http://ppantip.com/topic/31570981 อันนี้ตอนที่ 1 นะครับ


หลังจากนั้น ตอนเย็นรองวิชาการก็เรียกพบตัวทุกคนเลย มาคุยกันเรื่อยรายงานต่างๆและหน้าที่ที่ต้องทำในโรงเรียน นอกจากสอนนักเรียน ผมก็ต้องเข้าไปนั่งฟังด้วย ก็คุยกัน ปรากฎว่าเจอเรื่องยุ่งยากอีกแล้ว เรื่องของเวรโรงอาหาร ที่จะต้องให้นักศึกษาไปตักข้าวให้นักเรียนตอนเช้าละ ผมก็นะ ไม่ขัดข้องหรอกถ้าบ้านไม่อยู่ไกล เดินทางที 2 ชั่วโมงครึ่งถึง โรงเรียน รองเค้าบอกว่า ต้องมาตอน 6 โมงครึ่งนะ ผมก็บอกไปว่า บ้านผมอยู่ไกลนะ ไกลมากๆด้วย และจะมาทันได้อย่างไรกัน ผมก็อธิบายเหตุผลไปอย่างนี้ แต่เค้าไม่ฟัง ผมก็เลยต้องยอมเค้า เพราะผมอยู่โรงเรียนเค้านี่นา ผมจะไปทำอะไรเค้าได้ละ ผมเป็นแค่นักศึกษาฝึกสอนเอง พอคุยกันเสร็จ ผมก็เครียดมากๆ เลยจะทำไงดีละ ผมก็เลยโทรหาครูที่สอนวิชาทดลองสอน ถามครูเค้าดูว่าจะทำอย่างไร ครูเค้าก็บอกว่าให้อดทนไว้ ทำตามที่เค้าบอกนั่นแหละ ผมก็เลยต้องทำใจ และทำตามที่เค้าบอกตามนี้

วันศุกร์ เป็นวันที่ผมจะต้องมราตักข้าวให้นักเรียน ผมตื่นตอน ตี4 เพื่อไปโรงเรียน อยากจะบอกว่า ในซอยที่ผมอยู่ไม่มีรถเลย ก็นะ ก็ต้องพึ่งรถแท็กซื่ ไปที่อู่รถเมล์ ถึงประมาณ ตี 5 และก็นั่งรถเมล์ไปโรงเรียน ก็ทัน 6 โมงพอดี เหลือเวลานิดหน่อยก็ได้ทำงาจนของตัวเอง เตรียมพร้อมสอนคาบ 1 ที่ห้อง ม.1/1 เลยละ ผมก็ได้ข้าวต้ม ต้องอธิบายก่อนว่า ในโรงเรียนนี้จะมีอาหารตอนเช้าฟรีแจกผู้ปกครอง และนักเรียน อาหารที่มีก็มี โจ๊ก ข้าวต้มหมู กุ้ง  และมะกะโรนีที่เป็นซุบ ผมได้ตักข้าวต้ม ก็ตักไปเรื่อยๆ ก็สนุกดี ผมเป็นเด็กออทิสติก ก็ดูถ้าจะเอ๋อนิดๆเวลาที่เด็กมาทักทายผม ผมก็ต้องทักทายกลับก็เป็นอะไรที่โอเคนะ ผมก็ตักไปเรื่อยๆ จนข้าวต้มหมดหม้อ ผมก็ไปเตรียมตัวเข้าแถวกับนักเรียนตอนเช้า โดยปกติแล้ว ครูเค้าจะยืนตรงไหนก็ได้ แต่ตามมารยาทก็ควรมาเข้าแถวกับนักเรียนด้วยกัน ก็นะ ผมก็ต้องทำละครับ


ต่อจากนั้น คาบแรกผมก็ได้สอนนักเรียน ห้อง ม.1/1 ผมก็อธิบายเรื่องของกราฟในระนาบจำนวน อยากจะบอกว่า ผมอธิบายไม่ค่อยเก่งหรอก และผมเป็นคนที่ชอบสอนให้เด็กพัฒนาทักษะกระบวนการคิด เด็กก็เลยงงๆ ไม่เข้าใจ แต่ผมจะไม่ทิ้งนักเรียน นักเรียนสามารถถามผมได้ทุกเมื่อเลย ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้นักเรียนชอบผมก็เป็นได้นะ ผมก็สอนเรื่อยๆ จนเสร็จก็สั่งงานนักเรียน นักเรียนทำไม่เสร็จ ผมก็ให้เวลานักเรียนทำเรื่อยๆ มาส่งตอนพักเที่ยงได้ อะไรอย่างนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละเด็กม.ต้น มักจะไม่ค่อยส่งงานกัน ทำให้ผมต้องตามงานนักเรียนอยู่บ่อยครั้ง อย่างเช่น ตอนพักเที่ยง ผมก็ตามงานนักเรียนที่ห้องเรียนทุกวันเลย ถามว่า ใครยังไม่ส่งงานครูบ้าง ก็จะมีคนนั่งทำงานของผมอยู่เรื่อย จนเสร็จ และก็เห็นการเล่นกันของนักเรียนในห้อง อย่างเช่นเล่นการ์ดเกมกัน ในใจผมก็คิดบวกกับอาการของผมด้วยแล้ว แน่นอนว่าผมที่มีวุติภาวะที่ยังเป็นเด็กอยู่ ก็ต้องลงไปเล่นกับนักเรียนอยู่แล้ว ทั้งก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมครูไปเล่นการ์ดเกมกับนักเรียน มีในโลกที่ไหนเค้าทำกัน ก็ใช่นะ แต่ผมก็ทำ แต่ก็ไม่ให้ใครเห็ฯไปหาที่แอบเล่น ไม่ให้ใครรู้ อาทิตย์นี้ผมก็เป็นประมาณนี้แหละครับ

เวลาก็ผ่านไป เผอลแปปเดียวก็ผ่านการทดลองสอนมาครึ่งทางแล้วละ ในสัปดาห์ที่2 นี้ ผมก็ได้ทำการสอนหลายห้อง แต่มีเรื่องที่น่าสนใจคือ ในช่วงตอนพักกลางวัน ผมเจอกับห้องการศึกษาพิเศษ หรือห้องเด็กพิเศษนั้นแหละ แน่นอนว่าครูที่ห้องนั้นเค้ารู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมด้วย เค้าเรียกผมไปคุยที่ห้องเค้า เค้าก็เริ่มซักผมใหญ่เลยว่าผมเรียนอะไร เป็นอย่างไรบ้าง อาการเด็กพิเศษอย่างผมเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็ตอบตามที่ผมเป็นนั่นแหละ ก็ตอบไปเรื่อย จนเริ่มสนิทกับห้องการศึกษาพิเศษมากๆขึ้น ทุกพักเที่ยงที่เหลือเวลาที่อยู่ในโรงเรียน ผมก็ได้ไปหาเด็กนักเรัยนที่ห้องการศึกษาพิเศษทุกวันเลย มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมมีเพื่อน รู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยวเวลาที่มาอยู่โรงเรียนนี้ ตลอดเวลาที่ผมอยู่โรงเรียนนี้ ผมไม่มีเพื่อนที่คุยได้เลย ถึงแม้ว่าครูจะใจดีก็ตาม ก็ไม่ได้หมายความว่า ผมจะไม่เหงา ผมเหงาและกลัวมากๆเลยกับการอยู่คนเดียว ก็นะ ผมก็ได้คุยกับครูที่ห้องนี้เรื่อยๆ มันสนุกมากๆเลยละครับ จากนั้น ผมก็ได้ไปสอนนักเรียน ห้อง 1 และ 2 สลับกัน

นักเรียนในห้อง ม.1/1 1/2 เป็นอะไรที่คุยกันเสียงดังมากๆเลย นักเรียนไม่ค่อยนั่งกันเลยทีเดียวละ ผมก็ต้องปราบอยู่เรื่อยๆไป จนกระทั้ง เด็กนักเรียนห้อง 2 เริ่มสนิทกับผมมากขึ้น นักเรียนก็ช่วยปราบเพื่อนให้ ทำให้ผมก็เหนื่อยน้อยลง ตลอดเวลาผมก็พยามทำสื่อการเรียน ลงทุนเพื่อนักเรียนทุกคน ในได้รับการเรียนที่ดีที่สุด ผมบอกตามตรงว่าผมเป็นเด็กกลุ่มออทิสติก แบบแอสเพอร์เกอร์ ผมก็มีเครียด มีหงุดหงุดง่าย ในใจผมกลัวทำไม่ได้ กลัวมากๆเลยละครับ แต่ก็ต้องพยายามอย่างสุดความสามารถละนะตอนนี้ และแล้วผมก็เห็นผลความพยายามๆ เด็กเริ่มติดผมแล้วละ เริ่มมองเห็นความสำคัญของครูอย่างผมแล้วละ ผมซาบซึ่งมากๆ ที่นักเรียนเห็ฯความสำคัญของผม ก็นะมาถึงสองวันสุดท้าย ผมให้นักเรียนทำกิจกรรมที่ผมเตรียมไว้ให้ เห็นการทำงานความแตกต่างระหว่าง ห้อง 1 และ 2 โดยห้อง 1 จะทำงานกลุ่มได้ไม่ดีเท่า ห้อง 2 ผมก็เข้าใจและก็ สุดท้ายให้นักเรียนเขียนความรู้สึก ว่าผมสอนเป็นไงบ้าง ก็ได้รับมาว่า ผมสอนเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง สิ่งสำคัญคือ นักเรียนมาขอโทษผม ที่เสียงดัง ไม่ยอมฟังผม ทำให้ผมแทบร้องไห้เลยละ

สำหรับการทดลองสองครั้งนี้ มันอาจจะจะไม่มีอะไรเหมือนเทอมก่อนมาก แต่ก็ทำให้ผมรู้ว่า ตัวเองก็ทำเต็มที่แล้ว ผมเป็นเด็กพิเศษ ผมคิดถึงว่า ถ้าผมได้เป็นครูที่ดี และมีคนยอมรับก็คงจะดีสินะ ผมก็อยากให้เป็นเช่นนั้น ผมอยากจะบอกครอบครัวที่มีลูกเป็นเด็กพิเศษว่า มันยากกว่าจะมาถึงจุดนี้ แต่มันยากยิ่งกว่าถ้าหากยอมแพ้ คิดว่าเป็นไปไม่ได้ ผมก็เป็นคนนึงที่จะยอมแพ้หลายครั้งแล้ว แต่ก็พยายามต่อไปเรื่อยจนถึงจุดนี้ สำหรับการสอนรอบนี้ ถึอว่าผ่านไม่ยากเย็นเท่าไร แต่ก็เครียดไม่น้อยเหมือนกัน ผมก็ขอกำลังใจทุกคนนะครับ หากผมไม่มีที่ระบายอย่างนี้ ผมอาจจะเรียนไม่จบก็เป็นได้นะครับ

ผมขอบคุณทุกคนมากนะครับ ที่ยังให้เเด็กพิเศษอย่างผม ที่เป็นกลุ่มออทิสติดกมีจุดยืนในสังคม