วันนี้ ได้ไปร่วมงานเผาศพ ณ วัดแห่งหนึ่งช่วงเช้า
บรรยากาศและการรับรู้ต่างจากเคย
ไม่มีเสียงดนตรีโศก ระนาดปี่พาทย์กลองฆ้องวง น้องแน่งๆๆ ตุ้มๆ โม๊งๆ แหน่งๆ  ให้รำคาญหู
ไม่มีได้ฟังเสียงสวดอนิจจา วตสังขารา แบบงังเงียๆ ขึ้นลงๆ ชวนให้ขัดเคืองใจ
แต่ได้ฟังเทศน์ แตะถึงชื่อผู้ตาย และกล่าวเรื่องไตรลัก
รู้สึกซาบซึ้งกระแทกใจในธรรมะเรื่องทุกข์ และความเข้าใจทุกข์

ณ ช่วงท้ายก่อนวางดอกไม้จันทน์
ญาติได้อ่าน ประวัติและคำชมที่มีต่อผู้ตายพราก
(ที่ยังสาวอายุไม่มาก)


ผมอาลัยในรอยยิ้มเคล้านํ้าตา
ปนสงสัยว่า ใครกล่าวเขียนคำชื่นชมเหล่านั้นต่อผู้ตาย


จึงทำให้ย้อนมาคิดว่า อยากจะร่างสาส์นสุดท้าย
ไว้ให้คนอื่นอ่านในงานยามวายชีวิตของเราเอง
เช่น บอกเป็นข้อความ หรือภาพเสียงว่า
เรามีความภูมิใจ และชื่นชม ขอโทษใครบ้าง ฯลฯ


หรือ เผื่อใจไว้แม้ยามเราอาจนอนพะงาบๆ บนเตียงไข้
ด้วยการเขียน Living will  เจตน์จำนงการใช้ชีวิต (แล้วแต่จะแปลนะ)
คือ การแสดงเจตนาว่า เราจะยินดีลาจากโลกนี้ในขณะนอนที่เตียงไข้
โดยเว้นจากการใช้เครื่องกระตุ้นช่วยชีวิต หรือเครื่องช่วยหายใจ
(โดยเฉพาะในโรงพยาบาล)
ที่ทำให้จิตใจเราสงบได้ยาก เพื่อพร้อมน้อมใจลาจาก
ในวาระท้ายแห่งชีวิต

.
.
.

ได้เห็นงานศพ  ก็นึกย้อน อยากจะเริ่มร่างเขียนจริงๆ ซักที



ใครท่านใด เคยมีแนวคิดอยากเขียน Living will
หรือสาส์นสุดท้าย (กล่าวถึงตัวเองในงานศพ) กันบ้าง

เห็นด้วยหรือไม่อย่างไรครับ

ปล. ขอtag ปัญหาชีวิตด้วยนะครับ เพราะมีเรื่อง Living will