อากาศหนาวเย็น   เฮือกสุดท้ายแล้ว  ..
ไม่อยากลุกจากการนอน ที่แสนอบอุ่นเลย
รู้สึกขยาดต่อความเย็นของบรรยากาศยามเช้า

ถ้าไม่มีอะไรมาบังคับ  ก็ไม่อยากลุก
แต่อะไรจะเป็นแรงผลักดันที่เหนือความสบายกว่าได้หละ
มีแต่การฝึกเอาชนะตนเองมาก่อน  จึงจักมีพลังเหนือความเกียจคร้านได้
และก่อนการฝึกเช่นนั้น   ก็ต้องมาจากความจำเป็น หรือไม่ก็การเห็นค่าการเอาชนะตนเองเท่านั้น

การเปลี่ยนแปลงจากสภาพที่สบาย  ไปสู่กิจกรรมที่ไม่สบาย(สักพักหนึ่ง)  
เพื่อ กระโดดสู่กิจกรรมปกติที่จำเป็นนั้นเป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้   
และสะท้อนถึง การเข้าถึงอนัตตาแห่งตัวตน  
คือ  ไม่ติดยึด  ไม่ตรึงแน่นกับตัวเองให้เหนือความผันแปรของสรรพสิ่ง

ชีวิตก็เป็นเช่นนั้น    คือ  ขณะแสวงหาความมั่นคงปลอดภัย   ก็จะต้องไม่เกาะกุมยึดรั้งความมั่นคงปลอดภัยไว้ประหนึ่งสัจจะธรรมหยุดนิ่ง
ชีวิตไม่เคยเป็นอิสระได้โดยสิ้นเชิง    มันไม่ได้เป็นดังใจปรารถนาเอาเสียเลย

ชีวิตเป็นดุจหมอกควันในยามเช้า  พอยามสายก็มลายหายสูญไปอย่างน่าแปลกใจ
เปรียบดังอาคันตุกะของทิวาและราตรี   
ที่ชีวิตเป็นเพียงอณูหนึ่งขององค์ประกอบอันยิ่งใหญ่