จริงๆแล้วเรากับแฟนคนนี้ รู้จักและรักกันมา 5 ปีแล้วค่ะ ช่วง 2 ปีแรกที่คบกัน ก็ดีอยู่ แต่แล้วเค้าก็ไปมีคนอื่นแบบที่เราไม่ทันตั้งตัว เค้าบอกว่าเค้าก็ยังรักเรา แต่ไม่ได้รักเต็มร้อยเหมือนเดิม เราทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องยอมที่จะเดินจากไป แต่เค้าก็ยังโทรหา บอกรัก คิดถึงและไม่ยอมปล่อยให้เราไปไหน บอกแค่ว่าให้เรารอเค้า เพราะเค้ารู้แล้ว ว่าเราคือคนที่ดีที่สุด แต่ก็ยังเลิกกะอีกคนไม่ได้ ตอนนั้นรู้ตัวค่ะ ว่าโง่เหมือนคนตาบอด ทั้งๆที่เจ็บปางตาย ชีวิตเคว้งไปหมด ตอนนั้นเรามาอยู่กะเค้าที่ต่างจังหวัด ไม่มีงานทำ อาศัยขายของทางอินเตอร์เน็ต แต่พอเลิกกะเค้า เราก็กลับไปอยู่บ้าน ไม่มีงานทำ เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน ไม่ออกไปไหน ไม่ทำอะไร ร้องไห้ตลอด อยู่แบบนั้นมา 5 เดือน จนรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากพอแล้ว เลยออกไปหางานทำ และได้งาน ไปทำงานทุกวันก็ทำให้ลืมเค้าไปได้บ้าง แต่ก็ยังคุยกันอยู่ ทุกครั้งที่วางสาย เราร้องไห้ทุกครั้ง คาราคาซังแบบนี้ 8 เดือน สุดท้ายเค้าก็ไม่เลือกเรา จนเรารู้สึกว่าเราเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว เราเลยตัดขาดจากเค้า ไม่โทรหา และค่อยๆลืมเค้าไป เวลาผ่านไป 2 อาทิตย์ เค้าโทรมา ขอโทษและละอายใจกับทุกอย่างที่ทำกับเรา..เราพูดได้แค่ว่า "ไม่เป็นไร มีอะไรโทรมาได้ เรายังเป็นเพื่อนกันได้" ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้น ไม่เจ็บปวด ไม่ทุรนทุราย..เราเริ่มมีรอยยิ้ม เริ่มอยู่คนเดียวได้แบบมีความสุข ถึงแม้บางครั้งที่เค้าโทรมา เรายังรู้สึกแปล๊บๆ แต่ก็ไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป..เวลาผ่านไปอีก 3 เดือน อยู่ดีๆเค้าก็โทรมาขอกลับมาเริ่มคบกันใหม่ค่ะ เราตอบตกลงแบบไม่ลังเลเลยค่ะ เหมือนคนโง่อีกครั้งที่ลืมความเจ็บปวดที่ผ่านมา เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย..และตัดสินใจมาอยู่กะเค้าที่ต่างจังหวัดอีก เราได้งานที่ดีและเป็นงานที่เราชอบ..ชีวิตตอนนั้นมีความสุขมากค่ะ
ยอมรับค่ะ ว่าช่วง 1 ปีแรกที่กลับมาคบกัน เราไม่ได้ไว้ใจเค้ามาก แต่ไม่ได้ระแวงมากเช่นกัน เราคิดแค่ว่า เค้าคงไม่เลวที่จะทำเราเจ็บได้อีก ตามที่เค้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจอีก แต่พอมาถึงช่วงเดือนสิงหาคม 2556 ที่ผ่านมา พฤติกรรมของเค้าก็เปลี่ยนไปค่ะ มีสายซ้อนบ่อยเวลาเราโทรหา โทรเข้าไลน์ก็ติดสาย และอีกหลายอย่างที่บ่งบอกว่า เค้าแอบคุยกะคนอื่น แต่มันยังไม่ร้ายแรง
มีครั้งนึงที่เราบอกเลิกเค้าเพราะอารมณ์ แต่ก็ไปง้อเค้าและกลับมาคบกัน แต่พฤติกรรมเค้าก็ยังเหมือนเดิม โทรศัพท์ต้องพกติดตัวตลอด ไม่ยอมวางไว้ ขนาดเข้าห้องน้ำเค้าก็ยังเอาเข้าไปด้วย มันเริ่มมากขึ้นๆ และเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เราไม่สามารถจะเชื่อใจเค้าได้อีก และระแวงจนทะเลาะกันทุกวัน สุดท้ายเค้าก็บอกว่าเค้าเหนื่อยแล้ว เบื่อมากที่ต้องทะเลาะกัน เค้าเริ่มเฉยชา แต่เรากลับยังรักเค้าเหมือนเดิม สุดท้ายพฤติกรรมเค้าบ่งบอกชัดเจน ว่าเค้ามีคนอื่น แต่เราไม่เคยถาม เพราะไม่อยากทะเลาะกันอีก ทั้งๆที่เรารู้อยู่แก่ใจ จนเราทนไม่ได้ ตัดสินใจบอกเลิก เพราะรู้ว่าเค้าคงไม่บอกเลิกเราก่อนแน่ เพราะเค้าเคยทำเราเจ็บมาแล้ว อีกอย่าง เราไม่มีใคร ไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติที่นี่ พอเราบอกเลิกเค้า..เรากลับทำใจไม่ได้ กลับไปขอโทษ แต่เค้าบอกว่า เค้าไม่มีโอกาสให้แล้ว เค้าเจ็บกับการโดนบอกเลิกมา 2 ครั้ง เค้าไม่อยากเจ็บอีกเป็นครั้งที่ 3 เค้าหาว่าเราไม่รักเค้า..เราเป็นฝ่ายผิดที่บอกเลิก แต่เราพยายามจะอธิบายเหตุผลที่เราบอกเลิก เค้าไม่รับฟัง..จนตอนนี้ผ่านมา 1 เดือน เรารู้ว่าเค้ามีคนอื่น ช่วงที่เลิกกับเราอาทิตย์แรก เค้าก็อยู่กับคนอื่น..ทุกวันนี้เค้าก็ยังมีโทรมาบ้าง บอกว่าเป็นเพื่อนกัน อยากไปไหนก็ให้โทรหา เค้าจะพาไป แต่เค้าไม่รู้เลย ว่าสภาพเราเป็นยังไง เราทรมานยิ่งกว่าครั้งแรก เจ็บทุกวัน ร้องไห้จะเป็นจะตาย เราอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนที่นี่เลย บางครั้งร้องไห้จนคิดว่า เจ็บจนไม่ไหวแล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว แต่ก็คิดถึงหน้าพ่อกะหน้าแม่ แล้วก็บอกตัวเองให้อดทนๆๆๆๆๆ ให้เวลาผ่านไปวันๆ
ตอนนี้ 1 เดือนแล้ว ยังเจ็บปางตายเหมือนเดิม เราตัดสินใจจะกลับบ้าน ไปอยู่ในที่ของเรา ทุกครั้งที่เค้าโทรมา เราบอกรักและคิดถึงเค้าตลอด แต่เค้าก็แค่รับรู้ และถามแค่ว่า คนรักกันเค้าบอกเลิกกัน 2 ครั้งเลยเหรอ..เราไม่มีคำตอบให้เค้าหรอกค่ะ เพราะรู้ว่า พูดไปก็เท่านั้น..

วันนี้เราก็ยังเจ็บและเสียใจมาก ยังทำใจไม่ได้ ยอมรับความจริงไม่ไหว ยิ่งคิดว่า วันวาเลนไทน์นี้ เค้าจะต้องอยู่กับคนอื่น เรายิ่งเจ็บ และทำใจไม่ได้ จากคนที่เคยเป็นคนสำคัญของเค้า ตอนนี้เราไม่มีความสำคัญเลย..

เราอยากถามเค้า ว่าระยะเวลา 5 ปี ทุกอย่างที่เราทำให้เค้า ที่เราดูแลเค้า..เค้าลืมไปหมดแล้วเหรอ..ที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน เค้าลืมไปแล้ว เพราะเค้ามีคนอื่นใช่มั้ย..แต่เราไม่รู้ว่าจะถามไปเพื่ออะไร ในเมื่อการกระทำเค้าบอกแล้ว..ว่าเค้าลืมมันแล้ว เพราะเค้ามีคนอื่นแล้ว

เราไม่สามารถจะอธิบายได้ว่าเราเจ็บปวด และทรมานแค่ไหน แต่คนที่เคยเป็นแบบเรา เจ็บแบบเรา คงจะรู้ดี บางคนเข้มแข็ง เจ็บไม่กี่วันก็ทำใจได้ แต่สำหรับเรา ยอมรับว่าอ่อนแอ ใจไม่แข็ง และคิดมาก ปล่อยวางไม่ได้
หลายคำแนะนำ เรารู้ว่าเราต้องยอมรับและทำใจ แต่ใจเรา มันยังทำไม่ได้ เบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่หวังแค่ว่าซักวัน เราจะผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้ เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ เราเชื่อว่าเราจะเข้มแข็งได้ซักวัน..และหวังว่าซักวัน เค้าคงจะรู้ ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน...

ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ แค่อยากระบาย..ขณะที่พิมพ์ไป น้ำตาก็ไหลไป..เมื่อไหร่เราจะดีขึ้นซักที