ตอนนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ทานยาวันละ4เม็ด เราพยายามออกกำลังกาย พยายามไม่คิด ทำทุกอย่างที่ดีเพื่อรักษาอาการ แต่ทุกครั้งที่อาการกำเริบมันหนักไม่ไหวจริงๆ ทรมานมาก ร้องไห้หนักมากๆๆ บางครั้งคิดอะไรเต็มหัวไปหมดพยายามหยุดคิดก็หยุดไม่ได้ หัวจะแตก บางครั้งที่มีอาการคิดมากเราก็จะให้เหตุผลมันก็เข้าใจนะ แต่สักพักก็เศร้าอีก หรือบางทีทำเป็นลืมๆไม่สนใจพอมีเรื่องแวบเข้ามาให้คิดก็จะเศร้า บางเรื่องเราเหนื่อยที่จะหาเหตุผลให้มันเราก็จะทำเป็นลืมๆไปเลย เราทำถูกป่ะค่ะที่ลืมมันไปเลยหรือควรหาเหตุผลให้มันดีกว่า?
เรารู้ด้วยว่าเรื่องที่เราคิดมากมันเล็กน้อยนะแต่อาการของโรคมันทำให้เราหาเรื่องให้เศร้าจนได้ คิดมันอยู่ตลอดเวลา เวลาเราอ่านหนังสือสอบ สอบ หรือทำงาน มันต้องใช้สมาธิมากๆๆเหนื่อยมากจริงๆค่ะ คนรอบข้างเราเขาก็เข้าใจเรานะค่ะ แต่ยังไงก็ไม่มีวันเข้าใจความทรมานของมันอย่างแน่นอนถ้าไม่ได้เป็นเอง เราเลยตั้งกระทู้มาคุยกับคนที่เป็นเหมือนเราดีกว่า น่าจะเข้าใจกันดีที่สุด บอกตามตรงเราเหนื่อยมากๆทรมานสุดๆกับโรคนี้แต่เราไม่อยากยอมแพ้มัน อยากสู้เพื่อพ่อแม่และคนที่รักเรา แต่ทุกครั้งที่มันกำเริบเราทรมานปางตายเลยค่ะ เราอยากจะรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราบ้างอย่างน้อยเราก็สบายใจว่าเรายังมีเพื่อนที่เป็นเหมือนเราสู้ไปพร้อมเราและอยากถามว่าคนที่เป็นโรคนี้อยู่ว่าใช้ชีวิตในแต่ละวันยังไงบ้างที่ต้องสู้กับความทรมานแบบนี้ไปได้?