สักวาแต่งกลอนให้พิศแสน             อย่าให้แค้นพยาบาทเข้าเจือสม
มิเช่นนั้นเปรียบดั่งเปรตที่ระทม        ด้วยมีคมแทงจิตให้ต่ำไป
เต็มด้วยถ้อยหยามหยาบทั่วแห่งหน  ใจร้อนรนด้วยกิเลสจ้องผลักไส
กายเป็นคนแค่ภายนอกหากฤทัย      กลายเปลี่ยนไซร้เป็นสัตว์งดเว้นเอย

สักวาแต่งโคลงให้พิศล้ำ               ท่านให้จำถ้อยวจีที่เปิดเผย
อย่าได้นำคำโสมมยกเปรียบเปรย    ด้วยสิ่งเคยกระทำต่ำย้ำจิตใจ
มรดกท่านมอบไว้ให้สร้างสรรค์       กลับมีพันธุ์นอกกระบวนชวนสงสัย
แต่งด้วยจิตชั้นต่ำให้บรรลัย            โคลงนี้ไซร้มองให้ครบจบด้วยเอย