ประชาธิปไตยที่ปลายเหว
         เหมือนล่อลวง ประชาธิปไตย  ไปลงเหว                                        ม็อบสุดเลว อหังการ์ ไปถึงไหน
ทั้งมีดปืน สู้รบ บดเข้าไป                                                                     สื่อ ไม่เคย เอ่ยสักคำ
องค์กรกลาง ทุกที่ เป็นบื้อหมด                                                             ซุกหัวหด ในกระดอง สุดแสนขำ
พูดเอออวย ให้ขบฎ โอ้เวรกรรม                                                            พวก เอามาอ้าง เข้าข้างมัน
หมดกันแล้ว เมืองไทย  พศ.นี้                                                              พวกอัปปรีย์ มีอำนาจ สุดคาดฝัน
มันพลิกฟ้า คว้าอำนาจ พัลวัน                                                              แล้วเสกสรร คนต่ำกว่า ลงเหวไป
ฝันถึงวัน  ท้องฟ้าไร้ หมู่เมฆ                                                                เอกเขนก  ดูไตรรงค์  ปลิวไสว
หมู่มวลชน ทุกคน ล้วนเป็นไท                                                             ในวันที่ ประชาธิปไตย  นั้นเบิกบาน