ระบายส่งท้ายปีเก่า เผื่อจะทิ้งความทุกข์ไปกับปีนี้ เราเบื่องานเทศกาลมาก
รู้สึกไม่มีความสุขเหมือนไม่มีอนาคต มันวางเปล่ามากจริงๆ ตอนนี้เครียดทั้งเรื่องงานที่ไม่มั่นคง ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ยังไง ปีหน้าเราขึ้นเลข สามแล้ว ประสบการณ์ทำงานบอกเลยว่าเปลี่ยนงานบ่อยมาก ด้วยความที่วางแผนชีวิตผิดพลาดมาตั้งแต่เรียนจบ ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร หาเป้าหมายให้ตัวเองไม่ได้ เสียเวลาเปลี่ยนงานไปมา สุดท้าย แต่ละที่อยู่ไม่เคยถึงสองปี เต็มที่ปี ครึ่ง ตอนนี้ กลับตัวไม่ได้ เดินต่อไปไม่ถึง จริงๆ เบื่อการทำงานแบบวานไปวนมาเวลาเดิมที่เดิมทุกวันๆ มาก เลยไม่มีอารมณ์ อยากจะหางานใหม่เลย เพราะสุดท้ายก็วนมาสู่วงจรชีวิตแบบเดิมๆอีก แต่พยายามคิดอยู่นะ ทำไมคนอื่นเค้ายังทำได้กันเลย? ทำงานที่เดิมเป็นสิบๆปีกัน เราก็ควรต้องทนให้ได้สิ (T^T)
คนรอบตัว เพื่อนฝูงเริ่มห่างหายไป ด้วยอายุ นี่แหละ เมื่อก่อนเราให้เพื่อนสำคัญกว่าการมีแฟนซะอีก คือ ติดเพื่อน ติดเล่น ไม่ได้สนใจผู้ชายเลย สุดท้ายเพื่อนก็เห็นแฟนดีกว่าเรา (เป็นธรรมดาเนอะ) พอถึงงานเทศกาลรู้สึกโดดเดี่ยว นอย อยากหายไปจากโลก ตอนนี้เราหยุดเล่น เฟซบุคไปชั่วคราว มันนอย อ่ะ คนรอบตัว เพื่อนสมัยเรียน ไม่มีใครเป็นแบบเรา เราว่าเราแย่สุดในรุ่นเลย ทั้งหน้าที่การงาน และ ชีวิต T^T เลยปิดๆไปซะ
อนาจใจที่ตัวเองในวัยสามสิบมันเป็นแบบนี้ T^T
เราควรพบจิตแพทย์ดีมั้ย ? เคยไปปฏิบัติธรรมนะคะ รู้สึกดีทุกครั้งแหละที่ไป แต่พอเรากลับมาได้ซักพักเรามาเจอปัญหานิดๆหน่อยๆ ด้วยความที่เป็นคนเครียดง่าย นอยง่าย มันเลยเหมือนสติแตกอีกครั้ง
ขอบคุณที่รับฟัง การระบายเหมือนเด็กน้อย
รู้สึกไม่มีความสุขกับชีวิตเลย ยิ่งเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่
รู้สึกไม่มีความสุขเหมือนไม่มีอนาคต มันวางเปล่ามากจริงๆ ตอนนี้เครียดทั้งเรื่องงานที่ไม่มั่นคง ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่ยังไง ปีหน้าเราขึ้นเลข สามแล้ว ประสบการณ์ทำงานบอกเลยว่าเปลี่ยนงานบ่อยมาก ด้วยความที่วางแผนชีวิตผิดพลาดมาตั้งแต่เรียนจบ ไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไร หาเป้าหมายให้ตัวเองไม่ได้ เสียเวลาเปลี่ยนงานไปมา สุดท้าย แต่ละที่อยู่ไม่เคยถึงสองปี เต็มที่ปี ครึ่ง ตอนนี้ กลับตัวไม่ได้ เดินต่อไปไม่ถึง จริงๆ เบื่อการทำงานแบบวานไปวนมาเวลาเดิมที่เดิมทุกวันๆ มาก เลยไม่มีอารมณ์ อยากจะหางานใหม่เลย เพราะสุดท้ายก็วนมาสู่วงจรชีวิตแบบเดิมๆอีก แต่พยายามคิดอยู่นะ ทำไมคนอื่นเค้ายังทำได้กันเลย? ทำงานที่เดิมเป็นสิบๆปีกัน เราก็ควรต้องทนให้ได้สิ (T^T)
คนรอบตัว เพื่อนฝูงเริ่มห่างหายไป ด้วยอายุ นี่แหละ เมื่อก่อนเราให้เพื่อนสำคัญกว่าการมีแฟนซะอีก คือ ติดเพื่อน ติดเล่น ไม่ได้สนใจผู้ชายเลย สุดท้ายเพื่อนก็เห็นแฟนดีกว่าเรา (เป็นธรรมดาเนอะ) พอถึงงานเทศกาลรู้สึกโดดเดี่ยว นอย อยากหายไปจากโลก ตอนนี้เราหยุดเล่น เฟซบุคไปชั่วคราว มันนอย อ่ะ คนรอบตัว เพื่อนสมัยเรียน ไม่มีใครเป็นแบบเรา เราว่าเราแย่สุดในรุ่นเลย ทั้งหน้าที่การงาน และ ชีวิต T^T เลยปิดๆไปซะ
อนาจใจที่ตัวเองในวัยสามสิบมันเป็นแบบนี้ T^T
เราควรพบจิตแพทย์ดีมั้ย ? เคยไปปฏิบัติธรรมนะคะ รู้สึกดีทุกครั้งแหละที่ไป แต่พอเรากลับมาได้ซักพักเรามาเจอปัญหานิดๆหน่อยๆ ด้วยความที่เป็นคนเครียดง่าย นอยง่าย มันเลยเหมือนสติแตกอีกครั้ง
ขอบคุณที่รับฟัง การระบายเหมือนเด็กน้อย