วันนี้ว่างมากมายค่ะ เลยจับเรื่องอายชิลมาอ่านอีกรอบซะเลย อ่านไปอ่านมาเกิดอาการฟินค่ะ เลยของแต่งfic สั้นๆซักหน่อย ติชมได้นะคะ แต่งไม่เก่งนะคะ(ออกตัวก่อนเลย) แค่ชื่นชอบ เลยอยากเขียน ตามอารมณ์เลยค่ะ
-———---------------------------------------———---------------------------------------———---------------------------------------———----------------
จูมอนจิxเซนะ




เรื่องราวหลังจากจบมัธยมปลายเดมอน เซนะเลือกเข้าม.เอ็นมะ เพื่อที่จะได้ต่อสู้กับคุณฮิรุมะ แม้ว่ามันจะเป็นการท้าทายปีศาจก็ตาม
"เซน้าาา!"เสียงแหลมเล็กดังมาจากหลัง สาวเชียร์ลีดเดอร์พุ่งตัวเข้ามาสุดแรง กอดคอคนที่ถูกเรียกชื่ออย่างแนบเเน่น
"อ้ะ สึซึนะ"เซนะอุทาน ตัวเซเล็กน้อย ก่อนจะประคองสึซึนะที่กอดตนลงมา
"ไปเดทกันเถอะ!"คำทักทายที่ชักชวนง่ายๆ ทำเอาเซนะหันมามองงงๆ เจ้าตัวหัวเราะแหะๆ ขณะที่สมาชิกอื่นในทีมต่างอ้าปากค้าง! ไฟลุกกันพรึบพั่บ!
"เจ้าบ้าเซนะ แก๊กกกกก แอบไปคบกันเมื่อไหร่ เจี๊ยกก!"มอนตะกระโจนใส่เพื่อนรัก มือชุ่มเหงื่อจากการซ้อมจับไหล่เขย่าไปมา
"มะ มอนต้าา"
"วีดวิ้ววว เอาน่าเรื่องแบบนี้ธรรมดาจะตายไป"มิซึมาจิว่า พลางผิวปากแซว
"นายนี่ สมาททท จริงๆเซนะ"โคทาโร่เเซวต่อ พร้อมด้วยคนอื่นๆอีกมากมายทำเอาเซนะทำตัวไม่ถูกส่วนสึซึนะก็ได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สาวร่างเล็กดึงอายชิล21ผู้โด่งดังเดินตามตนออกมา ในใจก็ท่องว่า'เดท เดท เดท!' ยิ้มชื่นบานแก้มแทบปริ
"เดี๋ยว!"
"เอ๊ะ!"ร่างผอมแห้งของเซนะเซไปตามแรง มือแกร่งจับหัวไหล่บาง กระชากมาอยู่ข้างตัว เซนะเงยหน้าขึ้นมองแขกคนใหม่อย่างงงๆ 'ชิ กขค มาอีกแล้ว!'สึซึนะคิดอย่างเซ็งๆ
"จะ จูมอนจิคุง"ชายหน้าบาก แสดงสีหน้าเคร่งขรึม มองสึซึนะเขม็งไม่วางตา
"นี่ นาย ชั้นกับเซนะจะไปเดทกัน มีอะไรก็รีบๆพูด"สาวเจ้าไม่ยอม ส่งสายตาฟาดฟันมาขนาดนั้น ฮึ! สึซึนะสู้ตายค่ะ!
"ชั้นนัดเซนะไว้ จะไปที่บ้านหมอนี่"จูมอนจิอ้าง เซนะกระพริบตาปริบๆ นี่เขาไปนัดอะไรไว้ตอนไหนเนี่ย แต่จะแย้งไม่ได้ ก็จูมอนจิเล่นส่งสายตาดุมาซะขนาดนั้น เซนะได้แต่ยิ้มเจื่อนๆไป ตามน้ำละกัน
"ธุระอะไรคุยที่นี่ก็ได้ ตอนนี้เลยเป็นไง"สึซึนะเท่าเอวใส่
"ธุระส่วนตัว ขอยืมเซนะก่อนล่ะ"ว่าจบก็ลากคอเจ้าคนตัวเล็กกว่าไปด้วยทันที สุดท้ายส่งสายตาอย่างผู้ชนะมาให้สึซึนะอีก สาวร่างเล็กกัดฟันกรอด
"หนอยย! อย่าคิดว่าเป็นผู้ชายแล้วจะชนะชั้นนะยะ เซนะมันของชั้นย่ะ!"

"อะ เอ่อ จูมอนจิคุงเราจะไปไหนกัน"เซนะถามร่างสูงอย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงตอนนี้จะเป็นเพื่อนกันแล้วก็เถอะ แต่นิสัยขี้กลัวของเขาใช่ว่าจะหายง่าย 'คงไม่ใช่ว่าลากเราไปซ้อมหรอกนะ บรึ๊ยย!'
"ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก ชั้นไม่ซ้อมคนอ่อนแอ"จูมอนจิย้ำคำ เซนะสะดุ้งนิดๆแล้วส่งยิ้มแห้งๆไปให้'อ่านใจคนได้รึไงเนี่ย'
"โรงเรียนเดมอน"จูมอนจิตอบหลังจากเงียบมานาน เซนะหันมองคนข้างๆอย่างงุนงง แต่ก็ยอมตามไปเงียบๆโดยไม่พูดอะไร ทั้งสองใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีจากม.เอ็นมามายังรร.เดมอน จุดเริ่มต้นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
"คิดถึงจัง ไม่ได้มาตั้งนาน"เซนะเอ่ยด้วยสีหน้าตื้นตัน ใบหน้าที่โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกลับเต็มไปด้วยน้ำตา ความหลังเก่าๆพลั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย
"พักนี้ดูนายไม่ค่อยมีสมาธิ เลยอยากพามาสงบสติอารมณ์ซักหน่อย"จูมอนจิเอ่ยถึงจุดประสงค์ของเขาที่พามา
"สังเกตด้วยหรือครับ"
"เห็นชัดเลยล่ะ"พักหลังๆเซนะไม่ค่อยมีสามาธิในการซ้อม แม้จะปิดยังไงแต่ก็ไม่มีรอดพ้นคนที่จับตาดูเซนะตลอดอย่างเขา
"งั้นหรือครับผมต้องขอโทษจริงๆที่สร้างเรื่องวุ่นวาย"เจ้าตัวเอ่ยอย่างเศร้าๆ ทำเอาหัวใจคนข้างๆเจ็บแปล๊บๆตามไปด้วย 'อย่าทำหน้าเหมือนจะขาดใจแบบนั้น!' จูมอนจิมองตามแผ่นหลังโปร่งที่เดินเข้าไปในรร.
"ห้องนี้ เหมือนเดิมเลย"เซนะกวาดตามองห้องเรียนของเขา โต๊ะเรียงรายที่เหมือนเดิมทุกมุม ทุกอย่างเหมือนสามปีก่อนไม่ผิดเพี้ยน
"อืม"
"ผมจำได้ว่าริมหน้าต่างแถวนี้ ตรงนี้โต๊ะของผม แล้วก็ของจูมอนจิคุงก็ถัดมา อีกสองโต๊ะก็ของทางาโน่และก็คุโรกิ"เซนะเอ่ย จดจำทุกรายละเอียด รวมถึงตอนโดนแกล้งด้วยละนะ
"ฮ่าๆ"เซนะเผลอหัวเราะขึ้นมา จากเด็กเบ๊อย่างเขา ทั้งๆที่เคยเป็นเบ๊ของพวกจูมอนจิ ทั้งที่คิดว่าคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตอนนี้กลับกลายเป็นพรรคพวกคนสำคัญ ที่ขาดไม่ได้ไปเสียแล้ว
"หัวเราะอะไร"
"แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆฮะ ตอนนั้นยังโดนจูมอนจิคุงใช้เป็นเบ๊อยู่เลย แต่ตอนนี้เราเป็นทีม เป็นเพื่อนกัน"คนตัวเล็กเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเผลอไป
"เอ๊ะ เอ่อ ขอโทษนะฮะที่โมเมเอาเองว่าเป็นเพื่อน"รีบขอโทษทันควัน สีหน้าลนลานนั่นทำเอาจูมอนจินึกขำในใจ แต่นี่ล่ะคือส่วนที่น่ารักที่สุดของหมอนี่ล่ะ
"เออ เราเป็นทีม นายพูดไม่ผิดหรอก"จูมอนจิยอมรับอย่างเต็มร้อย นั่นยิ่งทำให้คนพูดหน้าแดง 'เขายอมรับเรา จริงๆ!'
"หน้าแดง เป็นไข้ซะละมั้ง"ว่าแล้วก็ยื่นมือแตะหน้าผากเบาๆ 'เอ๊ะ มะ มือของจูมอนจิ!' เซนะสะดุ้งตัวก่อนจะเซไปด้านหลัง ขาก้าวพลาดไปชนโต๊ะ
"หวาา!"ร่างเล็กเซ เซนะคิดในใจ 'ล้มแน่ ล้มแน่ๆ' เซนะหลับตาปี๋
ฟึ่บบ ปั๊ก!
"โอ้ยย เจ็บเป็นบ้า"เสียงโอดครวญจากข้างล่าง เซนะเบิกตากว้าง ตอนนี้เขาอยู่ด้านบน ในอ้อมกอดของจูมอนจิ!
"จะ จูมอนจิคุง จะเจ็บรึเปล่า!"เซนะถามเสียงสั่นๆ เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
"ระวังตัวหน่อยสิเจ้าบ้า! ขืนนายบาดเจ็บจะทำไงเล่า!"ร่างสูงที่เป็นเบาะตะคอกใส่ เซนะก้มหน้างุด ซบแผงอกแกร่ง
"ละ ลุกขึ้น!"จอมมอนจิสั่ง ร่างเล็กได้สติก็เด้งตัวขึ้นทันที
'นะ นี่เราทำอะไรเนี่ย ซบอกจูมอนจิไปเต็มที่เลยนี่นา แถมยังถูกกอด ถูกปกป้องแบบนั้น น่าอายชะมัด!' ราวกับว่าสิ่งที่เซนะคิดนั้นออกมาจากท่าทางลนลาน จูมอนจิลอบยิ้มเล็กๆ
"อะ โอ้ยย"
"อ้ะ จริงสิ ต้องปฐมพยาบาล"หลังจากได้ยินเสียง เจ้าตัวรีบใช้ฝีเท้าความเร็วแสงวิ่งไปห้องพยาบาลทันที แต่พอไปถึงก็นึกขึ้นได้ "เวลาเลิกเรียน ปิดแล้วนี่นา" ก่อนจะหักเลี้ยวด้วยสปีดสุดไวกลับมาที่ห้องเดิม
"เอ่อ ผมลืมไปว่าห้องพยาบาลปิดแล้ว ไปที่โรงพยาบาลแล้วกันฮะ"

ไม่คิดว่าข้ออ้างใช้ใช่กับสึซึนะเมื่อครู่กลับเป็นจริง จูมอนจิที่บาดเจ็บที่แขนถูกพามายังบ้านของเซนะ ทีแรกเจ้าตัวเล็กยืนยันว่าจะพาไปโรงพยาบาลแต่จูมอนจิปฏิเสธ เห็นว่ายุ่งยาก แถมแผลเล็กๆแสบๆคันๆเอง เลยได้มาที่บ้านเซนะแทน ตอนนี้เซนะกำลังง่วนอยู่กับการทำความสะอาดแผล ทายา และพันผ้า ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กนี่เคยชินกันการทำแบบนี้บ่อยๆ คงเป็นเพราะถูกแกล้งบ่อยตอนเป็นเด็กล่ะมั้ง
"พ่อแม่นายยังไม่กลับเหรอ หรือว่าทำงานทั้งคู่"จูมอนจิถามเมื่อสัวเกตว่าที่บ้านนี้ไม่มีใครซักคน
"ทั้งคู่ไปเที่ยวน้ำพุร้อนน่ะฮะ สี่คืนห้าวัน อีกนานกว่าจะกลับ"เซนะตอบ
"อ่า งั้นเหรอ"งั้นก็เท่ากับว่าอยู่ด้วยกันสองต่อสองในบ้านนี้สินะ แค่คิดเซนะก็หน้าแดงจนอยากซุกอก เอ้ย! แทรกแผ่นดินหนี 'คิดบ้าๆ ผู้ชายทั้งคู่!'
"เสร็จแล้วฮะ"
"ขอบใจ"จูมอนจิเอ่ยขอบคุณ จากนั้นบรรยากาศก็เงียบจนน่าอึดอัดมาซะอย่างนั้น
"เอ่อ คือวันนี้ขอบคุณนะฮะ"
"เรื่องอะไร"
"ก็เรื่องที่พาผมไปรร.เดมอน ผมสบายใจขึ้นเยอะ แถมยังเรื่องที่จูมอนจิคุงช่วยปกป้องผม"
"ไม่เป็นไร"
"อะ เอ่อ น้ำส้มไหมฮะ แม่ผมทำทิ้งไว้ให้เมื่อวาน"เซนะถาม แทรกบรรยากาศน่าอึดอัด
"ชั้นไม่หิว ไม่ต้องหรอก"แต่จูมอนจิก็นำมันกลับมาอีก
"เอ่อ งั้นดูทีวี"
"ไม่ล่ะ"
"เกมส์ เล่นเกมส์ไหมฮะ"
"ไม่ ขอบใจ"เขาตอบ 'แงงง คุณคร๊าบบ'เซนะแทบจะร้องไห้ดังๆ คนอุตส่าห์ชวนทำอะไรที่คลายความอึดอัดแท้ๆ
"เขยิบมาใกล้ๆก็พอ"จูมิจิกล่าว เซนะหันมามอง
"ไม่ต้องทำหน้างง เขยิบมา"สั่งไม่พอยังคว้าคนที่นั่งตรงข้ามมาทันที
ตุบ! ร่างเล็กถูกคว้ามานั่นใกล้ๆ ห่างกันกี่คืบกันนะ
"เอ่อ คือ"
"เงียบ ไม่ต้องพูด"ได้ยินเสียงลมหายใจจากร่างสูง ใกล้เกินไปแล้ว!
"ฟังชั้นอย่างเดียว เข้าใจไหม"จูมอนจิสั่ง ใบหน้าทั้งคู่ที่ใกล้ชิดไม่กี่เซนทำเอาใจเซนะเต้นแรง เซนะเบี่ยงหน้าออก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆเป็นอันรับรู้
"ตั้งแต่ม.ปลาย ชั้นไม่คิดหรอกนะว่าจะได้มาเป็นทีมหรือเพื่อนกับนาย แค่คิดว่าเป็นพวกเดียวกับคนอ่อนแอ แถมยังเป็นเบ๊อย่างนาย ก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี"จูมอนจิเว้นจังหวะการพูดก่อนจะเอ่ยต่อ
"แต่ว่า ความคิดทั้งหมดกลับถูกลบไปอย่างง่ายๆ ทั้งๆที่แค่ถูกเจ้าฮิรุม่ามันขู่เรื่องรูป ถูกบังคับเข้าเล่นในทีม แต่กลับรู้สึกชอบอเมริกันฟุตบอลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คิดแต่ว่าอยากเเข็งแกร่ง อยากชนะ เพื่อทีม"แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและสนุกในเกมส์ เซนะไม่มีวันลืม
"น่าตลกใช่ไหม คนอย่างชั้นที่เป็นแค่นักเลง ไม่ต่างจากพวกสวะกลับรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและเป็นที่ต้องการ ครั้งแรกเลยล่ะ รู้สึกดีเป็นบ้า"จูมอนจิพูดด้วยรอยยิ้ม
"แล้วยิ่งมารู้ว่านายคืออายชิลคนนั้น ทำให้ชั้นแทบบ้าเลยรู้ไหม ทีแรกก็สงสัยอยู่หรอก แต่พอเป็นจริงขึ้นมากลับรู้สึกไม่อยากแพ้ ต้องแข็งแกร่งขึ้น ความฝันส่วนหนึ่งของชั้นถูกนาย เจ้าเปี๊ยกอ่อนแอมาเติมเต็มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทุกการกระทำของนาย มักจะอยู่ในสายตาของชั้นเสมอ ให้ตายสิ! ชั้นไม่อยากจะคิดเลยว่ารู้สึกบ้าๆอะไรไป"จูมอนจิหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะหันไปสบตากับเซนะที่นิ่งอึ้งไป ร่างเล็กพยายามทำความเข้าใจว่าคนข้างกายต้องการจะสื่ออะไร แต่ตอนนี้หัวเขากลับตื้อไปหมด
"ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว ไม่เข้าใจสินะ งั้นชั้นต้องแสดงคำสารภาพของชั้นด้วยกระทำแทนล่ะกัน"ว่าแล้วก็โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ใกล้ขึนเรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน
"จะ จูมอน อุ๊บ!"เสียงของเซนะไม่ได้เล็ดลอดออกมาอีก เพราะถูกริมฝีปากอีกคนบดขยี้เข้ามา
"อืมม"ความหอมหวาน สัมผัสที่นุ่มนวล ทำเอาจูมอนจิแทบคลั่ง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
"อื้ออ อื้อ!"เซนะพยายามบิดตัวหนี เขาตกใจกับจูบที่ไม่ทันตั้งตัว แต่ก็รู้สึกดีกับมันด้วยเช่นกัน จูมอนจิใช้เเขนแกร่งรั้งตัวเซนะเข้ามาใกล้ โอบเอวบางไว้ไม่ให้หลุด ไลน์แบคเกอร์อย่างเขาจะไม่ยอมให้รันเนอร์ความเร็วแสงนี้หลุดมือไป!
"อื้อ อ่าา พะ พอก่อน"เซนะหอมแฮ่ก จูมอนจิถอนริมฝีปากออก มองร่างเล็กแทบทรุดในอ้อมกอดเขา
"เซนะ"เสียงแผ่วเบากระซิบข้างหู เซนะหน้าแดงซ่าน
"ขออีกครั้งนะ"
"เอ๊ะ ดะ เดี๋ยว! อื้อออ!"ไม่ทันจะปฏิเสธหรือตอบรับ ริมฝีปากหนาก็ประกบอย่างดุดันอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากของเซนะอย่างจาบจ้วง ความหอมหวานยิ่งมากขึ้น มากขึ้น
"อืมมม อือออ"มือเล็กขยุ้มเสื้อ ทั้งดึงทั้งทึ้งกลับไม่มีท่าทีว่าจะหลุดออกจากอ้อมกอดนีเเลย ทางเดียวก็คือตอบรับสัมผัสนี้เท่านั้น ถึงจะหายทรมาน
"อื้ม อ่าา"จูมอนจิถอนริมฝีปากให้เซนะได้หายใจชั่วครู่และประกบอย่างรวดเร็วอีก คราวนี้หนักหน่วงซะจนเซนะแทบจะหมดแรง ร่างเล็กจูบตอบอย่างไม่รู้ตัว ยอมโดยง่าย ไม่ขัดขืน เซนะเปลี่ยนจากทึ้งเสื้อมาเป็นโอบคอแทน จูมอนจิใช้โอกาสที่เจ้าตัวให้ ผลักเซนะให้นอนลงบนโซฟา รุกต่อไปอย่างไม่หยุด
"อ่าา อ๊าา จูมอนจิคุ..ง"เซนะคราง เมื่อจูมอนจิถอนริมฝีปากมาซุกไซ้ซอกคอขาว
"จะ เจ็บ อ๊าา"ร่างสูงประทับรอยของความเป็นเจ้าของไว้ ทิ้งคริสมาร์กไว้ที่ลำคอขาว หลายจุด แดงเป็นจ้ำๆ
"นาย เป็นของชั้น"ก่อนจะประกบจูบอย่างดูดดื่มและหนักหน่วงเป็นเวลานาน
'จะไม่ยอมหยุดแค่นี้ จะเอามาทั้งหัวใจและร่างกายนายเลย คอยดู!'


รูปเท่ๆของจูมอนจิคุง อ๊ายย