แต่ก่อนเป็นไม่เคยสิวหน้าใสจนเพื่อนๆอิจฉา แต่ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเราเป็นสิวตั้งแต่ ม.4 จนตอนนี้ไม่เคยได้สัมผัสคำว้าหน้าใสซักทีจากหน้าผากลามมาแก้มเต็มเลย พอดีขึ้นก็รอยเป็นปื้น ท้อแล้ว ไม่อยากทำอะไรแล้ว ไม่อยากใช้ชีวิตเดิมๆวนเวียนกับยา คลินิค ผลิตภัณฑ์รักษาสิว

ต้องคอยก้มหน้า หลบตาผู้คน ไม่ออกไปไหนอยู่คนเดียว พ่อแม่เพื่อนชวนไปเที่ยวก็ไม่อยากไป เข้าใจคนเป็นสิวบ้างเถอะ ถ้าไม่เป็นก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอก ออกไปไหนก็มีแต่คนทัก ไปทำอะไรมา แพ้อะไรรึปล่าว? ทำไมมันขึ้นน่ากลัวแบบนี้??? หน้าเน่าจังไปรักษาเถอะ รักษาความสะอาดบ้างนะ ปลอกหมอนสกปรกรึปล่าว ซักบ้างก็ดีนะ หน้าตาก็ดีทำไมปล่อยให้เป็นสิวแบบนี้ โดนครูทักคนหันมามองหมดเลย วินาทีนั้นก็ฝืนยิ้ม รีบเดินหนีสายตาคนรอบข้าง เข้าห้องน้ำอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ต้องกลั้นไว้ไม่ให้คนได้ยิน บางครั้งตอนเที่ยงต้องทำเป็นว่าไม่หิว เก็บตัวอยู่ในห้องสมุดคนเดียวเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปโรงอาหารที่คนเยอะๆ บางครั้งก็ปิดแมสทำเป็นเจ็บคอเพื่อบังหน้าสิวของตัวเอง หายใจก็ลำบาก ไม่อยากแล้ว ไม่อยากเป็นสิวแล้วววว แค่กระจกยังไม่อยากมองเลย กลายเป็นคนที่อยู่แต่บ้าน ขาดชีวิตวัยใส ออกไปไหนก็มีแต่คนมอง รู้ว่าเป็นห่วงแต่มันขาดความมั่นใจ



อย่าทักได้มั้ย อย่าจ้องหน้าได้มั้ย ไปทำอะไรมาสิวเยอะ น่าเกลียด เอาออกเถอะ บางคนสิวขึ้นเม็สองเม็ดทำเป็นบ่นน่าเกลียด ดูหน้าเราก่อนสิเธอเต็มหน้าทุกอณูเรายังไม่พูดเลย...
มิหนำซ้ำยังแอบไปชอบคนบางคน อยากหน้าใส อยากมีชีวิตสดใส แต่หน้าสิวๆแบบนี้ก็แพ้แล้ว เลยหันมาทุ่มตั้งใจเรียนเผื่อสักวันนึงเค้าจะมองเห็นเราก็ได้ บางครั้งก็ร้องไห้ทุกวัน ท้อ เหนื่อย น้อยใจโชคชะตา ทำไมเราไม่หน้าใสบ้าง



ตื่นมาก็เห็นตัวเองในกระจกทุกวัน รู้ว่าเป็นสิว รู้ตัวดี ได้โปรดอย่าทักบ่อยได้มั้ย เลือกคงไม่มีใครอยากเป็นสิวเขรอะน่าเกลียดแบบนี้หรอก


...........เรามีโชค มีเงินรักษาสิว แต่เราโชคน้อย ที่สิวไม่หายซักที...........

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบที่รับฟังเรา จะมีใครบ้างมั้ยที่เข้าใจความรู้สึกแบบนี้...