คำว่า "เลือกเกิดไม่ได้ แต่...เลือกที่จะเป็นอยู่ได้"ของผมนั้นก็คือชีวิตของเด็กกำพร้าอย่างผม ผมอยู่สถานกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ เท่าที่จำความได้คือตอนนั้นพ่อกับแม่หย่ากัน แต่สุดท้ายผมก็ต้องมาลงเอยที่สถานกำพร้า...

  คุณเคยคิดไหมว่าในเรื่องราวชีวิตของคน ๆ หนึ่งที่ปราศจากความอบอุ่น ต้องดิ้นรนชีวิตที่ทุกข์ทนต้องโดนผู้คนล้อว่า ไอ้ลูกไม่มีพ้อไม่มีแม่ เกิดจากกระบอกไม้ไผ่ นั้นทำให้ผมมีนิสัยที่ไม่ยอมใคร พยายามเอาชนะให้ได้ พูดง่าย ๆ คือนิสัยเสียชกต่อยกับคนอื่น ๆ ไปทั่ว
   (มาฟังอดีตคร่าวๆกันเถอะครับ)
  อดีตของผมที่ได้เข้ามาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าเพราะว่าครอบครัวของผม พ่อของผมเป็นนายแบบโดม่อนแมน ปี 1989 และในข้อตกลงของนายแบบโดม่อนแมนปีนั้นเค้าระบุว่า ห้ามมีเมีย ห้ามมีลูก พ่อของผมก็เลยหย่ากับแม่แล้วเอาผมมาไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า
  ตอนที่ผมเข้ามาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า สิ่งที่ผมเห็นในสถานที่นั้นก็คือ เด็ก ๆ มีรุ่นคราวเดียวกับผม แล้วก็มีรุ่นที่โตกว่าผม เพราะบ้านเด็กกำพร้าหลังนั้นมีเด็กแบเบาะยันถึงเด็กโตเลยครับ ตอนที่ผมเข้าไปอยู่ผมแต่งตัวดูดี มีของเล่นเยอะแยะ คือพูดง่าย ๆ คือตอนนั้นครอบครัวผมมีฐานะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องเอาผมมาไว้ที่บ้านเด็กกำพร้าด้วย (เพิ่งมารู้ประวัติตัวเองตอนโตครับ)

  ชีวิตของผมตอนนั้นต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเด็ก ๆ คนอื่น ๆ ชีวิตที่ไม่คุ้นเคยกับคนหมู่มาก ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียวว่าทำไมพ่อต้องถึงทิ้งผมไป แล้วทำไมหายหน้าหายตาไปเลย ผมอยู่ที่นั่นทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ รู้ไหมครับครอบครัวผมไม่เคยมาเยี่ยมผมเลยสักครั้งเดียว ในช่วงวัยเด็กของผมแตกต่างจากคนอื่นเพราะบ้านเด็กกำพร้ามีกฏระเบียบที่เคร่งครัดมาก ๆ บางทีในวัยเรียนผมก็เป็นคนที่ดื้อที่สุดในบ้าน มีอารมณ์ใจร้อน ชอบเก็บตัวอยู่ในห้องไม่สุงสิงกับเพื่อน ๆ ครับ
  ตลอดวัยเรียนของผม ผมยอมรับเลยว่าผมอิจฉาคนที่มีครอบครัว คือพูดง่าย ๆ ก็คือโหยหาความอบอุ่น อยากจะเจอพ่อเจอแม่ อยากให้เค้ากอดผมจูบแก้มผม ผมคิดมาตลอดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้เพราะเค้าได้ทิ้งเราไปแล้ว แต่ความหวังที่จะตามหาพ่อตามหาแม่ก็ยังมีหวังอยู่แต่มันต้องใช้เวลาเพราะผมมีแค่ชื่อพ่อกับแม่ในใบเกิดเท่านั้น ผมไม่เคยย่อท้อตอนแรกผมตามหาแม่ แต่สุดท้าย...ถึงจะหาทุกวิธีแล้วก็ตามก็ยังหาไม่เจอ ส่วนพ่อของผมผมใช้เวลาตามหามา 20 ปี สุดท้ายผมก็เจอพ่อ คุณรู้ไหมครับตอนนั้นผมดีใจ ร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก...คือคิดว่าต่อไปนี้ผมจะได้รับความรัก ได้รับความอบอุ่นจากพ่อ...แต่ความจริงก็คือความจริงมันไม่เป็นอย่างที่ผมคิดไว้เลย พ่อมีแฟนใหม่ แฟนใหม่ไม่ยอมรับผมนั่นล่ะครับ

  บ้านเด็กกำพร้าที่ผมอยู่นั้น เค้าส่งเสียให้เรียนครับ แต่ก็มีพวกเด็กที่ทนกับกฏเกณฑ์ของบ้านไม่ได้ บางคนออกไปค้ายา ขายตัว ติดคุกก็มีครับ ส่วนพวกที่ทนได้ก็มีชีวิตที่ประสบผมสำเร็จ จบปริญญาตรีมีหน้ามีตาให้กับบ้านกำพร้า ตอนช่วงผมอยู่ ปวช./มหาลัย พูดง่าย ๆ เลยครับ ผมก็นิสัยเสียเหมือนกันครับ เล่นยงเล่นยา แต่ผมก็ผ่านชีวิตจุด ๆ นั้นมาได้ก็เพราะผู้อำนวยการที่บ้านกำพร้ากับบาทหลวงท่านนึงครับ เคยสั่งสอน คอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก ณ ตอน ๆ นี้ผมเป็นคนแรกในบ้านกำพร้าที่จบศิลปกรรม มหาลัยราชมงคลคลอง 6 เป็นหน้าชูตาของบ้านเด็กกำพร้าครับ

  ช่วงที่ที่ผมจบมหาลัยระหว่างที่ผมหางานอยู่นั้น ผมก็ไม่ได้ทำอะไร คอยดูแลน้องเล็ก ๆ อยู่ที่บ้าน สิ่งของขวัญที่ล้ำค่ำที่สุดของผมก็คือผมได้เจอแม่ผม ทั้ง ๆ ที่ผมตามหาไม่เจอ แต่แม่ของผมตามหาผมมา 20 กว่าปี ความรู้สึกตอนที่ผมได้รับโทรศัพท์จากคุณแม่ที่แม่โทรหาผมตอนแรก ผมรู้สึกว่าใช่ของแม่เราหรือเปล่า  ผมก็ลังเล สุดท้ายแม่ก็มาหาผมที่บ้านเด็กกำพร้าและเอาเอกสารมาให้ผู้อำนวยการบ้านกำพร้าดู เพื่อยืนยันว่าผมคือลูกของแม่จริง ๆ ครับ ณ ตอนนี้ผมมีความสุขมากที่ผมได้เจอแม่แท้ ๆ ถึงแม่จะแต่งงานกับพ่อคนใหม่ พ่อคนใหม่ของผมเค้ายอมรับผมได้ผมก็ดีใจ ทุก ๆ วันนี้อดีตผมที่ผมคิดว่า ผมมันตัวคนเดียว ผมกำพร้าพ่อกำพร้าแม่ ไม่มีใครสนใจในตัวผมมันผ่านมาแล้วครับ และความคิดสิ่งที่ผมมุ่งหวังผมก็ได้มาแล้วครับ


-------เรื่องราวในอดีตของผมนี้ผมได้พูดแบบย่อ ๆ ครับ เรื่องของผมมันมีอีกเยอะ ผ่านชีวิตมาไม่น้อยไปกว่าใครครับ---------------

ถ้าคุณเจอคนที่มีชีวิตแบบเดียวกับผม ผมขอร้องอย่าไปซ้ำเติมหรือดูถูกเค้านะครับ ให้กำลังใจเค้า ให้โอกาสเค้า แล้วคุณจะได้รู้ว่าการให้กำลังใจ การให้โอกาสกับเด็กกำพร้า คนพิการ คนเร่ร่อน นั่นมันมีความหมายที่ยิ่งใหญ่เลยนะครับ  ขอบคุณครับ

.....ปล. ผมเป็นมือใหม่หัดโพสครับ ถ้ามีจุดบกพร่องตรงไหนก็ขออภัยด้วยครับ


----แต่งเองครับ--------
ผมกำพร้าพ่อแม่มาตั้งนาน...
ผมอยู่สถานเคราะห์มาตั้งแต่เด็ก...
ผมเพิ่งเจอแม่เมื่อปีที่แล้ว...
ผมเจอพี่สาวที่แสนดีเมื่อปีที่แล้ว...
ผมเจอตระกูลฝ่ายแม่ของผม...
แต่...ผมไม่เคยท้อแท้ในชีวิต ผมรู้คุณต่อบ้านสถานสงเคราะห์ที่เลี้ยงผมมา ใครจะว่าอะไรผม ผมไม่สนใจ ผมรักที่ผมเป็นอยู่ แม่แท้ตามหาผมมานาน จนสุดท้ายได้เจอผม ตอนนี้ผมต้องตอบแทนแม่ที่ให้กำเนิดผมมา รวมทั้งที่สถานสงเคราะห์ที่เลี้ยงผมมา พี่สาวผมก็เป็นคนที่ผมรักที่สุดใน 3 โลก พี่สาวให้คำแนะนำ ผมคนนี้แหละเคยท้อแท้ เคยสิ้นหวังเกือบทุกอย่าง ผมขอสู้ชีวิตตราบผมที่ยังมีลมหายใจ ผมขอขอบคุณ "มูลนิธิสงเคราะห์เด็กพัทยา" ที่ให้ทุกๆอย่างกับผม!!!!