ผมไม่ได้ตอบกระทู้ในเชิงแสดงความคิดเห็นบ่อยนัก    ถ้าจะตอบก็ต้องมีความเห็นต่างจากคนส่วนใหญ่จริงๆ   เช่นในกระทู้นี้ที่แม้แต่บางคนก็อ้างภูมิหลังความสำเร็จในการศึกษาและความรู้รอบตัวของตนเองมาประกอบ   อย่างเช่น  คุณ K. Senior   และแม้แต่คนอื่นๆ ที่ยกตัวอย่างชื่อของนักวิทยาศาสตร์  "บางคน"  มาอ้างก็ตาม

อันดับแรกเลย   ผมต้องขอยกย่องชมเชย จขกท อย่างแท้จริงที่คนในฐานะ "ครู"  เช่นคุณมีความคิดอย่างผู้มีสายตากว้างไกลที่มองเห็นถึงความสำคัญของการมีความรู้รอบตัวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า  "วิชาหลัก" ด้านใดด้านหนึ่ง     เพราะนั่นหมายถึงความสำเร็จในหน้าที่การงานของคนส่วนใหญ่ในสังคมจริงๆ     คุณคิดมาถูกทางแล้วและขอให้มีความมุ่งมั่นในการกระทำที่ถูกต้องต่อไป

อันดับต่อไปผมขออธิบายว่าทำไมถึงได้สนับสนุน จขกท

ผมอยู่ในประเทศที่ได้ชื่อว่าเป็นประเทศพัฒนาอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุดหนึ่งประเทศในโลกนั่นคือ   เยอรมนี     และระบบการศึกษาของประเทศนี้เองที่ให้ความสำคัญอย่างยิ่งยวดที่นักเรียน-นักศึกษาจะต้องรู้ในเรื่องอื่นๆ รอบตัวในสังคมยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น     วัฒนธรรมความคิดนี้เป็นรากเหง้าของความคิดทางด้าน  "สังคมศาสตร์" ของยุโรปมาตั้งแต่ยุคปี 1847    โดยที่บุคคลประวัติศาสตร์ของโลกคนแรกที่กล่าวถึงคำว่า  „Fachidiotismus“  หรือ Fachidiot    =  loan word for an expert uninterested in what goes around him   ผู้มีลักษณะนี้คือผู้ก่อปัญหาในการอยู่ร่วมในสังคมมนุษย์   ผู้กล่าวนี้คือ  Karl Marx   นั่นเอง

ข้อสังเกตุต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันของผู้จบการศึกษาใหม่ที่จะเข้าสู่ตลาดงานคือ     นักศึกษาขาดความรู้รอบตัวในเรื่องอื่นๆ    แต่เป็นการมุ่งมั่นการเรียนทฤษฏีเพื่อเอาความรู้ไปสอบให้ผ่าน  หรือ เพื่อเข้าทำการแข่งขันในศาสตร์แขนงใดแขนงหนึ่งอย่างที่ จขกท ยกตัวอย่าง    

จากผลการสำรวจวิจัยตลาดแรงงานล่าสุด   พบว่าบริษัทผู้ว่าจ้างไม่สามารถหาผู้สมัครที่มีคุณสมบัติตามต้องการได้ถึง  41%   สมาคมนายจ้างอุตสาหกรรมเยอรมัน  หรือ Association of German Chambers of Industry and Commerce    จึงได้ทำการแจ้งไปยังสถาบันการศึกษาว่าหานักศึกษาที่จบใหม่ทุกแขนงที่มีคุณสมบัติพร้อมที่จะเริ่มทำงานในตลาดแรงงานได้น้อยลงทุกที    อันดับแรกคือขาดความรู้หรือทักษะทางด้านปฏิบัติ     หรืออธิบายได้ว่า   จบมาพร้อมความรู้ทางด้านทฤษฏีอย่างเดียวแต่ไม่สามารถเอาไป apply ใช้งานจริงได้    จนเป็นสาเหตุแรกๆ ที่ลูกจ้างจบการศึกษาใหม่เหล่านี้ไม่ผ่านระยะทดลองงาน

ทั้งๆ ที่ระบบการศึกษาเยอรมันได้ชื่อว่า   เป็นระบบการศึกษาที่เน้นเรื่องการปฏิบัติเป็นสิ่งสำคัญโดยจะต้องมี 1 เทอมเป็นอย่างน้อยที่นักศึกษาต้องผ่านการฝึกงานเพื่อที่เมื่อเริ่มต้นทำงานผู้เริ่มงานใหม่จะได้นำไปต่อยอดในการปฏิบัติงานจริงๆ ได้    ถ้าแม้ว่าขนาดเรียนในระดับมัธยมยังไม่สนใจความรู้รอบตัวเสียแล้ว     ก็อย่าหวังเลยว่าในการทำงานจริงจะประสบความสำเร็จได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง   ตามสถิติที่สำรวจนั้นพบว่านักศึกษาทางด้าน "คณิตศาสตร์"  และ  "วิทยาศาสตร์"   เป็นกลุ่มที่มีไม่ใส่ใจที่จะหางานทางปฏิบัติมากที่สุด      เมื่อเปรียบเทียบกับด้านวิศวกรรม    ตามตัวเลขนั้นนักศึกษาวิศวกรรมจำนวน 2922 คนนั้นมีจำนวนถึง 442  คนที่ผ่านเทอมการปฏิบัติมาแล้ว    ในขณะที่สายวิทยาศาสตร์นั้นมีเพียง 258 คน  จาก 2094  คน

ต้องคำนึงถึงข้อเท็จจริงข้อหนึ่งว่า   ไม่ใช่คนส่วนใหญ่ที่มีความสามารถพิเศษที่จะเป็นสุดยอดในการเป็นนักคณิตศาสตร์  หรือ นักวิทยาศาสตร์   หรือ  แม้แต่ professor    ข้อหนึ่งที่ต่างจากระบบของไทยอย่างสิ้นเชิงคือ    คนที่จะเป็น professor  ในมหาลัยเยอรมันนั้นไม่ใช่เพียงแค่จบด๊อกเตอร์เท่านั้น    แต่ต้องผ่านการทำงานในฐานะลูกจ้างที่ประสบความสำเร็จมาแล้วเท่านั้นอย่างน้อยๆ  5 ปี ขึ้นไปถึงจะมีคุณสมบัติที่จะสมัครเป็น pro ได้     ไม่เหมือนอย่างในอเมริกาหรืออังกฤษ

นักเรียน-นักศึกษาส่วนใหญ่ 90%  ก็คือคนธรรมดาที่จะต้องจบมาเพื่อเข้าทำงานในตลาดแรงงานและต้องแข่งขันอย่างรุนแรงกับผู้สมัครอื่นๆ   ผลคะแนนการเรียนเป็นเพียงข้อตัดสินใจในการพิจารณาจ้างงานข้อหนึ่ง    แต่ความรู้รอบตัวทั่วไปก็จะเป็นตัวการตัดสินที่สำคัญว่า   บุคคลคนนั้นมีคุณสมบัติที่จะทำงานได้ประสบความสำเร็จหรือไม่

และไม่ว่าไทยจะประสบความสำเร็จในการส่งผู้แข่งขันเข้าชิงโอลิมปิคอย่างไรก็ตาม    แต่ถ้ายังไม่สามารถที่จะประดิษฐ์คิดค้นอะไรเป็นของตนเองได้    ตราบนั้นการเรียนที่เรียนมาก็ยังคงเป็นแค่ทฤษฏีอยู่เช่นนั้น