไม่เอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง
เพิ่มเติม ครูที่คุมกองร้อยผมชื่อครูจุ๋ม