วันที่ 3 ของการเดินทาง (14 ม.ค. 2557) เป็นการเดินทางจริงๆ เดินทางล้วนๆ เลยค่ะ ตื่นเช้ากินอาหารเช้าเสร็จ เตรียมก็บอกลาที่พักที่แสนหนาว เน็ตที่สปีดเท่าเต่าเดินและอยู่ในพื้นที่จำกัดแค่ที่ Lobby เท่านั้น ทีมวิจัยซึ่งเสพติดโซเชียลเน็ตเวิร์กรู้สึกจะขาดใจ Facebook เข้าไม่ได้ที่เมืองจีน เล่นได้แต่ Line กับ Instagram ซึ่งกว่าจะโหลดรูปขึ้นได้ ก็ช้าจนน่าทรมาน ผู้เขียนเลยไม่เล่นเสียเลย


     ทีมงานวิจัยมุ่งหน้าสู่เมืองสิบสองปันนา โดยใช้เส้นทางมอเตอร์เวย์ คุนหมิง-สิบสองปันนา ระยะทาง 580 กิโลเมตร แม้เราจะออกเช้าระยะทางก็ไม่ได้มาก แต่ที่ใช้เวลานานเพราะทางการจีนจะจำกัดความเร็วของรถที่วิ่งตลอดเส้นทาง ทำให้ใช้ความเร็วมากไม่ได้ ไม่งั้นจะโดนปรับซึ่งแพงมาก อาไท้บอกว่าน่าจะถึงสิบสองปันนาเวลา 18.00 น. เนื่องจากอาไท้เป็นชาวไทลื้อ สิบสองปันนาเป็นบ้านเกิด ดังนั้นอยากถามอะไรอาไท้ที่เมืองนี้ถามมาได้ อาไท้ตอบได้หมด อาไท้บอกว่าไม่ชอบคนจีน อาไท้ชอบคนไทย อยากมีภรรยาเป็นคนไทย จะไทยไหนก็ได้ ไทลื้อ หรือ ไทยแลนด์ อาไท้ชอบหมด 555





     การเดินทางในครั้งนี้มีของแถมเพิ่ม คือ ภรรยาและลูกของคนขับรถ โดยทางคนขับรถซึ่งเป็นคนคุนหมิงขออนุญาตพาภรรยาและลูก (2 คน) ไปด้วยเนื่องจากภรรยาและลูกยังไม่เคยไปเมืองสิบสองปันนา เพราะหลังจากส่งเราที่สิบสองปันนาแล้ว เราต้องเปลี่ยนรถไปขึ้นรถอีกคน เพื่อเดินทางต่ออยู่แล้ว ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมคนขับมีลูก 2 คน เราก็สงสัย เลยถาม ลูกคนแรกเป็นผู้หญิงค่ะ ลูกคนที่สองเป็นผู้ชายอายุเกือบ 2 ขวบชื่ออาเชียง อาเชียงมีค่าตัวค่ะ 350,000 หยวน เกือบ 2 ล้านบาท!!!!!! คลอดมาแล้ว จดทะเบียนบุตร คนขับรถต้องจ่ายเงินให้กับทางรัฐบาลจีนเลย จ่ายสด ไม่มีการผ่อนชำระ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ผู้เขียนได้อุ้มอาเชียง ทุกคนในรถบอกว่าอุ้มดีดี สิ่งที่พี่อุ้มมีมูลค่า 2 ล้านบาท สิ่งที่สังเกตได้จากการเลี้ยงลูกของคนจีน คือ การช่วยเหลือตัวเองในขั้นต้นของเด็ก แม่อาเชียงยื่นส้มให้อาเชียงเป็นส้มลูกเล็กๆ ที่เราชอบซื้อกินกันอาเชียงไม่ได้เอามาถือเล่นเฉยๆ นะคะ อาเชียงซึ่งอีก 1 เดือนจะครบ 2 ขวบ ใช้มือน้อยๆ ปอกส้มด้วยตนเอง จากนั้นดึงส้มออกมาเป็นกลีบๆ และที่สำคัญสามารถแยกใยส้มออกจากเนื้อส้มได้ด้วยแล้วยัดเข้าใส่ปากกินเอง