หลังจากที่พี่ได้ขุดเจออุโมงค์อันโล่งแจ้งซึ่งเป็นแหล่งทางออกในห้องนี้ไป 4 วัน

เมื่อกลับไปนั่ง นอน คิด พินิจ ทบทวน บ้วนปาก แปรงฟัน สั่นกึกๆ กลับนึกขึ้นได้จนท้ายที่สุด...

มนุษย์เราก็แค่นั้น เมื่อถึงทางตันที่มิอาจหันหลังกลับเพื่อขยับไปยังทิศทางเดิมโดยพลันนั้น

มนุษย์ส่วนใหญ่มักสิ้นหวังหมดกำลังที่จะกลับไปเผชิญบนเส้นทางเดิมเป็นแน่แท้

แต่.....

โบราณกล่าวไว้ว่า "น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน" ทั้งๆที่น้ำหยดนั้น..มิอาจที่จะไปแอบหยดกระเบื้อง กะละมังหรือถังสแตนเลสเคสอื่นได้

เมื่อพี่ได้กลับไปครุ่นคิดใช้วิจารณญาณเพื่ออ่านหัวใจตัวเองแล้ว..พี่รู้สึกว่าพี่ช่างเป็นผู้ชายหัวใจกระดาษ เบาๆก็ขาด ถาดกระจาดก็ยังปลิว ช่างไม่ชิวเอาซะเลยนะครับ

เอะอะ อะไรในความรัก คุณจะชนะ/เสมอ/แพ้ คุณก็แย่..ที่จะยอมแพ้ในสนามรบทั้งๆที่ยังไม่จบศึก นึกไปได้อย่างไรกันครับ!

การไขว่คว้าเพื่อหารักแท้ อันเป็นน้ำแร่ชโลมใจในการเรียนรู้ ดูยังมีระยะทางอีกยาวไกลหลายไมล์นัก ครั้นจะหักโหม สมหวังปานแสงแห่งรัก ชักจะไปกันใหญ่แล้วเรา

ถ้าเพียงพี่จะแม้ผิดหวังพลั้งอกหักรักอักโข โซเคตีส พินิจว่า ...

มันเป็นประสบการณ์อันล้ำค่าที่แสนดีดึกและจะทำให้เราฮึกเหิมเติมพลังสร้างความหวังในรักครั้งใหม่ให้มีประสบการณ์มากขึ้นกว่าเดิม

น้องบราวนี่ครับ!

ในเมื่อคอมฯยังมีแฮ้งค์ไปได้ฉันใด หัวใจพี่ก็อาจเออเร่อเพราะเธอได้ฉันนั้น

ขอโอกาสให้พี่ Restart ตัวเองเพื่อกลับเข้าสู่เส้นทางการเรียนรู้สู่ความรู้สึกดีๆอีกสักครั้งนะแจ๊ะ

แค่เพียงน้องยังคงไม่ Shutdown หัวใจของน้องไป โลกใบนี้คงสดใส สไป๊รท์ ซาบซ่ามีค่าฝุดๆแล้วกระมังครับ!