เราคิดว่าตัวเองทำร้ายลูกน้อยในครรภ์ไปมากมายเสียเหลือเกินค่ะ
สั้นๆง่ายๆ เราท้องก่อนแต่ง และมีปัญหากับสามี เพราะมีความคิดชอบอ่านบางเรื่องที่ไม่ตรงกัน ทำให้ทะเลาะหรือไม่พอใจอยู่เรื่อยๆค่ะ เคยมีที่รุนแรงมากๆอยู่ครั้ง ที่แฟนลงทุนกรีดแขนให้เราเห็นชั้นไขมัน เพราะเราดื้อจะกลับบ้าน และขู่ว่าถ้าไม่ให้กลับเราจะทำร้ายลูกนะ เขาเลยจัดการตัวเองเลย เรากรี๊ดเสียงดังแบบเสียสติที่สุดของชีวิตเลยค่ะ

มีบางครั้งที่เรากลั้นน้ำตา แต่ร่างกายสั่นหวั่นไหวเพราะความไม่เข้าใจกันกับสามี

หรือมีเรื่องที่เราไม่พอใจสามี เล็กๆน้อยๆ แต่เป็นบ่อยๆ เช่น อยากให้เขาทำอะไรโดยวางแผนเวลาบ้าง อยากมีคนกินข้าวด้วยตอนเช้า แต่เขากลับบอกว่าไม่ต้องรอเขาตื่นหิวกินก่อนเลย .หรืออยากให้เขาเข้านอนพร้อมเรา กอดเราไว้จนหลับไปด้วยกัน ไม่ใช่ตะโกนข้ามกำแพงมาว่า เธอนอนได้แล้วดึกแล้ว เดี๋ยวเขาอ่านข่าว ดูบอล อ่านหนังสือเล่นแล้วจะตามไปนอน  (สามีนอนตอนตี3-4 เกือบทุกคืน เพราะต้องการใช้เวลานี้พักผ่อนในแบบของเขาเอง)

มันเหมือนจะไม่มีปัญหารุนแรงอะไร ไม่ได้มีใครนอกใจใคร แต่เรารู้สึกว่า ถ้าแต่งงานมาแล้วต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ เรากลับไปเป็นลูกแม่เหมือนเดิมดีกว่าค่ะ เพราะทุกเช้าเราได้กินข้าวพร้อมแม่ ก่อนเที่ยงแม่จะมาถามว่ากินอะไรกันดี ตกกลางคืนก็นอนห้องเดียวกับแม่ อยู่แยกกันยังดีที่มีจังหวะเหงาให้คิดถึงกัน แต่นี่อยู่ด้วยกันแล้วเหงา เราก็สับสนจริงๆค่ะ

เราร้องไห้บ่อยค่ะ สงสารลูกในครรภ์ บางทีก็กลั้นน้ำตา พยายามไม่คิดอะไร เพราะเดี๋ยวจะกระเทือนลูก

กังวลค่ะว่า ลูกเกิดมาแล้วสามีจะทำตัวเช่นเดิมมั้ย เราจะเติบโตพอที่จะเลี้ยงลูกให้ดีได้หรือเปล่า

แม่ๆท่านไหนมีประสบการณ์แย่ๆ ผ่านกันมายังไงคะ อะไรเป็นแรงบันดาลใจ หาทางออก หรือแก้ปัญหากันอย่างไรคะ ลูกน้อยในครรภ์เป็นอย่างไรกันบ้างคะ  แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันหน่อยค่ะ