หลังจากที่ดัชตั้งกระทู้ถาม
จนได้แลกเปลี่ยนความเห็นเกี่ยวกับวิถีชีวิตความเชื่อศรัทธาและศาสนา
ผลสรุปออกมาว่า
ดัชว่าเรามีอิสระจริง ๆ
เราได้รับอิสระนี้ มาจากไหนนะ
ดัชค้นพบหละ
ระหว่างการหยุดนิ่ง  
กับการเคลื่อนไหว
อะไรสมบูรณ์ที่สุดหละ

สำหรับ ผู้ผ่านโลกปฏิบัติและความคิด มามากแล้ว
จะนำเขาไปสู่ จุดหมายเดียวกันนั่นคือการไปสู่จุดหยุดนิ่งสนิท


เต็มเปี่ยมไปด้วยความปัญญา
เพราะทำไมต้องหยุดนะ
การเคลื่อนไหว นั้นเคลื่อนไหวไปเพื่อให้ถึงจุดที่ต้องการไป
จุดที่เมื่อไรจะพอใจ เมื่อไรที่พอ ใจจึงจะหยุดเคลื่อนไหว
เมื่อมั่นคง ไม่หวั่นไหว ตั้งมั่นในตนเอง
เมื่อตั้งมั่นในตนเอง ก็ไม่หวั่นไหว เมื่อไม่หวั่นไหว ไม่มีอะไร
ที่พึงต้องกระทำใด ๆ อีกในโลก
นั่นแหละคือที่สุดฟามสดใส เบิกบาน ร่าเริงใจ เกิดขึ้นแล้ว


พระเจ้าหรือในนิยามความหมายอื่นอะไรก็ตามที่อยู่สูงสุดของวัฎจักรทุกสรรพสิ่ง
ดัชเรียกว่าผู้ไร้ขอบเขต ก็สร้างเรามาอยู่ดีดั่ง บิดา มารดา มีอยู่ ระบบต่าง ๆ ที่ให้กำเนิด สรรพสิ่งอื่นก็มีอยู่
แสดงโลกเรา แก่บุตร เราก็พึงกตัญญู รู้คุณ ตอบแทน อย่างรู้คุณค่าต่อทุกสรรพสิ่ง
ไม่ว่าน้ำ ไฟ อากาศ อาหาร ดิน หิน ที่หลบภัย และอื่น ๆ
ด้วยการดำรงชีพและตนโดยคุณธรรม
จริยธรรมแค่นี้แหละคือ สาระ แห่งชีวิต  
เหมือน คำกล่าวที่คุ้น ๆ หูว่าพระเจ้าอยู่ทุกหนแห่งนั่นเอง
ทุกสรรพสิ่งคือหนึ่งเดียวเพราะมาจากแหล่งที่มาเดียวกัน

พระเจ้าต้องการสิ่งนี้ คือต้องการให้บุตรมั่นคงตั้งมั่นในตนเอง พึ่งพาตนเองได้
โดยคุณธรรม จริยธรรมที่ถ่ายทอดให้ ผ่านกาลเวลา
โดยไม่พึ่งพา สิ่งอื่นใด พ่อจะภาคภูมิใจในลูกมากแค่ไหน

แต่ไม่ใช่ว่า เราจะต้องเก่งและลืมพ่อแม่ที่ให้กำเนิดจริงไหมครับ