สวัสดีปีใหม่ครับพี่น้องชาวพันทิปทุกท่าน

            ผมเขียนกระทู้โดยได้รับแรงบันดาลใจจากสมาชิกท่านนึงเรื่องที่สอบถามเรื่อง Buffalo hump และโรคชื่อแปลกๆ คุชชิ่ง ๆอะไรเนี่ย  ด้วยอาการวิตกว่าเธอจะป่วยเป็นคุชชิ่งรึเปล่า  มันจะเป็นยังไง จากนั้นก็มีเหล่าคุณหมอๆไปช่วยตอบให้ความรู้กับคุณจขกท.ไปแล้วว่าไม่เป็นอะไรหรอก  แถมมีบทกลอนให้ด้วย  อ่านไปอ่านมา  ก็นึกถึงตัวเองว่า  อ้าวเฮ้ย  เราก็เป็นอยู่นี่หว่า  มีครบทุกอาการเลย  ลองเอาคีย์เวิร์ดไปค้นเนตแล้วอ่านดูก็อย่างสยอง  แต่ไอ้คนไข้ตัวเป็นๆอย่างผมก็ยังใช้ชีวิตเป็นปกตินี่หว่า   เผลอ ๆ อาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำนะ เลยแบบว่า  อยากเล่าอ้ะ  อยากเล่า

อันนี้บทกลอนของบรรดาคุณหมอๆ  นี่ขนาดเรื่องป่วยไข้ยังมีอารมณ์นักเขียนอีก...
หมอไทยน่ารักตรงนี้แหล่ะ





    ช่วงก่อนหน้านี้ไม่กี่ปี  ผมก็เคยได้ยินบรรดาเพื่อนๆที่เค้าอยู่ในวงการวิทยาศาสตร์สุขภาพเค้าพูดซะน่ากลัวเกี่ยวกับโรคนี้  และบอกว่าต้องระวังตัวนะ  ต้องดูแลตัวเองนะ  งี้ๆๆ  แถมมีคนแต่งกลอนให้อีกต่างหาก   แน่นอนครับ ผมก็รู้สึกขอบคุณ แต่ก็อดใจแป้วไม่ได้ว่าทำไมมันน่ากลัวจังวะ   ในขณะเดียวกันผมก็เชื่อว่าน่าจะมีสมาชิกบางส่วนที่อาจมีความเสี่ยง หรือจำเป็นที่ต้องเข้ามาเกี่ยวกับไอ้โรคชื่อแปลกๆนี้แน่ๆ   ผมจำความรู้สึกกลัวนั้นได้ครับตอนที่หมอบอกว่าหลังจากนี้ผมจะต้องเจอกับอะไรได้ครับ  มันเฟลมากเลยล่ะ  แต่มันก็ผ่านไปแล้ว    

มาครับ ผมจะเล่าให้ฟัง  ว่าผมมาเป็นอะไรกับคุชชิ่งนี่  ใครที่กำลังจะเจอกับมันจะได้ทำความรู้จักกับมันไว้ก่อน  ผมเชื่อว่าพอเรารู้จักสิ่งที่กลัวแล้วมันก็จะกลัวน้อยลง


     ผมขอเล่ายืดๆยาวๆเกี่ยวกับประวัติของตัวเองนิดนึงครับ  ตอนเด็กๆผมจัดว่าเป็นเด็กขี้โรค แต่บ้าพลัง  (เข้าใจความหมายมั้ยฮะ?)  คือป่วยง่าย เจ็บง่าย  ขี้โรค สำออยก็บ่อยมากแต่เวลาสำออยก็จะเนียนกว่าเพื่อน  ด้วยความที่ป่วยจริงก็บ่อย อาการที่ป่วยจริงบ่อยๆคือแพ้ฝุ่น แพ้อากาศ  แพ้มุ้ง แพ้ขนแมว เป็นหวัดคัดจมูกง่าย  เคยเป็นหืดอีกต่างหาก แล้วก็ปวดหัวข้างเดียวบ่อยมากๆ
     แต่ในขณะเดียวกัน  ก็โตมาในบ้านที่มีพี่น้องรุ่นราวคราวเดียวกัน  และก็ชอบเล่นอะไรแรงๆ  เตะบอล ตีแบด เล่นบาส  เต้นยาง เตะตะกร้อ ซึ่งผมห่วยสุดทั้งหมด บางทีก็หาเรื่องต่อยกันซึ่งผมก็โดนอัดทั้งหมดอีกนั่นแหล่ะ  ด้วยความที่ไม่ค่อยแข็งแรงกว่าเขาและก็ใจไม่สู้  เป็นไอ้ขี้แพ้เลยล่ะ  แต่ก็ได้ออกกำลังกายบ่อยๆเพราะมันสนุกนี่แหล่ะ

       ผมเคยที่จะมีอาการประหลาดๆเรื่องฉี่บ้าง  ตอนเด็กสี่ห้าขวบ อยู่ดีๆก็ฉี่เป็นสีช้ำๆ  บางทีก็ตามด้วยอาการไข้แปลกๆ    แม่ก็เลยจับไปตรวจ  คุณลุงหมอก็มักจะตรวจเจอว่า เป็นกระเพาะปัสสาวะอักเสบ บ่อยๆ  แล้วก็เอายาที่กินแล้วฉี่จะเป็นเหลืองอมเขียวเข้มๆให้กิน(จำชื่อยาไม่ได้)  เท่มากมากครับ  สมัยเด็กประถมห้องน้ำชายจะเป็นรางฉี่แบบไม่มีที่กั้น  พอเลิกแถวตอนเช้าเด็กๆก็จะวิ่งกรูกันเข้ามาฉี่ในรางนี้  ก็จะฮือฮาแล้วก็จะเป็นที่ลือกันในโรงเรียนว่ากันว่ามีไอ้คนนึงเว้ยอยู่ ห้องป.4/3 มันฉี่เป็นสีเขียวสะท้อนแสง  !!!

พอโตจนขึ้นม.ต้น  พี่ๆที่บ้านก็เริ่มแยกย้าย  ผมก็ยังสนุกกับการเล่นกีฬาครับ  เล่นไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมนั่นแหล่ะแต่ก็เล่น    เล่นกับเพื่อน จากนั้นก็ไปนั่งร้านเกมเช่าชั่วโมง  สมัยโน้น Play station  1 เพิ่งเข้ามาใหม่ๆในเมืองไทย  และหลายท่านก็รู้ดีว่ามันสุดยอดจริงๆ


             อ่านมาถึงตรงนี้  หลายท่านอาจจะเริ่มรำคาญว่าเมื่อไรจะรีบเข้าเรื่อง คุชชิ่งซะที  ยังครับ  อย่าเพิ่ง  ผมขอโม้ต่อก่อนนะ    พอเรียนม.ปลาย  แน่นอนว่าวัยรุ่นชายไทยส่วนใหญ่คงจะพากันเข้าสู่กระบวนการหนีทหารอย่างถูกกฏหมาย  นั่นคือไปเรียน ร.ด. นั่นแหล่ะครับ  ตอนแรกทดสอบสมรรถภาพร่างกายก็ไม่ผ่านด้วยซ้ำครับ  วิดพื้นไม่เป็น และวิ่ง 800 เมตร ก็ทำเวลาไม่ดีอีก  ต้องไปรอบ 2 ถึงผ่าน

            เรียนร.ด.นี่สนุกจริงๆครับ  แต่ก็เหนื่อยมาก จุดสำคัญมันอยู่ที่มีวันนึงหลังกลับจากเรียนร.ด.ตอนบ่าย  รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยอย่างผิดปกติ  เหนื่อยแบบหมดแรง  เหนื่อยแบบที่พอมาถึงบ้านแล้วอยากจะนอนมันตรงประตูนั่นเลย  แล้วผมก็หลับไป....
ตื่นมารู้สึกว่าตัวเองมีไข้  เป็นไข้ต่ำๆ  และเริ่มหนาว และมีเม็ดร้อนในเต็มปาก  ปกติพอร้อนไหนผมก็จะแก้ไขง่ายๆด้วยการชงยาเขียวกิน  แต่งวดนี้พอกินไป  ร้อนในไม่หายแฮะ  ไข้ก็ไม่หายด้วย

            กลางวันไปโรงเรียน  ก็รู้สึกไม่หายไข้  แต่ก็ไม่มีแรง   ข้าวก็ไม่อยากกิน  ไปนอนห้องพยาบาลไม่อยากลุกแต่ก็ไม่อยากนอนต่อ หนาวก็หนาว  เริ่มปวดตามข้อ   กลับมานั่งเรียนแล้วก็เหงื่อท่วมเต็มเสื้อ  แต่ว่าหนาว  เป็นอะไรก็ไม่รู้   พอตกกลางคืนอาการที่ว่าก็เริ่มแรงขึ้น  และอีกอย่างที่เพิ่มขึ้นมาคือ ฉี่สีแดงสด  คือแดงแบบเลือดออกอ่ะครับ  บางครั้งก็สีแดงคล้ำ  บางครั้งออกแดงๆเขียวๆ  อาการนี้ไม่ปกติแน่แล้ว  แม่เลยจับขึ้นรถไปส่งหมอตอนค่ำ  รพ.ทหารซะด้วย

เพลงเสริมบรรยากาศ




เป็นตอนที่รู้สึกกลัวตายขึ้นมาเลย  หนาวก็หนาว  ไม่มีแรง  ข้าวไม่มีกินส่วนแม่ก็ต้องไปทำงาน  โชคดีที่เตียงข้างๆพอจะมีของเยี่ยมเป็นนมกล่องให้แก้หิวได้บ้าง กินเสร็จก็หลับยาวไปเลย  ตื่นมาอีกทีน้ำเกลืออยู่ที่แขนเรียนบร้อย
คุณหมอเจ้าของไข้บอกว่าผมอาจจะเป็นโรคไตอย่างนึงที่รพ.นี้ยังวิเคราะห์ไม่ได้  และต้องส่งไปที่ รพ.ที่มหาวิทยาลัยจังหวัดข้างๆ  และต้องการการตรวจดูเนื้อไตซะหน่อยนะ แต่นอนที่นี่ก่อนซักหน่อยให้หายไข้  ...  ซักไปซักมากว่าจะลุกได้ก็ปาเข้าไป 5 วันครับ    และหลังจากนั้น  เมื่อไปตรวจที่รพ.อีกที่แล้ว  คุณหมอท่านก็แจ้งว่า  

ผมป่วยเป็นโรค  IgA Nephropathy

เหตุการณ์นี้ผ่านไปแล้ว 14 ปีครับ  แต่ก็จำมันได้แม่นและสนุกที่จะเล่ามันซะด้วยสิ  แต่ก็เริ่มรู้สึกว่ากระทู้มันยาว  และดูเวิ่นเว้อไปละ  แถมยังได้เวลาฉลองปีใหม่แล้วด้วย  เดี๋ยวปีหน้าผมกลับมาเล่ากันต่อนะครับ