ของเรา เริ่มตั้งแต่เด็กเลยนะคะ



สิ่งแรกค่ะ  ตอนเด็กเลย จำความได้อยู่ ช่วงอนุบาลค่ะ

หมอนข้างสีแดง


จริงๆ หมอนใบนี้ อยู่มาตั้งแต่เราเด็กๆ เลยค่ะ แต่ความจำชัดสุดตอนอนุบาล นอนกอด นอนหอมมันทุกคืน ไปไหนก็เอาไปด้วย

จนกระทั่งตอน ป.1 นี่ละค่ะ อยู่ดีๆ มันก็หายไป รู้สึกคุณแม่จะแอบเอาไปทิ้งค่ะ เพราะมันเก่าทะลุแล้ว ร้องไห้เสียใจใหญ่  ร้องให้คุณแม่เอาหมอนคืนมา คุณแม่ก็ไม่ทราบจะทำยังไงค่ะ เลยพยายามทำให้ลืมซะ เพราะมันทิ้งไปแล้ว




ชิ้นที่ 2 ตุ๊กตาหมีค่ะ น้องหมีเน่านี่เอง(ไม่มีภาพปลากรอบค่ะ)

น้องหมีเน่าของเรา มี 3 Gen ค่ะ ตอนเด็กๆ เรามองว่ามันเป็น ครอบครัวกัน ถูกต้องแล้วค่ะ มองว่าตัวแรกสุดเป็นยาย ตัวที่สองเป็นแม่ และตัวที่สามเป็นตัวลูกค่ะ

คิดในมุมเด็กๆ ช่วงนั้นว่า พอยายตาย ตัวแม่ก็มา พอตัวแม่ตาย ก็มีตัวลูก ติ๊งต๊อง ปญอ มากค่ะ ตอนนั้น 55+
พอตัวแรกเน่าเละมากคามือ ตัวที่สองก็ตามมา คุณพ่อซื้อให้ค่ะ ตัวที่สองในงานของเล่นที่เซ็นทรัลลาดพร้าว ตอนปี 1996 ค่ะ

และตัวที่สาม คุณแม่ซื้อให้ตอนไปเชียงใหม่ค่ะ ตอน ม. 5 และน้องหมีตัวนั้นก็เป็นตุ๊กตาหมีตัวสุดท้ายในชีวิตเราที่เรารู้สึกผูกพัน

ผูกพันมากขนาดตั้งชื่อให้เลยนะคะ เรียกตุ๊กตาเป็นลูก เรียกตัวเราเป็นแม่ 55 + อายมาก

เราชอบมากเลยนะคะ แต่คุณแม่กลุ้มมาก เพราะเราไม่ยอมเล่นกับใครคนอื่น คือตอนเด็กๆ อย่างที่เคยบอกค่ะ ว่าเราขาไม่ดี เล่นกับใครก็ไม่ถนัด
โดนแกล้งตลอด เราเลยชอบอยู่คนเดียว เล่นคนเดียวค่ะ คุณพ่อดูจะพอใจมาก เพราะท่านอยากปกป้องเราให้ปลอดภัยอ่ะนะคะ ธรรมดาของท่าน

แต่คุณแม่ไม่ค่อยชอบค่ะ ท่านกลัวเราเก็บตัว ไม่ค่อยมีสังคม และกลายเป็นเด็กมีปัญหาทางจิต (2อย่างแรกเป็นแล้วค่ะ แต่อย่างหลังไม่เคยเป็น เอ๊ะ หรือว่าเป็นแล้วกันแน่ 55+)


ภาพปลากรอบ ที่ไม่ใช่ของจริงค่ะ

แต่พยายามหารูปที่ใกล้เคียงกับของจริงที่สุด





ตอนนี้ ผ่านมา ได้ 7 ปีแล้ว หลังจากที่ตุ๊กตาน้องหมีเน่าตัวสุดท้าย น้องจ๋า ได้ถูกทิ้งไป ด้วยฝืมือ น้ำนิ่ง เด้นจอมแสบ ที่คาบเอาไปให้คนเก็บขยะตั้งแต่เจ้าตัวแสบยังอายุได้แค่ 6 เดือน แค้นมากค่ะ เกิดจากการที่คุณพ่อสั่งค่ะ เจ้าน้ำนิ่งรักคุณพ่อมาก เลยทำตาม

ตั้งแต่นั้นมา เราก็ไม่มีอาการติดตุ๊กตาอีกเลยค่ะ มีนะคะ ยังมีตุ๊กตาอยู่ในบ้าน ในห้องนอน และตัวเล็กๆ ในรถค่ะ

แต่ประดับเพราะเห็นมันน่ารักดี ไม่ได้ติดแบบแต่ก่อนแล้วค่ะ

เราไม่แน่ใจว่า อาการติดตุ๊กตาของเรา เกิดขึ้นจากความเจ็บป่วยของเราแต่ก่อนด้วยรึเปล่า ขาที่ไม่ค่อยดีในช่วงนั้นทำให้เราไม่ค่อยได้ทำอะไรได้อย่างที่ใจต้องการ ความผิดหวังมันก็พอมีอยู่บ้าง พอโตขึ้น ร่างกายดีขึ้น ชีวิตเริ่มมีความสมหวังเข้ามา ตุ๊กตาก็ไม่จำเป็น

แต่อย่างไรก็ตาม พวกนี้ ก็เป็นหนี่งในความทรงจำที่ดี ช่วยเยียวยาจิตใจของเราได้ในบางครั้ง และทำให้เราเป็นเราได้แบบทุกวันนี้

ขอบใจพวกเธอจริงๆนะ




และคุณละคะ มีของรักของหวงอะไรในช่วงวัยเด็กบ้าง เอามา show กันนะคะ ขอบคุณค่ะ