มันเป็นเรื่องของอักษรนำครับ ถ้าอักษรสูงนำหน้าอักษรต่ำ อักษรต่ำจะออกเสียงสูงตามอักษรสูง
ปกติเราใช้ ห นำหน้า คำที่ขึ้นต้นด้วยอักษรต่ำ เพื่อให้เสียงสูงขึ้นเป็นเสียงจัตวาซึ่งอักษรต่ำจะผันเสียงนี้ไม่ได้
เช่น ยาม ขึ้นต้นด้วย ย เป็นอักษรต่ำ เสียงสามัญ ถ้ามี ห นำเป็นคำว่า หยาม เสียงจัตวา
ทีนี้คำว่า สยาม มันมี ส เสือ ซึ่งเป็นอักษรสูงนำหน้าคำว่า ยาม เพราะฉะนั้นก็เลยได้อานิสงส์อักษรนำจาก ส เสือ ติดมาด้วย
ขนม ก็ทำนองเดียวกัน ข ไข่ เป็นอักษรสูงนำหน้าคำว่า นม เวลาอ่านก็เลยต้องอ่าน นม เป็น หนม แถม ห นำมาด้วย
ส่วนคำว่า สบาย มี ส เสือ เป็นอักษรสูงนำอยู่ก็จริงแต่ตัวตามคือคำว่า บาย เป็นอักษรกลางจึงไม่ต้องแถม ห นำเข้าไป
อักษรต่ำที่จะเอา ห นำได้ก็ต้องเป็นอักษรต่ำเดี่ยวเท่านั้น เหตุเพราะว่าถ้าเป็นอักษรต่ำคู่ มันมีคู่อยู่ในอักษรสูงทำให้ผันเสียงได้ครบอยู่แล้ว
เช่น ข ค ผันได้ครบ 5 เสียง คา ข่า ค่า(ข้า) ค้า ขา
เราเลยไม่จำเป็นต้องเอา ห มานำอักษรต่ำคู่ให้ออกเสียงจัตวาในรูปนี้ "หคา" เพราะเรามีคำว่า "ขา" ใช้อยู่แล้ว
เช่นเดียวกับอักษรกลาง บ ใบไม้ บาย บ่าย บ้าย บ๊าย บ๋าย ผันได้ครบ 5 เสียงด้วยตัวเองเราเลยไม่ต้องเอา ห มานำให้เป็น "หบาย"
สบาย ก็เลยอ่านว่า สะ(อะกึ่งเสียง) - บาย ไม่ใช่ สะ - หบาย
แต่อักษรต่ำ ย เช่น ยาม ถ้าจะผันให้ครบ 5 เสียง ต้องเอา ห มาช่วยจะได้ว่า ยาม หย่าม ย่าม ย้าม หยาม

อักษรสูง มี 11 ตัว คือ ข ฃ ฉ ฐ ถ ผ ฝ ส ษ ศ ห
อักษรต่ำเดี่ยว มี 10 ตัว คือ ง ญ น ย ณ ร ว ม ฬ ล
อักษรต่ำคู่ มี 14 ตัว คือ ค ฅ ฆ ช ซ ฌ ฑ ฒ ท ธ พ ฟ ภ ฮ
อักษรกลาง มี 9 ตัว ก จ ด ต บ ป อ ฎ ฏ

เด็ก 6 ขวบก็อาจจะงงๆ แรกเลยอย่าเพิ่งไปเปรียบเทียบเพราะกว่าจะเข้าใจหลักนี้ก็ต้องเรียกได้ว่าเรียนอักษรทั้งหมด
ให้สอนแค่วิธีอ่านอักษรนำก็พอ