เกริ่น

กระทู้นี้ไม่ได้สอนให้คนงมงาย  หรือจะเป็นฝ่ายตรงข้ามกับวิทยาศาสตร์

แต่อยากแชร์สำหรับคนที่ไม่เชื่อ  ไม่เคยอ่าน   ดั่งคำว่ารู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม  อ่านแล้วตัดสินใจเอาเอง  และโปรดอย่าสรุปมั่วๆ

เรื่องทั้งหมดไม่ใช่เรื่องเล่าลวงโลกแบบแม่นางลาบไก่ฯ  หรือน้ำท่วมทุ่ง คิดไปเอง จัดฉากแบบรายการวิทยุรายการทีวีทุกวันนี้

คนส่วนหนึ่งที่ไม่เชื่อเรื่องผีลี้ลับเพราะคนเล่า+ที่มาไม่น่าเชื่อถือ

แต่เรื่องนี้เป็นพระนิพนธ์ในสมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณวงศ์  (หม่อมราชวงศ์ชื่น  นภวงศ์  ประสูติสมัยร.5  สิ้นพระชนม์พ.ศ 2501)

สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ 13 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์  วัดบวรนิเวศวิหารราชวรวิหาร   พระประวัติท่านเชิญหาอ่านได้ในกูเกิล

สาเหตุที่เกิดบันทึกนี้  เนื่องจากพระองค์ทรงสนพระทัยเรื่องลี้ลับ   ทรงเล่าไว้ว่า  

"เขียนขึ้นตามที่ได้ฟังและจำมา เพื่อไม่ให้สูญไปตามชีวิตเพียงแต่ปรุงแต่งคำพูดที่นึกว่าพอเข้าใจง่ายและสั้น พอได้ความเพื่อไม่สู้เบื่อในการอ่าน...ฯ"

คือท่านฟังเรื่องเล่ามาจากเจ้านาย+พระเถระ+ชาวบ้านสมัยนั้นที่คุ้นเคยกันมาเล่าเรื่องผีให้ฟัง  

ท่านสัมภาษณ์เองบ้างแล้วบันทึกไว้เฉพาะเรื่องที่น่าเชื่อถือ  

เจ้าของเรื่องเหล่านี้มีอยู่จริงและเป็นคนมีชื่อเสียงคงไม่โกหกพระองค์แน่นอน     บันทึกมีหลายเรื่องดังนี้

1    "ผู้หญิงคนนั้น"

พระศาสนโสภณ (แจ่ม  จตฺตสลฺโล) วัดมกุฎกษัตริย์เคยเล่าว่า

วันหนึ่ง เวลากลางวัน ท่านกับพระหลายรูปได้ไปนั่งอยู่ข้างโบสถ์ ต่อจากโบสถ์ออกไป มีกำแพงวัดและมีประตูออกไปสู่ป่าช้าซึ่งปิดอยู่นั้น

ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งจับบานประตูผลักเข้าไปแล้วดึงกลับออกไป ทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง

พระศาสนโสภณเห็นแล้วจำได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ตายแล้ว เขานำไปฝังไว้ที่ป่าช้า ผ้านุ่งห่มสำรับนั้น

พระรูปหนึ่งเดินไปดูที่ประตูก็ไม่เห็นมีใครเลยรีบกลับกุฏิ