ตกข่าวเพื่อน.. ไม่เห็น Rep กับกระทู้ตุ้มเลยเสิร์จดู อ้าว... เฮ้อออ
อืม.. จำตอนที่กูโดนซิวอมยิ้มตอนนั้นได้มั๊ยเพื่อน เออ ก็ห้องนี้แหล่ะ
ตอนที่มีใครๆไปเขมร แล้วกูไปตั้งกระทู้นู่นนี่นั่นแหล่ะ
เพื่อนก็พยากรณ์ว่ากูจะโดนซิวอมยิ้มแน่แน่ ถ้าไม่ลบ แล้วกูก็โดนจริงๆ 55555
เพื่อนก็บอกกูว่า... มันเป็นบ้านเค้า ไม่ใช่บ้านเรา เค้ามีกติกาของเค้า ถ้าจะเล่น ก็ต้องเล่นในแบบที่เค้าให้เล่น
แต่ถ้าจะเล่นแบบที่เราอยากเล่น มันก็ต้องเสี่ยงเอา ถึงแม้ว่าจะประโยชน์ต่างตอบแทนก็เถอะ
และวรรคทองของเพื่อน ก็คือ"ถ้ามันจะสูญเสียความเป็นตัวตน ก็อย่าเล่นเลยดีกว่า"
กูก็โอเคแหล่ะ ไม่ใช่ยอมนะ แต่เค้าไม่คืนให้กูว่ะ(ฮา)
จากนั้น ด้วยความคิดถึงเพื่อนๆฝูงๆ กูก็ยอมเสียฟอร์มอวตารมาทักทายเพื่อนๆจนได้
นานๆที ก็แว่บมาอ่านกระทู้เพื่อนกับของอาร์ตที่ห้องนี้ที
ถ้าจะโพสอะไร ก็แสนจะสุภาพเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ ประหนึ่งว่าผ่านโรงเรียนดัดสันด า นมาเป็นที่เรียบร้อย(ฮา)
เพื่อนเป็นสีสรรนะ เป็นความชัดเจนและจับต้องได้ เล่นสวนลุมก็ทะลึ่งฝุดๆ เล่นศาลาก็ไม่ประณีประนอม
ตัวหนังสือของเพื่อนนี่ถ่ายทอดเอาบุคลิกจริงมาเลย กูชอบว่ะ ^^
และที่ชอบที่สุด คือเถียงกะเพื่อน จำเรื่องไอ้โอมได้มั๊ย เราเถียงกันจนมีคนขอให้ตั้งกระทู้เถียงกันให้อ่านหน่อย เพราะมันส์มาก 555
หลังๆนี่งานเยอะเพื่อน แต่ตังส์ได้น้อย ตั้งแต่มีมวลหมาอะไรนี่แหล่ะ สมองส่วนสร้างสรรค์ ก็เลยต้องกลายเป็นแก้ปัญหาให้ลูกค้าแทน
อาร์ตก็คงรู้สึกเหมือนกับที่กูรู้สึกแหล่ะเพื่อน ว่าเสียดายเพื่อน
เพราะกระทู้ดีๆ ที่อ่านแล้วรู้เรื่องห้องนี้ มันน้อยลงไปทุกวัน สิบกระทู้ ที่อ่านได้จริงๆมีไม่ถึงกระทู้ ที่เหลือก็นะ....อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ
และยิ่งล็อคอินที่คุณภาพ ที่ตั้งกระทู้ได้คมคาย แยบยล ค้นคว้า (ไม่ว่าจะข้างไหนก็เถอะ) ยิ่งมีน้อยกว่า
และถ้ามันยังเป็นหยั่งงี้... ไม่ช้าไม่นานห้องนี้ ก็น่าจะถูกชัทดาวน์อีกรอบ(มั๊ง)
ชาวราชราชดำเนินก็จะต้องกระเซ็นกระสายไปเค้าห้องอื่นให้เค้าด่า เค้าไล่เอาอีกรอบ(ฮา)
เออ.. ว่าแล้วก็คิดถึงฉิง(หวัดดีจ่ะฉิงๆ) เป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้ ^^
สรุป.ยังไงก็อยากให้เพื่อนกลับมานะ หากบทลงโทษมันครบตามเวลาแล้ว อย่างที่บอกแหล่ะ มันไม่ใช่บ้านเรา ห้องนี้ขาดเพื่อนแล้วมันแห้งๆว่ะ
สรุป2.ดีใจที่ได้รู้จักตัวเป็นๆนะเพื่อน ดีใจที่ได้เคยนั่งกินเหล้าร้องเพลงกันริมทะเล ดีใจที่เคยได้แลกทัศนะ และดีใจที่รักในสิ่งเดียวกันนะเพื่อน
"อาฟ"
Toom McCartney ไม่มีกระทู้ของเพื่อนเกี่ยวอยู่แถวๆกระทู้แนะนำแล้วรู้สึกแปลกๆนะ....
อืม.. จำตอนที่กูโดนซิวอมยิ้มตอนนั้นได้มั๊ยเพื่อน เออ ก็ห้องนี้แหล่ะ
ตอนที่มีใครๆไปเขมร แล้วกูไปตั้งกระทู้นู่นนี่นั่นแหล่ะ
เพื่อนก็พยากรณ์ว่ากูจะโดนซิวอมยิ้มแน่แน่ ถ้าไม่ลบ แล้วกูก็โดนจริงๆ 55555
เพื่อนก็บอกกูว่า... มันเป็นบ้านเค้า ไม่ใช่บ้านเรา เค้ามีกติกาของเค้า ถ้าจะเล่น ก็ต้องเล่นในแบบที่เค้าให้เล่น
แต่ถ้าจะเล่นแบบที่เราอยากเล่น มันก็ต้องเสี่ยงเอา ถึงแม้ว่าจะประโยชน์ต่างตอบแทนก็เถอะ
และวรรคทองของเพื่อน ก็คือ"ถ้ามันจะสูญเสียความเป็นตัวตน ก็อย่าเล่นเลยดีกว่า"
กูก็โอเคแหล่ะ ไม่ใช่ยอมนะ แต่เค้าไม่คืนให้กูว่ะ(ฮา)
จากนั้น ด้วยความคิดถึงเพื่อนๆฝูงๆ กูก็ยอมเสียฟอร์มอวตารมาทักทายเพื่อนๆจนได้
นานๆที ก็แว่บมาอ่านกระทู้เพื่อนกับของอาร์ตที่ห้องนี้ที
ถ้าจะโพสอะไร ก็แสนจะสุภาพเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ ประหนึ่งว่าผ่านโรงเรียนดัดสันด า นมาเป็นที่เรียบร้อย(ฮา)
เพื่อนเป็นสีสรรนะ เป็นความชัดเจนและจับต้องได้ เล่นสวนลุมก็ทะลึ่งฝุดๆ เล่นศาลาก็ไม่ประณีประนอม
ตัวหนังสือของเพื่อนนี่ถ่ายทอดเอาบุคลิกจริงมาเลย กูชอบว่ะ ^^
และที่ชอบที่สุด คือเถียงกะเพื่อน จำเรื่องไอ้โอมได้มั๊ย เราเถียงกันจนมีคนขอให้ตั้งกระทู้เถียงกันให้อ่านหน่อย เพราะมันส์มาก 555
หลังๆนี่งานเยอะเพื่อน แต่ตังส์ได้น้อย ตั้งแต่มีมวลหมาอะไรนี่แหล่ะ สมองส่วนสร้างสรรค์ ก็เลยต้องกลายเป็นแก้ปัญหาให้ลูกค้าแทน
อาร์ตก็คงรู้สึกเหมือนกับที่กูรู้สึกแหล่ะเพื่อน ว่าเสียดายเพื่อน
เพราะกระทู้ดีๆ ที่อ่านแล้วรู้เรื่องห้องนี้ มันน้อยลงไปทุกวัน สิบกระทู้ ที่อ่านได้จริงๆมีไม่ถึงกระทู้ ที่เหลือก็นะ....อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ
และยิ่งล็อคอินที่คุณภาพ ที่ตั้งกระทู้ได้คมคาย แยบยล ค้นคว้า (ไม่ว่าจะข้างไหนก็เถอะ) ยิ่งมีน้อยกว่า
และถ้ามันยังเป็นหยั่งงี้... ไม่ช้าไม่นานห้องนี้ ก็น่าจะถูกชัทดาวน์อีกรอบ(มั๊ง)
ชาวราชราชดำเนินก็จะต้องกระเซ็นกระสายไปเค้าห้องอื่นให้เค้าด่า เค้าไล่เอาอีกรอบ(ฮา)
เออ.. ว่าแล้วก็คิดถึงฉิง(หวัดดีจ่ะฉิงๆ) เป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้ ^^
สรุป.ยังไงก็อยากให้เพื่อนกลับมานะ หากบทลงโทษมันครบตามเวลาแล้ว อย่างที่บอกแหล่ะ มันไม่ใช่บ้านเรา ห้องนี้ขาดเพื่อนแล้วมันแห้งๆว่ะ
สรุป2.ดีใจที่ได้รู้จักตัวเป็นๆนะเพื่อน ดีใจที่ได้เคยนั่งกินเหล้าร้องเพลงกันริมทะเล ดีใจที่เคยได้แลกทัศนะ และดีใจที่รักในสิ่งเดียวกันนะเพื่อน
"อาฟ"