(เรื่องราวอาจไม่ประติดประต่อ ต้องขออภัยด้วยนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านและให้คำชี้แนะ ที่ผมเขียนล่วงหน้านะครับ)

เพราะในทุกๆวัน ในใจผมผูกโกรธ พ่อแม่ ตลอด อารมณ์บูดบึ่ง ไม่มีสีหน้ายิ้ม ในบ้านเลย แม้แต่นิดเดียว  ซึ่งต่างจากผมอยู่กับคนอื่น หรือพ่ออยู่กับคนอื่น จะเฮฮา มากๆ

ครอบครัวเราเหมือนเข้ากันไม่ได้ครับ ผมไม่รู้ทำไม
ต้นเหตุของความไม่ชอบ พ่อกับแม่ผมคือ ความมักง่ายครับ

ก่อนที่ผมจะเขียนนี้ ผมอยากรู้วิธียุติบาปนี้ ให้กลับมารักพ่อแม่อีกครั้งครับ  
(ในใจผมวาดฝันไว้อยากให้พ่อแม่มีสุขภาพแข็งแรง มีครอบครัวที่อบอุ่น ขนาดผมขอพรทุกครั้งยังขอพรให้ท่านแข็งแรงมีความสุข และกิจการของเรารุ่งเรื่อง เท่านั้น)

คือผมอาจจะเป็นลูกอกตัญญู ก็ยอมรับนะครับ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ผมไม่ชอบแม่ ที่ตระหนี่เกินควรครับ ที่บ้านผม ของรกมากๆ ตู้เย็นเก่า โต๊ะเก่า อะไรเก่าๆ ที่ใช้ มา 20 กว่าปี (ตั้งแต่ผมเกิด) ยังอยู่บ้าน
ของที่พังแล้วไม่ใช้ประโยชน์แล้วก็ไม่ทิ้ง ไม่เอาไปบริจาคคนอื่น (รกขนาดที่ว่า น้ำปลา พงชูรส วางตามขั้นบันได-*-)

ผมทะเลาะกับแม่เรื่อง เก้าอี้ไม้ สมัยก่อน ผมบอกว่า บ้านมันรก เอาไปฝากบ้านน้าก่อนก็ได้ มันมีที่ว่าง แม่ก็หัดเด็ดตีนขาดบอก ไม่ๆๆๆ ๆ ๆ
โซฟา ก็ขาดๆ ไม่ยอมเปลี่ยน ไปงานแต่ง หรืองานอะไรที่ได้ของชำร่วย แม่ก็จะเอามาไว้บ้านเต็มไปหมด คือ เอามาตั้งแต่ยังสาวแล้ว จนมันเต็มตู้โชว์หมดแล้ว จนมันรกครับ
วันก่อนๆเอาลูกแก้วจากขวดเหล้ามา เก็บสะสม พูดง่าย สะสมแทบทุกอย่าง

ลุงผม เป็นพี่ของแม่ แกจะเตือนด่าผมตลอด ว่าผมไม่รู้จักดูแล บ้านช่องให้มันน่าอยู่ ผมก็ได้แต่พูดครับๆๆๆๆ
แต่ไม่มีใครรู้เลย ผมทำมันไม่ได้ ก็แม่เป็นซะอย่างเีงี๊ย ตู้เสื้อผ้า ก็ค่อนข้างใหญ่นะครับ แต่ที่ใส่มีนิดเดียว เพราะเสื้อเก่าๆ ค้างอยู่ในตู้ หมักหมมอยู่แบบนั้น
ขนาดของบางอย่างผมเอาไปทิ้งถังขยะเช่นแปลงสีฟัน แม่ยังเก็บมา ทั้งๆที่ผมก็สังเกตดูแล้วว่า ไม่มีใครใช้นานแล้ว ทิ่งไว้ห้องน้ำ
แก้วน้ำ กินเสร็จวางไว้ที่โต๊ะ วันต่อมากินต่อแก้วเดิมไม่ล้าง ผมก็ถามแม่แก้วยังไม่ล้าง แกก็ชอบอ้างไปเรื่อย
จนหลังๆ ผมเริ่มเถียงพูดดักคอแกตลอด ทะเลาะกันตลอด พูดเรื่องลุงขึ้นมาว่าอยากให้ผมเป็นแบบคนนี้
แต่แม่ทำไม ไม่เห็นเป็นเหมือนลุงบ้าง (ลุงเจ้าระเบียบ บ้านช่องสะอาดมาก) แม่ก็ร้องไห้ ผมก็ร็สึกผิดอีก
วันก่อน แม่หยิบรองเท้ามา ผมรู้แล้วว่าหยิบมาจากบ้าน ป้า(บ้านติดกัน)เป็นรองเท้าพี่สาว (พี่สาวป่วย ต้องผ่าเท้า)
ผมถาม"""แม่เอารองเท้าใครมา
แม่"""รองเท้าของแม่ ซื้อมา
ผม""" ( รู้แล้วล่ะว่าแม่อ้างผมเห็นพื้นสกปรก) ของแม่อ่ะไร หยิบของพี่ A มาก็บอก  หยิบของเขามาทำไม
แม่"""ก็เขาไม่ได้ใช้ ไปยืมเขามา ก่อน
ผม"""บอกแม่กี่ครั้งแล้ว อยากได้อะไรก็ซื้อเอา อย่าเอาของเขามา ถ้าอยากได้ของเขาก็ต้องรู้จักให้เขาบ้าง
แม่"""รู้ได้ไงกรูไม่ได้ให้ กรูให้เมริงเห็นมั้ยยย
ผม"""ของแม่ก็มี ทำไมไม่ใส่
แม่"""รองเท้ามันแข็ง
ผม"""ก็ไปซื้อบิ๊กซีใกล้ๆ นั่นไง
แม่"""ไม่มีเวลาไปซื้อ
(ทะเลาะกัน โวยวาย)

"คือแม่จะเป็นแบบนี้ จนผมจับผิดแม่ตลอด ทิ้งของอะไรในถังขยะ ก็จะคอยดูมั่ง(ถ้ามีโอกาส) ว่าแม่หยิบมารึเปล่า"

และแม่ชอบไปงานเลี้ยงญาติๆ เช่นงานแต่ง งานศพ งานเรื่องกินโต๊ะแชร์ของตระกูล(รวมญาติ)
แกก็จะเอากับข้าวมา เยอะๆ ผลไม้หยิบมาเต็ม ผมก็ห้ามไม่ให้แม่เอามา
ในใจคิดเอามาอ่ะเอามาได้ แต่ให้น้อยๆ ไม่ใช่เอาได้เท่าไหร่ก็เอามาหมดเลย
และผลไม้ ที่บ้านแทบไม่ซื้อมากิน ต่างจากบ้านอื่นมาก มีแทบตลอด แต่ชอบหยิบผลไม้จากการไปงานญาติๆ มา
ผมก็บอกแม่ ทำไมไม่ซื้อผลไม้บ้าง เอาแต่ของคนอื่นมา แม่ก็อ้างว่าเขาให้มาก็เอามาสิ บลาๆๆ
วันก่อน ผมบอกให้แม่ซื้อส้มมาให้กินหน่อย เพราะวันก่อน แม่ซื้อส้มมาไว้ถุงนึง (ไม่รู้ในรอบกี่ปี)  ผมกินมันอร่อย ก็เลยบอกให้แม่ซื้อให้หน่อย
ผลตอบคือ กินหมดแล้วเหรอ โลตั้ง 180 บาท วันต่อมา ไหว้พระในบ้าน ซื้อส้มมา 6 ลูก ( ผมไม่ชอบงกเกิน ที่บ้านแทบไม่ได้กินผลไม้เลยจริงๆ)

และผมก็ทะเลาะกับแกบ่อยๆด้วยเรื่องตากกางเกงใน/ชุดชั้นใจ ในห้องน้ำ ตาก 4-5 ตัว จนไม่มีที่แขวน จนผมเลิกพูด

เรื่องถ้วยจานเช่นกัน เก่ามากๆ เก่ากึ๊กๆ ผมเป็นคนไม่กินหมู แม่ก็ทำผัดผักให้กิน พอดีวันนั้นมีงานเลี้ยง แต่ผมตักใส่ถ้วยแล้ว
ก็เลย เอาถุงครอบไว้ ขับรถเอาไปกินแบบนั้นเลย พอผมกินเสร็จปุ๊บ ญาติๆ เห็นถ้วย ที่มันเปื่อย เหมือนถ้วยข้าวหมา
เขาก็พูดใส่กันใหญ่ ว่าถ้วยข้าวหมานะแบบนี้ บลาๆๆ กลับบ้านไป ผมก็เอาไปทิ้ง แม่ก็เก็บมาไว้เหมือนเดิม บอกว่าเอาไปตักข้าวสาร
แต่ถ้วยจาน ที่ผมทิ้งเนี่ย บางอันผมเห็นว่ามันยังอยู่ใน ที่เก็บจานเหมือนเดิมนะ เฮ้อ... (แม่เก็บมาจากถังขยะ)

เรื่องของแม่ก็ประมาณนี้ครับ ตระหนี่เกินไป ทำอะไรชอบมักง่าย ไม่รักความสะอาด และ สุขภาพด้วย

ส่วนพ่อ หลังๆนี้หนักเลย หลังจากผมได้เรียนจบและกลับมาทำงาน ที่บ้าน กับพ่อ
ทะเลาะกัน แต่ละวันคุยกับพ่อแค่เรื่องงาน เดินผ่านกันก็ไม่คุย ทำงานก็ไม่ฟังกัน ไม่เคยมีเสียงหัวเราะเล็ดรอดออกมา รอยยิ้มไม่มีต่อกัน
จริงๆ เรื่องของพ่อแม่ (ที่ไม่ชอบ) มันไม่ได้เป็นเรื่อง ที่เลวร้ายนักนะครับ เช่น แม่ค้ายา พ่อมีเด็ก อะไรแบบนี้ครับ
เพียงแต่ผมไม่ชอบนิสัย ส่วนตัวแบบนี้ เลยครับ

พ่อนิสัยคล้ายแม่มาก (ไม่รู้ว่าอยู่ด้วยกันนานหรือเปล่า ส่วนผมแอนตี้และทำตรงข้ามหมด ทั้งๆที่นิสัยผมคล้ายกับพ่อแม่อยู่บ้าง เช่น จะทิ้งของก็เสียดายอยู่นะครับ แต่คิดถึงความงกของแม่ปุ๊บตัดสินใจทิ้งทันทีเลย)

พ่อชอบทำอะไรมักง่าย เช่น โกนหนวด ไม่ทำความสะอาด ให้มันกองอยู่อย่างนั้น (แม่ก็เป็นเรื่องตัดเล็บ ตัดแล้วไม่กวาด)
พ่อทำอาชีพ สกรีน มันจะมีขั้นตอนการล้างบล็อค แกก็จะเอาไปล้างตรงอ่างล้างจาน
พอล้างเสร็จ สีมันก็ติดอ่างล้างจานไปหมด สีติดถ้วยจาน ด้วย ผมเคยทะเลาะกับพ่อไปทีนึง โวยวายไม่พอใจ จริงๆ ไม่ควรที่จะทำแบบนี้เลย
เราไม่ตายวันนี้แต่มันส่งผล ระยะยาวแน่ๆ ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ครับ เฮ้อ.......

เมื่อก่อน ถ้วยจาน ที่พ่อล้าง จะมีเสดคราบ ตลอดเลย เมื่อผมไปหยิบ จานจัดข้าวอาหาร
ผมก็บ่นโวยวายไม่พอใจ คือ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ด้วย ไม่เข้าใจ แต่เดี๋ยวนี้สะอาดขึ้นหน่อย (มั้ง)

พ่อชอบไม่แต่งตัวเลยใส่เสื้อสกปรก สีสกรีนติดเสื้อ ขาดด้วย -*-
ไปเดินห้างกินนั่นนู้นนี่ ไปงานแต่ง เมื่อก่อน ใส่รองเท้าแตะ เสื้อเชิ๊ตแขนสั้น ธรรมดา เขาก็ว่าผมไม่ดูแลพ่อแม่ บลาๆ
จะบอกว่าเสื้อเชิ้ตแขนยาวเคยซื้อให้แล้ว แต่แกไม่ใส่

เรื่องหลักๆเลยที่ทะเลาะกับพ่อแรงๆ คือเรื่องงาน ผมเพิ่งเริ่มงาน ใหม่ๆ ก็ยังไม่เป็นนัก ก็ศึกษาผ่านเน็ต (เปิด face เล่นเน็ตไปด้วย)
พ่อก็เข้าใจว่าผมไม่ทำงาน เล่นแต่คอม พอกินเลี้ยงรวมญาติ ก็ไปพูดเผาผม ลุงป้าน้าอา ก็ด่าผมตรงนั้น ทำไมทำแบบนั้นแบบนี้ บลาๆ
ใช่ผมขี้เกียจจริงๆ แต่ผมเป็นแบบนี้ เพราะผมไม่ชอบ ที่บ้านผมเป็นแบบนี้ด้วย ในหลายๆเรื่องของพ่อแม่

และงานที่พ่อคิดเงินกับลูกค้า เงินแทบไม่มีใช้ทำงานตั้งหลายปี ช็อตมา ก็ขอแม่ ผมไม่พอใจก็คือ ทำงานเหมือนไม่ได้อะไร
ทำให้โรงงาน อื่นๆ จนรวย คนงาน ยังกินดีอยู่ดีกว่าเลยมั้ง ...

เรื่องของพ่อก็ประมาณนี้ครับ รู้แต่ว่าผมเก็บกดกับพ่อมาก คุยกับแค่เรื่องงาน ตกเที่ยงมาพ่อก็ถามกินอะไร ก็ตอบ ไปว่ากินอะไร ก็สั่งให้คนงานไปซื้อให้อีกทีนึง เท่านั้น....

เหมือนผมเห็นตัวอย่างที่ ไม่ชอบ ก็เลยไม่อยากทำตาม และแอนตี้ ฝังลึกลงไปในความคิด
นิสัยผมมีต่อพ่อแม่ก็คือ เป็นคนหวังสูง อยากให้พ่อแม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น  (เหมือนพ่อแม่คนอื่นๆ) แต่มันไม่ได้
ผมถูกเอาใจมาตลอด จนถึงเดี๋ยวนี้ พ่อแม่กับผมดีกับผมตลอดนะครับ หาข้าวหาปลาให้กินตลอด จนเคยตัว

บ่อยครั้งที่อาร์มดีๆ ในบ้าน ผมก็จะแจ่มใส(ในใจ) แต่เดินลงมาห้อง ไปฉี่ ก็เห็นฉี่เต็มโถบ้าง(พ่อแม่ กดไม่สุด) สีสกรีน เลอะอ่างบ้าง (นึกไม่ออก)

และบ้านผมสกปรกมาก ความสะอาดแทบไม่ทำเลย มีเครื่องดูดฝุ่น แต่ฝั่นเกาะเต็มไปหมด ไม้กวาด ก็สกปรก ของที่บ้านรกเต็มบ้าน ที่ไหนว่างๆ ของกองเต็มไปหมด ห้องนอน พ่อแม่ไม่เคยซักผ้าปูที่นอนเลย ซึ่งผมเคยเปิดไปดู มันก็จริงๆ

(ลืมบอกผมเก็บกดที่บ้าน จนไม่ยิ้ม/หัวเราะ (ขณะอยู่หน้าคอม ให้พ่อแม่เห็น) ไม่ร้องเพลงให้พ่อแม่ได้ยิน (แต่ถ้าวันไหนอารมณ์ดีมากๆ ก็จะร้องในห้องน้ำ พ่อแม่ก็จะได้ยินอยู่)

ผมเห็นครอบครัวคนอื่น มีความสุขกันมากเลยครับ สะท้อนในใจผมตลอดทำไม เราไม่มีแบบนี้บ้าง  ทำไมเราอกตัญญู เพียงนี้ เรามันอมนุษย์
ผมไม่เคยไป ไหนกับครอบครัวเลย อายุ 20 ปลายๆ เคยไปกินกับครอบครัว 2 ครั้ง(ที่จำได้) คือ ตอนปีใหม่ กินสุกี้ เอ็มเค ไรพวกนี้แค่นั้น
ไปวัด ไปเที่ยวตจว ไปกินข้าวนอกบ้านวันธรรมดา ไปไหนๆๆ ไม่เคยมีเลย จริงๆ ไม่เคย

ทุกวันนี้ผมอยากให้พ่อแม่ เป็นแบบ
-รักความสะอาด ที่บ้านทำความสะอาดกัน
-พูดคุยกัน มากๆ
-ไม่มักง่าย อย่างที่เล่ามา
-มีความเป็นระเบียบวินัย (ไม่วางของมั่วไปหมด)

ผมมีความฝันนะ ที่อยากจะทำบ้านใหม่สวยๆ ให้พ่อแม่อยู่ อยากมีจริงๆนะครับ  แต่ที่เป็นอยู่มันยากมากครับ ที่บ้านแม่ทำข้าวให้กิน ผมยากขึ้นมา (แรกๆเรียกพ่อกับแม่อยู่นะครับ) แต่เรียกก็มีคำว่ากินก่อนเลย มาทุกที
จนปัจจุบัน แม่ทำข้าวเสร็จ ผมยกขึ้นมา ตักมานั่งกินหน้าคอม พ่อก็นั่งกินดูทีวีไป กินเสร็จ ก็ขึ้นนอน แม่ก็อยู่ในครัว เสร็จงานก็ขึ้นมากิน เนี่ยขนาดกินข้าวยังไม่พร้อมหน้าพร้อมตาเลยครับ

บางคนอาจสงสัย ทำไมคุณไม่ทำล่ะ งานบ้านคุณก็ทำสิ หากพ่อแม่ไม่ทำ
1.ผมขี้เกียจ 2.เพราะที่บ้านเป็นแบบนี้ผมเลยอคติ(เหมือนอยู่ใครอยู่มัน)

ผมเคยบอกพ่อ ให้จ้างคนทำความสะอาดบ้านมา ก็ไม่เอา จริงๆไม่ต้องจ้างก็ได้ คนงานบ้านผม ก็มีเหลืออยู่ในบางวัน มันมากันเกิน
ก็ไม่ใช้มันทำความสะอาดอย่างอื่น

ผมเคยบอกพ่อว่าให้จ้างคนมาทำความสะอาด และทำงานไปด้วย

ผม"""พ่อ จ้างคนงาน มาเพิ่มคนนึง บอกว่าทำงานที่บ้าน และทำความสะอาดบ้านด้วย
พ่อ"""พ่อ ทำความสะอาดอะไร ?
ผม""" ( นึกในใจ เฮ้อ...... นั่นไง ต้องถามคำนี้ให้เสียอารมณ์ทำไม จริงๆ ไม่ต้องถามก็ได้หรอก ฝุ่นเกาะเต็มบ้าน ติดอันดับโลกแล้วมั้งครับ)

บ่นพอแล้วดีกว่าครับ เพราะพิมพ์ไปมันก็มีแต่เรื่อง เดิมๆ  ก็สรุปง่าย แกมักง่าย ไม่รักความสะอาด ไม่มีความเป็นระเบียบ

******************************
แต่ถ้าพูดถึงความดีของพ่อแม่ผม ล่ะก็ แกดีมากๆเลยครับ แต่ก่อน มีแต่ญาติๆบอก ผมมีพ่อที่ดีมาก

พ่อแม่ผมดียังไง เขาแทบไม่ขอเงินจากผมเลย ทุกวันนี้ผมยังใช้เงินพ่อแม่
นอนตื่นมา พ่อก็ถามกินข้าวอะไร ก็สั่งคนงานไปซื้อให้ ถ้าไม่มีคนงานแกก็หามาให้กิน
งานทั้งสองท่านทำงานหนักมากครับ พ่อตื่น ตี 5 ทำงานถึง 3 ทุ่ม ส่วนแม่ ตื่น 6 โมง ทำงานถึง 3-4 ทุ่ม ทุกวันงานเทศกาลแทบไม่หยุด ปีใหม่สงกรานต์ ก็ขาย ไม่มีป่วย
ผมเรียน มหาลัย ให้เงินผม ตั้ง 12000 บาท (รวมค่าหอ) เพื่อนหลายๆคน ได้ไม่เท่าผมด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่เคยใช้พอนะครับ ขอเพิ่มตลอด โทรตอนเช้า พ่อถามว่ารีบเอามั้ย ไม่รีบ งั้น สัก 2 ชม. พ่อโอนไปให้ เนอะ (คุยโทรศัพท์ พ่อจะคุยกับผมเพราะมาก ต่างจาก อยู่ด้วยกัน)
อีก 4 วันจะสิ้นเดือน เอาไป 3000 ก่อนพอมั้ย (ผมตอบ พอครับ) แต่อีก ประมาณ 1 ชม. พ่อโอนเงินมาให้ และ โอนเกิน 3000 ด้วยบางที
แกไม่เคยบอกว่าแกลำบากแค่ไหนครับ ทั้งสองท่านเลย แกเหนื่อยมามากแล้ว ซึ่งไม่นานผมจะให้แกหยุดทำงานให้ได้
ถึงแม้ผมจะมีด้านไม่ดีต่อพ่อแม่ คิดบาปต่อท่านทุกวัน แต่ลึกๆแล้ว ผมอยากทำตัวดีอย่างครอบครัวคนอื่น อยากให้ท่านสบาย ไม่อยากทำอะไรเมื่อสายครับ ผมเล่ามาอาจจะไม่หมด แต่มันก็พอจะนึกได้ นึกได้ก็พิมพ์ไปเลย อาจไม่ประติดประต่อ ต้องขออภัยด้วยครับ
ผมอยากบอกพ่อกับแม่ว่ารักพ่อและแม่มากครับ

ปล.เช้ามา แม่บอก ส้มอยู่ในตู้เย็น สงสัยที่แม่ไ่ม่ค่อยซื้อเพราะเราไม่บอกให้ซื้อ ผมขอโทษคร้าบบบบบบบ แม่ (ทำไมถึงตรงกับวันที่เราตั้งกระทู้นะ tt)