ไม่มีศึก นอกใด มาไล่ฆ่า
เอาเวลา มาฆ่าฟัน หั่นข่มเหง
แบ่งชนชั้น คนในชาติ ด้วยกันเอง
หลั่งละเลง สงคราม ท่ามกลางเมือง
ก่อปะทุ การต่อสู้ ทางความคิด
เมินถูกผิด ชีวิตสู้ ทั้งแดงเหลือง
ชาวบ้านนา เศรษฐกิจ บิดฝืดเคือง
ชาวกรุงเรือง รองอำนาจ พิฆาตกัน
ความเขลาขลาด เปลี่ยนปราชญ์ เป็น
ความใหญ่โต เปลี่ยนคนข้าม ตามความฝัน...
ถูกผิดดี เลวชั่ว ไม่สำคัญ
อำนาจนั้น ล้วนล่อใจ ใครทั้งปวง
หนึ่ง ทำชาติ หมดความสุข
อีกหนึ่งรุก ทำลายชาติ อ้างในหลวง
จะฝ่ายไหน ล้วนหลอกเล่ห์ ล้ำกลลวง
เปี่ยมผลพวง ควงประโยชน์ ให้แก่กัน
เมื่อไรหรือ สงครามเย็น ที่เข่นฆ่า
จะหมดฟ้า หมดแผ่นดิน ถิ่นสารขัณฑ์
ปฏิรูป ใยต้องยึด อำนาจกัน
ปวงชนฉัน อยู่กลาง แสนคลางใจ
ปฏิวัติ ไยต้องตัด การเลือกตั้ง
ถ้าเทือกตั้ง จะถูกต้อง สักเพียงไหน
จะเปลี่ยนแปลง ใยไม่ เปลี่ยนแปลงใจ
จะเปลี่ยนไทย ทำไมไม่ เปลี่ยนแปลงตน
เรื่องชาติรัฐ จัดว่า สำคัญยิ่ง
ไม่มีสิ่ง ใดกำหนด ให้สับสน
เปลี่ยนระบอบ ย่อมจากการ เปลี่ยนแปลงคน
ใช่สัปดน ปากพูด แต่ขวางลำ
พิมพ์เขียวใด หรือจะใช้ เปลี่ยนไทยทิ้ง
ล้วนเป็นสิ่ง ร้ายแรง แสนถลำ
หากรีบเร่ง เร็วไว ยิ่งเจ็บช้ำ
เรื่องเช่นนี้ ควรทำ ด้วยใจเย็น
ประสานมือ ถือน้ำใจ ใส่ฝั่งอื่น
แล้วหยิบยื่น ความเข้าใจ ให้แลเห็น
ชาติที่ลุก เป็นไฟ จักกลายเป็น
ชาติร่มเย็น สามัคคี เป็นที่นำ
ชาติอื่นมา รบได้ ไม่อายเขา
แต่ว่าเรา รบกันเอง ให้เขาขำ
เลิกรบเถิด จะได้เลิก บทท่องจำ
ว่าไทยช้ำ อีกเท่าไร จึงได้พอ