ในช่วงหลาย ๆ วันมานี้ ดิฉันได้อ่าน ได้ฟังเรื่อง การแบ่งแยก ไทยเหนือ ไทยใต้ อยู่บ่อยครั้ง ซึ่งดิฉัน
ยอมรับว่า ฟังแล้วใจหาย หดหู่ มันรู้สึกเหมือนคนละฝั่ง คนละประเทศ  ดิฉันไม่อยากให้มีเหนือ มีใต้
อยากให้มีแค่ "ประเทศไทย"  คนไทยเป็นคนใจดี โอบอ้อมอารีย์ มีเมตตาต่อผู้อื่น เวลาเกิดเหตุร้าย
หรือเกิดภัยพิบัติ เช่นสึนามิ คนไทยทุกคน ทำไมยังหลอมเป็นใจเดียวกันได้  ช่วยเหลือ เกื้อกูล
ต่างช่วยกันแบ่งเบาความทุกข์ ไม่เว้นแม้แต่กับคนต่างชาติ ต่างภาษา พวกเราคนไทย ยังเคยสร้างความ
ประทับใจให้กับพวกเขาเหล่านั้นมาแล้ว...  

แต่..ทำไมตอนนี้  ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เพียงแค่คำว่า"ขนะให้ได้" ตัวเดียว อย่างนั้นหรือ
ที่ทำให้ประเทศไทย เกิดรอยร้าวลึก ได้ถึงเพียงนี้ เมื่อหลายคืนที่ผ่านมา  ดิฉันได้นั่งดูรายการ
ทางช่องไทย PBS สัมภาษณ์ ท่าน ดร.อุกฤษณ์ มงคลนาวิน ในตอนหนึ่ง ท่านพูดว่า "ผมอยาก
ขอร้อง ให้ทุกฝ่าย หันมาพูดคุยกัน เพื่อให้บ้านเมืองสงบสุข ผมไม่อยากเห็นความรุนแรงของ
บ้านเมือง ไม่อยากเห็นประชาชนรบราฆ่าฟันกัน ในรัชกาลนี้"

เพียงแค่ประโยคนี้ของท่าน ทำให้ดิฉันน้ำตาซึม เข้าใจในสิ่งที่ท่านสื่อออกมา จึงอยากจะขอ
เป็นอีก 1 เสียงเล็ก ๆ ที่ออกมาอ้อนวอนผู้ที่กำลังคิดจะทำร้าย ทำลายบ้านเมือง ขอให้เห็นแก่
"พ่อ" ของพวกเราด้วยเถอะ หยุดเถอะนะคะ พระองค์ท่านพระชมน์มายุมากแล้ว อย่าสร้างความ
ทุกข์ให้กับ "พ่อ" อันเป็นที่รักของพวกเราอีกเลย ขอได้โปรด............หยุดเถอะนะ