ตั้งแต่ที่มีข่าวการหายตัวของน้องการ์ตูน เราเองก็ติดตามข่าวน้องอยู่ตลอดค่ะ โดยการติดตามผ่านทางเพจ
" ศูนย์ข้อมูลคนหาย มูลนิธิกระจกเงา "

จนกระทั่งเมื่อวาน ( 15 ธ.ค. 56 ) ช่วงเช้าทราบข่าวว่าได้เจอเสื้อผ้า และหลักฐานบางอย่างเกี่ยวกับน้องการ์ตูน
และบทสรุปในช่วงเย็นคือสามารถจับกุมคนร้ายได้

เหตุการณ์นี้ทำให้เรานึกย้อนไปเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ตอนที่เราอายุเท่าน้องการ์ตูนเลยค่ะ 6 ขวบเหมือนกัน
ตอนนั้นจำได้ว่าอยู่บ้านคนเดียวค่ะ ปกติอยู่บ้านคนเดียวตลอดตั้งแต่เด็ก ( มีพี่น้อง 2 คนค่ะ แต่ส่วนมากพี่จะออกไปอยู่ที่ทำงานกับพ่อ )
ที่อยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆ เพราะว่าแม่จะทำงานฝั่งตรงข้ามบ้าน ซึ่งมีคลองย่อยกั้นเท่านั้น
แม่ไปทำงานช่วงเช้า แล้วตอนเที่ยงแม่ก็จะแวะกลับมาดูค่ะ

และวันที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นก็มาถึงค่ะ
ช่วงนั้นจำได้ว่ามีญาติฝั่งแม่ซึ่งไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ เป็นผู้ชายอายุน่าจะประมาณ 30 นิดๆค่ะ
เราขอเรียกว่า " น้า " แล้วกันนะคะ
จะแวะเวียนมาบ่อยมาก แต่ก็จะมาตอนที่พ่อกับแม่อยู่ ช่วงวันอาทิตย์ มีขนมมาฝากตลอดค่ะ พ่อแม่ก็ต้อนรับตามประสาญาติทั่วๆไป
มานั่งกินข้าว พูดคุยกันปกติค่ะ

จนมาวันนึงน้าคนนี้ก็มาอีกค่ะ แต่มาวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ ซื้อขนมมาเยอะเลยค่ะ
แล้วก็ขึ้นมาหาเราบนบ้าน ( บ้านเราเป็นบ้านไม้ 2 ชั้นค่ะ ใต้ถุนยกสูง แบบโล่ง )

น้าก็ชวนเราคุยปกติ แล้วก็จับเรามานั่งที่ตัก แล้วก็เริ่มหอมแก้ม ซึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่การกอดหรือหอมที่เกิดจากความเอ็นดูน่ะค่ะ
ไม่เหมือนตอนที่พ่อกอด พ่อหอม ตอนนั้นกลัวมากค่ะ แต่ใจดีสู้เสือค่ะ เลยบอกน้าว่าปวดฉี่ ขอไปฉี่หน่อย
ซึ่งก็โชคดีตรงที่ห้องน้ำไม่ได้อยู่ในตัวบ้านค่ะ ต้องลงบันไดมาข้างล่าง
เค้าก็ยืนมองเราจากบนบ้านนะคะ จนเราเข้าห้องน้ำ
เราก็พยายามแอบแง้มประตูดูตลอดค่ะ ว่าน้ายังมองอยู่รึเปล่า
มีช่วงที่น้าเดินหันหลังเข้าไปในบ้าน  
เท่านั้นแหล่ะค่ะ เราวิ่งเลย วิ่งข้ามสะพานข้ามฝั่งไปหาแม่
เล่าให้แม่ฟัง พูดไปร้องไห้ไป กลัวมาก

แม่ก็พาเพื่อนที่เป็นคนงานมากันเต็มเลยค่ะ พาไปขู่น้าเค้าเฉยๆ แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรนะคะ
แม่ถามว่าเค้ามาทำอะไร ทำไมถึงมาทำแบบนี้กับเรา
เราจำไม่ได้ว่าน้าพูดกับแม่ว่าอะไรบ้าง แต่ที่รู้คล้ายๆเหมือนกับน้าเค้าเมาด้วยค่ะ
แล้วแม่ก็ไล่น้าออกไปเลย จากนั้นก็ไม่เจออีกเลยค่ะ
จนมาทราบข่าวอีกทีว่าเค้าเสียชีวิตแล้ว เพราะว่าเมาแล้วจมน้ำตาย

ตั้งแต่นั้นมาแม่ไม่เคยให้เราอยู่คนเดียวอีกเลยค่ะ

เราอาจจะโชคดีตรงที่ว่าบ้านเราไม่ได้ห่างจากที่แม่ทำงานซักเท่าไหร่
ถ้าหากบ้านเราอยู่ไกล แล้วต้องอยู่คนเดียว จนเกิดเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้โดยที่เราหนีออกมาไม่ได้
ป่านนี้ไม่รู้ว่าเราจะเป็นยังไง จะยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า??

เหตุการณ์ของเรา และน้องการ์ตูน ขอให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับพ่อแม่ ที่ชอบปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวนะคะ
ขนาดในบ้าน ที่ที่คิดว่าปลอดภัยที่สุดยังเกิดเหตุการณ์ร้ายๆได้ อย่าไว้ใจนะคะ
บางทีเด็กตัวเล็กๆ เค้ายังมองโลกในแง่ดีเกินไปค่ะ

** ขอให้น้องการ์ตูนไปสู่ภพภูมิที่ดีนะคะ ขอบคุณเรื่องราวของน้องการ์ตูน ที่เป็นทั้งบทเรียน และเป็นเหตุเตือนใจให้ผู้ใหญ่หลายๆคนระมัดระวังมากขึ้นค่ะ **

ขอบคุณค่ะ