ใกล้ปีใหม่แล้วเรากำลังจะกลับบ้านค่ะ เราเลยทำให้นึกอยากเขียนอะไรสักอย่างที่จะแบ่งปันกับคนต่างจังหวัดที่เดินทางเข้ามาใช้ชีวิตทั้งการเรียน การทำงาน ให้ได้รู้ว่ายังมีคนอื่นที่รู้สึกคล้ายๆ กับเขา เจออะไรคล้ายๆ กับเขา
อาจจะเขียนไม่ดีมาก เรียบเรียงได้ไม่สวย อาจเขียนงงๆ บ้างนะคะ
"ถ้านับเวลาทั้งหมดที่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพเพื่อมาเรียนแล้วก็น่าจะเกือบๆ สี่ปีได้แล้วนะ สี่ปีที่ผ่านมานี้ได้เรียนรู้อะไรมากพอสมควร ทั้งในเรื่องการใช้ชีวิต และการบริหารจัดการชีวิตเรา
ในความรู้สึกของเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง การที่เราได้มาเรียนในกรุงเทพ ถือเป็นโอกาสที่ดีในการพัฒนาตัวเอง เราจะได้รู้จักโลกใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ ที่จะกระตุ้นให้เราขยันขึ้น และฝันไปได้ไกลขึ้น
ช่วงแรกๆ ของการใช้ชีวิตที่นี่ ถือว่าลำบากเลยล่ะ รถเมล์ก็ไม่เคยขึ้น สายรถเมล์สายไหนไปเส้นทางไหนก็ไม่รู้ หลายครั้งที่ขึ้นผิดสาย แล้วต้องไปลงตรงที่ที่ไม่รู้จัก คนที่นี่มีแต่เดินเร็วๆ แข่งกันเดินเพื่อที่จะไปให้ถึงที่หมายทันเวลา ดูๆ แล้วก็เหนื่อยแทน รถแต่ละคันก็วิ่งเร็วซะเหลือเกิน จะข้ามถนนที่นี่คิดแล้วคิดอีก หันซ้ายขวาหาสะพานลอย ทางม้าลาย(ที่มีคนอื่นกำลังจะข้ามพร้อมกันด้วย) รถติดก็เป็นที่ขึ้นชื่อของที่นี่อยู่แล้ว -..- ไฟแดงทีหนึ่งก็นานมาก อยู่ต่างจังหวัดไฟแดงสามนาทีนี่ก็บ่นละ มาที่นี่ 10-15 นาทีนี่กลายเป็นธรรมดาไปเลย
สภาพแวดล้อมต่างๆเหล่านี้มันทำให้ชีวิตเราดูเหนื่อยเร็วขึ้น รู้สึกล้ากับการเดินทางไปเรียนในแต่ละวัน นอกจากนี้แล้วการปรับตัวกับกลุ่มเพื่อนใหม่ก็ไม่ได้ง่าย ไม่ได้มีคนที่คุยกันได้อย่างสนิทใจเหมือนเพื่อนที่เคยรู้จักกันมา คงไม่ใช่เพียงแค่เราที่เคยเป็นอย่างนี้ เพื่อนๆ หลายๆ คนในเวลานี้ก็กำลังเผชิญหน้ากับการปรับตัวเหมือนเราในเวลานั้น เวลานั้นเป็นช่วงที่บางวันไม่อยากจะทำอะไรเลย บางครั้งก็อดคิดถึงบ้านไม่ได้ หลายครั้งที่รู้สึกเหงาที่กลับมาอยู่คนเดียว การพูดระบายกับใครคนนึงก็ทำได้ลำบาก การแชทในเฟสบุค ในMSN(สมัยนั้นมันยังใช้อยู่) กับเพื่อนสามารถช่วยให้ลืมความเหงาได้สักพัก แต่คงไม่มีใครที่จะมานั่งแชทกับเราได้ตลอด ไม่มีใครเข้าใจสถานการณ์ของเราย่างแท้จริง ทุกคนต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องรับผิดชอบ และเมื่อกลับมาจมอยู่กับความเงียบก็จะรู้สึกเฉื่อยชา เหมือนชีวิตออกจะไร้จุดหมาย ในที่สุดบางครั้งเราก็เลยท้อใจ (มันเหนื่อยอะ ทำยังไงได้!) แล้วก็ร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นถ้าใจเราไม่เข้มแข็งพอ มันจะเรียกร้องออกมาว่า"เราทนไม่ไหวแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะกับเราเลย"
ช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ทำให้เราลืมจุดมุ่งหมาย และความตั้งใจของเราในตอนแรก ที่ว่า "เราจะมาเรียนที่นี่เพื่อเพิ่มโอกาสในอนาคตให้กับเรา" "เราจะต้องเก่งขึ้น ฉลาดขึ้นกว่าเดิม" "เราจะต้องสอบคณะนี้ มหาวิทยาลัยนี้ให้ได้" เราเลยต้องใจเย็นๆ ลองคิดและมองสิ่งรอบข้าง มองคนรอบข้าง คิดถึงเป้าหมายของเราให้ดี และเคารพในการตัดสินใจในตอนแรกที่ว่าเราจะมาเรียนที่กรุงเทพ ทุกๆ อย่างจริงๆ แล้วมันไม่ได้แย่ไปหมดหรอกถ้าเราลองมองมันในแง่ดี พูดแล้วก็เหมือนกับหลอกตัวเองในบางครั้ง แต่ถ้านั่นทำให้เราสดใสขึ้น มีกำลังใจขึ้นกว่าเดิม มันก็ดีไม่ใช่หรอ บางทีที่รู้สึกเบื่อๆ ก็หาอะไรทำ หางานอดิเรกเช่นพวกวาดภาพ ถ่ายภาพ อย่างนี้ก็ได้ หรือจะดูซีรีย์เกาหลี ดูละคร ดูหนังเก่าๆ ก็ได้ ถือว่าเป็นการพักผ่อนก่อนที่เราจะมีกำลังใจมาสู้ใหม่ (--อยากบอกว่าดูซีรีย์นี่ตัวอันตรายเลย ดูแล้วติดไม่เป็นอันทำอะไร)
ทุกวันนี้เรามีเพื่อนที่สนิทกัน รู้จักที่ รู้จักทางในกรุงเทพมากขึ้น รู้จักว่าจะต้องทำอย่างไรเมื่อเกิดเหหตุการณ์ที่ผิดปกติไปจากทุกวัน รู้จักว่าต้องคิดอย่างไร มองอย่างไรที่จะช่วยให้เราสู้ต่อไปกับการเดินทางในเส้นทางนี้ จริงอยู่ที่บางครั้งก็คิดถึงที่บ้าน บางครั้งที่รู้สึกเหงา แต่มันก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อชีวิตเรามากเท่าเมื่อก่อน
ชีวิตทุกชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปค่ะ~~~~"
อยากฝากไว้ว่า "บางเวลาที่รู้สึกท้อ แย่ เศร้า ก็พยายามมองโลกในแง่ดี ปล่อยวาง ไม่ยึดติดกับอะไรมากเกินไป ส่วนบางเวลาที่รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างราบรื่นซะเหลือเกินก็มองในแง่ร้ายนิดๆ เพื่อบอกตัวเราว่าไม่ให้ประมาท"
#นักเรียนต่างจังหวัดคนหนึ่ง
แด่นักเรียน พี่ๆคนทำงาน ที่มาจากต่างจังหวัด ที่กำลังรู้สึกท้อใจ
อาจจะเขียนไม่ดีมาก เรียบเรียงได้ไม่สวย อาจเขียนงงๆ บ้างนะคะ
"ถ้านับเวลาทั้งหมดที่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพเพื่อมาเรียนแล้วก็น่าจะเกือบๆ สี่ปีได้แล้วนะ สี่ปีที่ผ่านมานี้ได้เรียนรู้อะไรมากพอสมควร ทั้งในเรื่องการใช้ชีวิต และการบริหารจัดการชีวิตเรา
ในความรู้สึกของเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง การที่เราได้มาเรียนในกรุงเทพ ถือเป็นโอกาสที่ดีในการพัฒนาตัวเอง เราจะได้รู้จักโลกใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ ที่จะกระตุ้นให้เราขยันขึ้น และฝันไปได้ไกลขึ้น
ช่วงแรกๆ ของการใช้ชีวิตที่นี่ ถือว่าลำบากเลยล่ะ รถเมล์ก็ไม่เคยขึ้น สายรถเมล์สายไหนไปเส้นทางไหนก็ไม่รู้ หลายครั้งที่ขึ้นผิดสาย แล้วต้องไปลงตรงที่ที่ไม่รู้จัก คนที่นี่มีแต่เดินเร็วๆ แข่งกันเดินเพื่อที่จะไปให้ถึงที่หมายทันเวลา ดูๆ แล้วก็เหนื่อยแทน รถแต่ละคันก็วิ่งเร็วซะเหลือเกิน จะข้ามถนนที่นี่คิดแล้วคิดอีก หันซ้ายขวาหาสะพานลอย ทางม้าลาย(ที่มีคนอื่นกำลังจะข้ามพร้อมกันด้วย) รถติดก็เป็นที่ขึ้นชื่อของที่นี่อยู่แล้ว -..- ไฟแดงทีหนึ่งก็นานมาก อยู่ต่างจังหวัดไฟแดงสามนาทีนี่ก็บ่นละ มาที่นี่ 10-15 นาทีนี่กลายเป็นธรรมดาไปเลย
สภาพแวดล้อมต่างๆเหล่านี้มันทำให้ชีวิตเราดูเหนื่อยเร็วขึ้น รู้สึกล้ากับการเดินทางไปเรียนในแต่ละวัน นอกจากนี้แล้วการปรับตัวกับกลุ่มเพื่อนใหม่ก็ไม่ได้ง่าย ไม่ได้มีคนที่คุยกันได้อย่างสนิทใจเหมือนเพื่อนที่เคยรู้จักกันมา คงไม่ใช่เพียงแค่เราที่เคยเป็นอย่างนี้ เพื่อนๆ หลายๆ คนในเวลานี้ก็กำลังเผชิญหน้ากับการปรับตัวเหมือนเราในเวลานั้น เวลานั้นเป็นช่วงที่บางวันไม่อยากจะทำอะไรเลย บางครั้งก็อดคิดถึงบ้านไม่ได้ หลายครั้งที่รู้สึกเหงาที่กลับมาอยู่คนเดียว การพูดระบายกับใครคนนึงก็ทำได้ลำบาก การแชทในเฟสบุค ในMSN(สมัยนั้นมันยังใช้อยู่) กับเพื่อนสามารถช่วยให้ลืมความเหงาได้สักพัก แต่คงไม่มีใครที่จะมานั่งแชทกับเราได้ตลอด ไม่มีใครเข้าใจสถานการณ์ของเราย่างแท้จริง ทุกคนต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องรับผิดชอบ และเมื่อกลับมาจมอยู่กับความเงียบก็จะรู้สึกเฉื่อยชา เหมือนชีวิตออกจะไร้จุดหมาย ในที่สุดบางครั้งเราก็เลยท้อใจ (มันเหนื่อยอะ ทำยังไงได้!) แล้วก็ร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นถ้าใจเราไม่เข้มแข็งพอ มันจะเรียกร้องออกมาว่า"เราทนไม่ไหวแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะกับเราเลย"
ช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ทำให้เราลืมจุดมุ่งหมาย และความตั้งใจของเราในตอนแรก ที่ว่า "เราจะมาเรียนที่นี่เพื่อเพิ่มโอกาสในอนาคตให้กับเรา" "เราจะต้องเก่งขึ้น ฉลาดขึ้นกว่าเดิม" "เราจะต้องสอบคณะนี้ มหาวิทยาลัยนี้ให้ได้" เราเลยต้องใจเย็นๆ ลองคิดและมองสิ่งรอบข้าง มองคนรอบข้าง คิดถึงเป้าหมายของเราให้ดี และเคารพในการตัดสินใจในตอนแรกที่ว่าเราจะมาเรียนที่กรุงเทพ ทุกๆ อย่างจริงๆ แล้วมันไม่ได้แย่ไปหมดหรอกถ้าเราลองมองมันในแง่ดี พูดแล้วก็เหมือนกับหลอกตัวเองในบางครั้ง แต่ถ้านั่นทำให้เราสดใสขึ้น มีกำลังใจขึ้นกว่าเดิม มันก็ดีไม่ใช่หรอ บางทีที่รู้สึกเบื่อๆ ก็หาอะไรทำ หางานอดิเรกเช่นพวกวาดภาพ ถ่ายภาพ อย่างนี้ก็ได้ หรือจะดูซีรีย์เกาหลี ดูละคร ดูหนังเก่าๆ ก็ได้ ถือว่าเป็นการพักผ่อนก่อนที่เราจะมีกำลังใจมาสู้ใหม่ (--อยากบอกว่าดูซีรีย์นี่ตัวอันตรายเลย ดูแล้วติดไม่เป็นอันทำอะไร)
ทุกวันนี้เรามีเพื่อนที่สนิทกัน รู้จักที่ รู้จักทางในกรุงเทพมากขึ้น รู้จักว่าจะต้องทำอย่างไรเมื่อเกิดเหหตุการณ์ที่ผิดปกติไปจากทุกวัน รู้จักว่าต้องคิดอย่างไร มองอย่างไรที่จะช่วยให้เราสู้ต่อไปกับการเดินทางในเส้นทางนี้ จริงอยู่ที่บางครั้งก็คิดถึงที่บ้าน บางครั้งที่รู้สึกเหงา แต่มันก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อชีวิตเรามากเท่าเมื่อก่อน
ชีวิตทุกชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไปค่ะ~~~~"
อยากฝากไว้ว่า "บางเวลาที่รู้สึกท้อ แย่ เศร้า ก็พยายามมองโลกในแง่ดี ปล่อยวาง ไม่ยึดติดกับอะไรมากเกินไป ส่วนบางเวลาที่รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างราบรื่นซะเหลือเกินก็มองในแง่ร้ายนิดๆ เพื่อบอกตัวเราว่าไม่ให้ประมาท"
#นักเรียนต่างจังหวัดคนหนึ่ง