หนูเป็นหลานคนแรกคะแม่หนูเป็นพี่คนโตสุดมีน้องสาวเป็นผู้หญิงหนึ่งคน ทีเหลือเป็นน้องชาย ตอนเกิดมาใหม่ๆแม่บอกว่า ตากับยายเห่อหนูมากๆ แต่พอมาประมาณ อ.3 น้าผู้ชายของหนูก็มีลูกสาว ตายายก็ไปเห่อลูกน้าคนนั้น แต่ตอนนั้นหนูยังเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร จนมา ป.1 หนูทะเลาะกับน้องบ่อย แต่หนูก็ต้องยอมค่ะ ยอมจนเก็บกด เป็นปมคาใจมาจนถึง ป.3 หนูอารมณ์รุนแรงมาก โกรธใครหนูจะมองตาเขียวและด่าด้วยคำพูดแรงๆ(แต่ไม่มีพวก ตัวเงินตัวทอง ออกมานะ แรงสุดก็เป็น พวกมีนอเดียว)น้องหนูมันมาแกล้งหนู ด้วยตอนนั้น อารมณ์กำลังขึ้น ก็เลยด่าไปว่าอย่ามายุ่งกับชั้น นังนอเดียว ตอนนั้นหนูโดนหวดไม่ยั้งเลย ก็เข้าใจว่าไปด่าน้อง ก็ยอมรับผิด หนูก็ต้องอดทนมาจนถึง ป.5 หนูไปแข่งอัจฉริยภาพทางวิทยาศาสตร์ระดับจังหวัดชลบุรีได้เหรียญทองแล้ววันนั้นไปบ้านยายพอดี(อยู่คนละบ้านกับตายายค่ะ) หนูเอาไปให้ตากับยายดู ยายก็แค่พยักหน้า แต่พอน้องบอกว่า สอบคำศัพท์ประจำวัน 3 คำได้คะแนนเต็ม แค่นั้รตากับยายก็ไปหอม ไปชมว่าเก่งจังเหมือนกับน้องหนูปัญญาอ่อน(น้องหนูปกตินะคะสมองดี ออกจะร้ายด้วย)หนูก็เลยชวนแม่กลับ แม่ก็พากลับ ก็เดินไปสวัสดีตากับยาย ยายแค่พยักหน้า ส่วนตาก็บอก 'เออๆ จะไปไหนก็ไป'คำพูดวันนั้นของตาหนูยังจำได้มาถึงทุกวันนี้ แม่ก็เลยบอกว่า เอาเกียรติบัตรไปไว้ในบ้านตาไป จะได้ไม่หาย หนูก็เอาไปวางไว้ตรงโซฟา เพราะเปิดตูไม่ได้ ยายล๊อกไว้ จนวันต่อมาหนูมาที่บ้านยายอีก ก็ยังเห็นไอ้ใบเกียรติบัตรหุ้มกรอบของหนูวางอยู่ตรงพื้น โดยไม่มีใครสนใจ หนูก็เลยเก็บมันวางตรงโต๊ะ ตอน ป.5 น้างชายแม่(คนเดิม)ก็มีลูกอีกคนเป็นลูกชาย ตายายเห่อมาก อันนี้เข้าใจค่ะ เพราะ น้องเป็นหลานชายคนแรกของตระกูล แต่ตายายและน้าก็ไม่ได้รักน้องสาวหนูลงเลย มีแต่จะรักเพิ่มขึ้น โดยที่หนูรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากขึ้นเรื่อย ในช่วงนั้นหนูไม่มีเพื่อนเลย หนูมีปัญหาเรื่องเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก ถึงกับถูกเขียนหน้าสมุดการบ้านว่า 'อีแอนิมอล'(แปลเป็นไทยนะคะ) หนูรู้สึกโดดเดี่ยวมากช่วงนั้น เวลาจะเล้นกับเพื่อนก็ไม่มีใครเล่นด้วย มาบ้านยายก็เหมือนเค้าไม่สนใจเราเท่ากับน้อง รู้สึกน้อยใจมากค่ะช่วงนั้น จากที่ตั้วแต่เด็กๆขี้แยมาก จนมาถึง ป.5 หนูกลายเป็นเก็กพูดนีอย เงียบเก็บตัว ไม่ร้องไห้ง่ายๆอีกต่อไป ใครด่าทันทีที่มันด่าหนูจะสวนกลับด้วยคำพูดที่แรงกว่า(แต่ไม่หยาบ พูดออกแนวเชิงผู้ใหญ่) เวลาคุยกับผู้ใหญ่หลาย ผู้ใหญ่ก็จะบอกว่า ความคิดของหนูเกินวัยไปรึเปล่า ไม่ว่าจะเชิงวิเคราะห์ในเรื่องต่างๆ จนมาตอน ป.6 ค่ะ หนูเรียนพิเศษติวเข้ม แล้วไปถูกเด็กผู้ชายที่เรียนต่อยหัวเอา เนื่องจากหนูด่ามันเพราะมันมาล้อชื่อพ่อแม่หนู(ปัญหาโลกแตกในสมัยนั้น)แม่หนูก็จะมารับตัวไปหาหมอ แล้วก็ทะเลาะกับ อ.ที่สอน ก่อนจะพาหนูลาออก(บังเอิญไหมคะ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนที่จะถึงวันเกิดหนูเพียงวันเดียว)พอขึ้นรถมาก็เจอยายที่มาซื้อของแต่ต้องให้น้าชาย(คนเล็กสุดค่ะ ไม่ใช่พ่อของน้อง)วนรถมารับ ขึ้นรถมายายก็ด่าว่า 'สมน้ำหน้า ปากพาซวยเอง'เจ็บจี๊ดเลยค่ะ เจ็บปวดเรื่องที่เรียนไม่พอ(หนูเป็นคนโปรดของ อ.ที่สอนค่ะ ) โดนยายด่า หนูก็พึมพำในใจว่า 'ใช่ซิหนูไม่หลานรักยาย หนูมีค่าไม่เท่ากับน้องหรอก' หนูจำความคิดของหนูได้แม่นเลย ผลออกมาว่าไม่เป็นไรหนูก็กลับบ้านตามปกติ ยายไม่แสดงอาการเป็นห่วงหนูเลยมีแต่แม่ที่คอยถามว่าเจ็บไหม กินอะไรรึเปล่า หนูก็ส่ายหน้าอย่างเดียว วันต่อมาเป็นวันเกิดหนู ไม่มีของขวัญอะไรนอกจาก รอยแผลที่หัวกับความเจ็บใจ หนูไม่มีเพื่อนอยูแล้ว แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรนะนอกจากครูประจำชั้น หนูก็เล่าไปตามความจริง หลังจากนั้น หนูก็ได้ไปแข่งวิทยาศาสตร์ระดับจังหวัด สรุปว่าผ่านได้เหรียญเงิน หนูก็ได้ไปแข่งรอบระดับภาคก็ผ่านค่ะได้เหรียญเงินอีกแต่รอบระดับประเทศไม่ผ่าน หนูเอาผลระดับภาคไปบอกตายายผลที่ได้ก็เหมือนเดิม หนูก็เลยวางไว้ที่โซฟาเดิม พอหลานคนนั้นอยู่ ป.2 แล้วบอกว่าได้คะแนนศัพท์ 10 คำได้ 9 คะแนนตายายก็ไปหอมไปชม พอหนูสวัสดีคำตอบที่ได้คือ 'เออๆ'หลังจากนั้นได้รางวัลอะไรหนูไม่คิดจะบอกตายายหรือใครๆนอกจากพ่อแม่ อยากจะบอกว่า เกียรติบัตรของหนูตายายไม่สนใจเลย ค่ะหายไปหมดแล้ว หนูตั้งใจว่าจะทำงานสายวิทย์ตามลูกพี่ลูกน้องฝ่ายพ่อ พี่เค้าก็บอกว่าให้ไปรวบรวมเกียรติบัตรเก็บไว้ จะได้เปรีบยตอนสัมภาษฺ พอจะเอายายบอกว่า 'เอามาฝากไว้เหรอ จำไม่เห็นได้' หนูหมดความหวังแล้วค่ะ หนูอดทนมาจนถึงตอนที่จะสอบเข้า ม.1 หนูสอบติดโรงเรียนชลกันยานุกูลค่ะ ได้ที่ 24 ของเด็กนอกเขต ไม่ใช้เส้นสาย วันนั้นแม่ชวนไปกินข้าวที่บ้านยาย หนูแอบคิดว่า ตายายรักหนูบ้างแล้วใช่ไหม ถึงจัดงานให้สรุปว่าคนที่ทำทุกอย่างคือแม่ และที่สำคัญนางเอกของงานไม่ใช่หนู แต่เป็นน้องสาวต่างหาก เอาเป็นว่าหนูกลายเป็นตัวประกอบที่ไม่มีความสำคัญเลย หลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม มาที่นี่หนูก็เจอเพื่อนสนิทหลายคน เค้าเข้าใจหนู หนูกับเค้าก็สนิทกัน หนูเลยลืมเรื่องที่บ้านยายไปได้บ้าง แต่ทุกครั้งที่ไปบ้านยาย ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม หนูกลั้นน้ำตาไว้แทบทุกครั้ง ไม่เหมือนตอนเด็กๆ ตอนนั้นมันเจ็บจนชา เหมือน ว่าโดนฟาดหน้าจนหน้าชาไปทีนึงแล้วก็ไม่เจ็บอีก จนวันนึงค่ะหนูนั่งดูคลิปที่เพื่อนร่วมห้องส่งให้ดูเป็นคลิปน้องสาวเค้าเต้นเพลงโป๊ น้องหนูมาเห็นก็บอกว่า อยากเต้นบ้าง หนูก็บอกว่าเต้นสิ เดี๋ยวเปิดเพลงให้ น้องก็บอก อยากถ่ายวิดีโอด้วย หนูก็ถ่าย ถ่ายเสร็จ หนูก็ถาม พี่เอาไปให้เพื่อนดูได้ไหม น้องก็บอกว่าได้ หนูก็เลยให้เพื่อนสนิทดู แล้ววันต่อมาน้องบอกว่าให้ลบ หนูก็บอกว่า เดี๋ยวลบให้ แต่หนูก็ไม่ได้ลบ เพราะ แม่น้องบอกว่า ไม่ต้องลบหรอก มันสวยดี พอมาจนถึงวันที่ 30 ธ.ค หนูบอกว่า พี่ยังไม่ได้ลบนะ น้องก็ร้องไห้ แล้วก็ไปฟ้องตายาย หนุก็โดนตายายด่า เจ็บใจค่ะ แถมยังโดนน้าผู้หญิงด่า น้าคนนี้หนูคิดว่าเค้ารักหนูที่สุดในหมู่พี่น้องของแม่ แต่เค้าด่าหนูแล้วมองด้วยสายตาชิงชัง ไม่มีใครถามอะไรหนูซักคำ แค่นั้นแหละ หนูวิ่งเข้าบ้านแบบไม่สนใจใครแล้ว ไปนอนร้องไห้อยู่ตรงมุมบ้าน ไม่มีใครสนใจ ใครๆก็ลอบแต่น้องไม่มีใครมาปลอบหนู แม่ไม่เห็นเพราะแม่ทำกับข้าวอยู่นครัว จนกระทั่งน้าผู้หญิง เดินเข้ามา แล้วบอกว่า ไม่ต้องร้องไห้ มันจบแล้ว จบโดยไม่ถามหนูซักคำว่าหนูผิดยังไง หนูกลายเป็นแพะที่ใครๆก็รังเกียจ จนตอนนี้ค่ะ หนู ตัดสินใจถามพี่ๆชาวพันทิพว่า หนูควรทำยังไงดี
ทำยังไงให้เค้ารักหนูบ้าง??