...เมืองไทยเรา งามสุด ดุจวิมาน
ดูเปรียบปาน เมืองฟ้า หาใดเหมือน
เป็นเมืองยิ้ม ที่ใครใคร ใคร่มาเยือน
ไร้เสียงเตือน ภัยธรรมชาติ ไม่อาจมี...
...ภูเขาไฟ ก็ไม่มี เหมือนญี่ปุ่น
พายุหมุน ก็ไม่วน คนไม่หนี
ดินถล่ม ฟ้าทลาย ภัยไม่ดี
ก็ไม่มี มาก้ำกราย เมืองไทยเรา...
...แต่ที่หนัก กว่าภัย ธรรมชาติ
คนในชาติ ขาดความรัก หนักโง่เขลา
เข้าต่อตี ห้ำหั่น กันไม่เบา
ด้วยว่าเรา ไร้ซึ่ง สามัคคี...
...เที่ยวลือนั่น แชร์นี่ ที่ตนเชื่อ
ชอบอ้างเหลือ เพื่อราชา ข้าเทิดศรี
ข้ารักแต่ เอ็งไม่รัก ผลักสิ้นดี
ทั้งๆที่ ต่างเทิดทูน บุญแผ่นดิน...
...อีกนานไหม จึงจะได้ ถึงสำนึก
หรือรอให้ แผ่นดินสึก ลึกถึงหิน
ให้ถึงวัน เมืองไทยแตก แยกแผ่นดิน
คงหมดสิ้น เมืองดุจฟ้า มหาอมร.......

..........