จะขอสาธกยกลิขิต ถึงชีวิตอันไร้แก่นสาร เกิดแก่กาย ย่อมวายปราณ มัจจุมารเขาไม่ปราณี
เมื่อมีชีวิตอย่าริษยา จงอุตส่าห์สร้างความดี เอื้อเมตตาและปราณี พรหมวิหารสี่พึงสังวรณ์

พกหินไว้ให้ใจหนักหนัก ตรงตามหลักพระธรรมสอน คนทุกคนไม่พ้นกองฟอน มีที่นอนแค่เพียงฝังกาย
อย่าละโมบโลภแต่ลาภ ไม่อายบาปชั่วเหลือหลาย ยามปลดปลงต้องลงอบาย อย่าก้าวก่ายแย่งกันกิน

อย่ายุอย่าแยงตะแคงแสะ ส่อเสียดเซาะแซะเดาะแดะดีดดิ้น ไก่เห็นตีนงูต่างรู้มลทิล ว่าใครผิดศีลเสียไม่สร่างเซา
เหาบนหัวของตัวไม่เห็น คนอื่นไม่เป็นกลับเห็นตัวเหา ช่างไม่ส่องกระโหลกชะโงกมองเงา ว่าตัวเป็นเหาควรเกาตัวเอง

เป็นผู้ใหญ่ต้องใจหนักหนัก ต้องเหมือนไม้หลักที่ปักตรงเผง อย่ากระดกชิวหาให้เด็กด่ากันเอง คนเราเกรงกันด้วยความดี
อย่าเป็นไม้หลักที่ปักชายเลน ใครเหนี่ยวก็เอนผิดธรรมวิถี คนดีไม่ได้ก็เพราะไม่ทำดี ขาดพรหมวิหารสี่หมดดีในตัว

คนซื่อจริงจริงทำนิ่งไม่เห็น ปากหวานไม่เป็นกลับเห็นเป็นชั่ว อย่านึกว่าเหมือนกันแล้วไม่สำคัญเท่าตัว ตราดีตราชั่วจะติดตัวจนตาย