ไออุ่นละมุนจาง จากเนื้อนางน้องทรามเชย
ร่วมเรียงเคียงเขนย ถูกแลเลยเป็นเขาอื่น
แต่รักก็คือรัก ที่ใจภักดิ์คงยั่งยืน
เก็บเกี่ยวความหวานชื่น เพื่อทนขมขื่นยาวนาน
อ้อมกอดที่ร้อยรัด แนบสัมผัสเยาวมาลย์
ซอกซอนและซึมซ่าน ส่งผ่านรักสู่ดวงใจ
มิเคยจะเรียกร้อง ว่านวลน้องรับหรือไม่
เพียงรู้ว่าในใจ ให้ไปแล้วซึ่งความรัก
สักเสี้ยวส่วนน้อยนิด พิศวาสพึงประจักษ์
เสียงเพรียกแห่งความรัก จะจารปักริมดวงใจ
มิคิดจะเรียกร้อง นวลละอองรู้เพียงใด
รักให้แล้วให้ไป พึงมอบไว้ตราบชั่วกาล
อรุณรุ่งอุ่นประจักษณ์รติรัก ว่าใจภักดิ์สถิตย์ที่เราสอง
ตราบราตรีอีกย่ำรุ่งเคล้าคลอคลอง พิศพักตร์สองล่องหล้าว่าโสภิณ
อุระกรุ่นอุ่นไอใยสวาท ทักทอพาดหฤทัยใฝ่ถวิล
ท่องโคลงฉันท์กาพย์กลอนให้ยลยิน รวยระรินลมลำเพยเขนยนอน
พรอดคำหวานประกาศเป็นหมั้นหมาย ว่าหญิงชายเปล่งคำรักอนุสรณ์
ชัยเสนมัทนาพึงสังวรณ์ อำนวยพรขออยู่เป็นคู่กัน
หนุนข้างแขนแอบอิง ณ อกกว้าง ไม่อ้างว้างจะอยู่เป็นคู่ขวัญ
อรุณแรระเรื่อฤาเทียมทัน สรวงสวรรค์ชั้นฟ้าข้าเคยเนาว์
โลหิตฝาดวาดสีที่ใบหน้า จุมพิตพาสั่นสะเทือนเลื่อนขุนเขา
ภาษารักสื่อจากกายปักใจเรา ให้คอยเฝ้าคิดถึงคนึงครวญ
ได้เที่ยวท่องจ้องมองละครว่า มัทนะพาธากำสรวล
นางพร่ำถึงยอดรักด้วยรัญจวน หัวใจหวนคิดถึงอยู่มิวาย
มัทนากล่าวอ้างพลางคิดว่า ชายผู้นั้นจากมาแล้วลอยหาย
วรรูปงามงดเหนือบรรยาย แล้วพิษร้ายแห่งรักก็ปักทรวง
ข้าพร่ำคำนำท่องให้คล้องกัน เผื่อใจชายผู้นั้นจะลุล่วง
ว่ารักแห่งตัวเขาได้ปักทรวง หยุด ณ ดวงแดข้ามิต่างกัน
นางว่าใจระทึกระเหระหน ข้าใจสั่นร้อนรนเกินขีดขั้น
จะห้ามหักพิษร้ายเช่นใดกัน ยิ่งนานวันพิษแพร่แผ่กระจาย
อันรอยยิ้มไสวสว่างเช่นยามเช้า นัยย์ตาพราวสบมาใจก็หาย
ความอบอุ่นอ่อนละมุนหลอมละลาย ใจคงทนมิได้ถ้าไกลตา
หากเพียงเขาเหมือนท้าวชัยเสน ที่ตระเวนแอบซุ่มอยู่เบื้องหน้า
ฟังคำครวญคร่ำจากมัทนา แล้วเข้าใจตัวข้าดุจเดียวกัน
ป.ล. ฉากมันเยอะมาก และ มันเป็นอะไรที่ร้อยกรองกันเรียลไทม์มาก (มากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว) จึงได้มาแค่นี้ พรุ่งนี้ถ้าทำได้จะมาต่อเพราะยังมีอีกหลายช็อตอยากแต่ง หวังว่ากระทู้จะไม่ตกหน้าไปเสียก่อน .... เป่าคาถา โอม ... จงฟิน (ฮ่า ๆ) ใครไม่ฟินเค้าก็จะบังคับให้ฟินละนะ
{คู่กรรม} : "หวาน"
ไออุ่นละมุนจาง จากเนื้อนางน้องทรามเชย
ร่วมเรียงเคียงเขนย ถูกแลเลยเป็นเขาอื่น
แต่รักก็คือรัก ที่ใจภักดิ์คงยั่งยืน
เก็บเกี่ยวความหวานชื่น เพื่อทนขมขื่นยาวนาน
อ้อมกอดที่ร้อยรัด แนบสัมผัสเยาวมาลย์
ซอกซอนและซึมซ่าน ส่งผ่านรักสู่ดวงใจ
มิเคยจะเรียกร้อง ว่านวลน้องรับหรือไม่
เพียงรู้ว่าในใจ ให้ไปแล้วซึ่งความรัก
สักเสี้ยวส่วนน้อยนิด พิศวาสพึงประจักษ์
เสียงเพรียกแห่งความรัก จะจารปักริมดวงใจ
มิคิดจะเรียกร้อง นวลละอองรู้เพียงใด
รักให้แล้วให้ไป พึงมอบไว้ตราบชั่วกาล
อรุณรุ่งอุ่นประจักษณ์รติรัก ว่าใจภักดิ์สถิตย์ที่เราสอง
ตราบราตรีอีกย่ำรุ่งเคล้าคลอคลอง พิศพักตร์สองล่องหล้าว่าโสภิณ
อุระกรุ่นอุ่นไอใยสวาท ทักทอพาดหฤทัยใฝ่ถวิล
ท่องโคลงฉันท์กาพย์กลอนให้ยลยิน รวยระรินลมลำเพยเขนยนอน
พรอดคำหวานประกาศเป็นหมั้นหมาย ว่าหญิงชายเปล่งคำรักอนุสรณ์
ชัยเสนมัทนาพึงสังวรณ์ อำนวยพรขออยู่เป็นคู่กัน
หนุนข้างแขนแอบอิง ณ อกกว้าง ไม่อ้างว้างจะอยู่เป็นคู่ขวัญ
อรุณแรระเรื่อฤาเทียมทัน สรวงสวรรค์ชั้นฟ้าข้าเคยเนาว์
โลหิตฝาดวาดสีที่ใบหน้า จุมพิตพาสั่นสะเทือนเลื่อนขุนเขา
ภาษารักสื่อจากกายปักใจเรา ให้คอยเฝ้าคิดถึงคนึงครวญ
ได้เที่ยวท่องจ้องมองละครว่า มัทนะพาธากำสรวล
นางพร่ำถึงยอดรักด้วยรัญจวน หัวใจหวนคิดถึงอยู่มิวาย
มัทนากล่าวอ้างพลางคิดว่า ชายผู้นั้นจากมาแล้วลอยหาย
วรรูปงามงดเหนือบรรยาย แล้วพิษร้ายแห่งรักก็ปักทรวง
ข้าพร่ำคำนำท่องให้คล้องกัน เผื่อใจชายผู้นั้นจะลุล่วง
ว่ารักแห่งตัวเขาได้ปักทรวง หยุด ณ ดวงแดข้ามิต่างกัน
นางว่าใจระทึกระเหระหน ข้าใจสั่นร้อนรนเกินขีดขั้น
จะห้ามหักพิษร้ายเช่นใดกัน ยิ่งนานวันพิษแพร่แผ่กระจาย
อันรอยยิ้มไสวสว่างเช่นยามเช้า นัยย์ตาพราวสบมาใจก็หาย
ความอบอุ่นอ่อนละมุนหลอมละลาย ใจคงทนมิได้ถ้าไกลตา
หากเพียงเขาเหมือนท้าวชัยเสน ที่ตระเวนแอบซุ่มอยู่เบื้องหน้า
ฟังคำครวญคร่ำจากมัทนา แล้วเข้าใจตัวข้าดุจเดียวกัน
ป.ล. ฉากมันเยอะมาก และ มันเป็นอะไรที่ร้อยกรองกันเรียลไทม์มาก (มากกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว) จึงได้มาแค่นี้ พรุ่งนี้ถ้าทำได้จะมาต่อเพราะยังมีอีกหลายช็อตอยากแต่ง หวังว่ากระทู้จะไม่ตกหน้าไปเสียก่อน .... เป่าคาถา โอม ... จงฟิน (ฮ่า ๆ) ใครไม่ฟินเค้าก็จะบังคับให้ฟินละนะ