เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ อาจจะยาวซักหน่อย มันคงจบลงวันนี้ และคงไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
เริ่มต้นของเรื่องนี้ เกิดจากเมื่อต้นปี เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นพนักงานใหม่เหมือนกับเรา
เรารู้จักกัน เพราะพี่ที่แผนกเขามาหาพี่ที่แผนกเรา ซึ่ง 2 คนนี้สนิทกัน เขาก็ตามมากะพี่แผนกเขา
เรากินข้าวด้วยกัน 4 คน ณ ตอนนั้นด้วยความที่โลกส่วนตัวสูงประกอบกับไม่มีอะไรคุย เราจึงได้แต่เล่นเกม
ระหว่างที่รอพี่ๆเขาคุยกัน จนรู้ว่าเรากะเขาต้องเข้าปฐมนิเทศพนักงานใหม่พร้อมกัน
พอถึงวันที่ปฐมพนักงานใหม่ ซึ่งนับจากวันแรกที่เราเจอกันเกือบเดือน เราลืมหน้าเขาไปละ เพิ่งมานึกออก
อีกทีก็ประมาณวันที่ 3 ของการปฐมนิเทศ เราก็แค่ทักเขาธรรมดา และหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก ผ่านไปอาทิตย์นึง
เขาแอดไลน์มา ตอนแรกเขาก็แนะนำตัว แต่เราจำไม่ได้ต้องใช้เวลาพอสมควร พอเราจำได้เราก้เริ่มคุยกันมากขึ้น
ทุกวันๆ เราเริ่มรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ปฐมนิเทศเขาแอบมองเราอยู่บ่อยๆ ชอบมาทัก มาคุยกับเรา เขาบอกเราว่า
เขาชอบเพื่อนเรา ทำให้เราเลิกคิดว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้คิดอะไรกับเรา ที่เขาแอบมองมาบ่อยๆ เพราะเขามองเพ่อนเรานี่เอง
แต่เหตุการณ์อื่นมันทำให้คิด ยิ่งตอนไปปฐมนิเทศที่ตจว. เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนรู้สึกได้ว่าเขาน่าจะรู้สึกพิเศษกับเรา
หลังจากการปฐมนิเทศจบลง เราก็ยังคุยกันอยู่ แต่เราเริ่มรู้สึกดีกับเขามากขึ้น เราคุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น เขาเป็นห่วงเราตลอด
จะคอยบ่นคอยว่าทุกครั้งที่เราทำตัวไม่ดี เราเริ่มมีกิจกรรมร่วมกัน เช่น เล่นกีฬา กินข้าว เขามานั่งรอเราทำงาน เราเริ่มเขัาข้างตัวเอง
อีกครั้ง คราวนี้มันมากขึ้นจนสามารถทำให้เราบอกชอบเขาได้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเขาบอกว่าไม่คิดอะไร เขาบอกว่าเขาควรทำตัวยังไง
เราบอกเค้าให้ทำตัวเหมือนเดิม และเราจะตัดใจเอง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยังนัดกันกินข้าว เขามาส่งเราไปทำงานตจว. บ้าง
แต่สุดท้ายเราก็ทำใจไม่ได้ จนวันนึงเราตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตเขา โดยการบลอกไลน์ ไม่คุยกัน 2 อาทิตย์ เขาก็ไม่โทรมา แต่เป็นเราเองที่ทนไม่ได้
เราทำแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก้ไม่สามารถทำได้ จนกระทั่งวันนึง...
เรานัดกันกินข้าว และบอกให้เขารอเราเก็บของแปปนึง แต่เขากลับไปทำกิจกรรมอย่างอื่นที่ใช้เวลานาน เราต้องรอเขา หงุดหงิด น้อยใจ รู้สึกได้เลยถึงคามไม่แคร์
แต่คราวนี้เราไม่ทนค่ะ เราเลือกที่จะกลับบ้าน ลบทุกอย่างที่จะติดต่อกันได้ แต่เขาก็ส่งข้อความมาทางเฟซเรา เรารู้สึกผิด หรือเราจะเป็นคนผิดนะ
เราเลิกคุยกับเขาไปอาทิตย์นึง และก้กลับไปง้อเขามาคุยใหม่ เลยถามถึงของที่เราเคยให้เขาไว้ว่าทำไมไม่ใช้ซักที เขาบอกเราว่า
เขาเอามาคืนโดยวางไว้ใต้โต๊ะเราค่ะ แต่..มันหายไปค่ะ เรารู้สึกเสียใจจังค่ะ ของที่เราให้ไปมันไม่มีค่าเลยหรอ ส่งข้อความเฟซมาด่ามาว่าเราได้
แต่บอกไม่ได้ว่าเอาของมาคืนให้ หลังจากนั้นเราหลบไปทำใจเดือนนึงค่ะ เขาก็ไม่ทัก ไม่โทรอะไรทั้งนั้น เจอหน้าเรายังแกล้งมองไม่เห็นเลยค่ะ
แต่เราคิดว่าอย่างน้อยเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ 2 วันก่อน เราเลยกลับไปคุย พยายามชวนคุยผลที่ได้คือการถามคำตอบคำเหมือนเดิม เราพยายามมากแล้วค่ะ
เราท้อเหลือเกิน เราหมดแรงง้อเขาและค่ะ เราแค่อยากให้ความสัมพันธ์แบบเดิมกลับมา ยอมรับว่าเหมือนหลอกตัวเองมาตลอด แม้กระทั่งตอนนี้
เราก็พยายามหลอกตัวเองอยู่ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กันคะ กว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ เขาไม่เคยชอบเรา เขาชอบเพื่อนเรา เขาคิดกะเราแค่น้อง
เราต้องย้ำแบบนี้ไว้ใช่ไหมคะ?
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านจบจน
อาจจะมองว่าเราหลอกตัวเองก็ได้ค่ะ หากใครมีวิธีลืมได้ไวๆ
ช่วยบอกเราทีค่ะ
หากคุณได้เห็นกระทู้นี้ ช่วยตอบทีว่าที่ผ่านมามันคืออะไรคะ?
เริ่มต้นของเรื่องนี้ เกิดจากเมื่อต้นปี เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เขาเป็นพนักงานใหม่เหมือนกับเรา
เรารู้จักกัน เพราะพี่ที่แผนกเขามาหาพี่ที่แผนกเรา ซึ่ง 2 คนนี้สนิทกัน เขาก็ตามมากะพี่แผนกเขา
เรากินข้าวด้วยกัน 4 คน ณ ตอนนั้นด้วยความที่โลกส่วนตัวสูงประกอบกับไม่มีอะไรคุย เราจึงได้แต่เล่นเกม
ระหว่างที่รอพี่ๆเขาคุยกัน จนรู้ว่าเรากะเขาต้องเข้าปฐมนิเทศพนักงานใหม่พร้อมกัน
พอถึงวันที่ปฐมพนักงานใหม่ ซึ่งนับจากวันแรกที่เราเจอกันเกือบเดือน เราลืมหน้าเขาไปละ เพิ่งมานึกออก
อีกทีก็ประมาณวันที่ 3 ของการปฐมนิเทศ เราก็แค่ทักเขาธรรมดา และหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีก ผ่านไปอาทิตย์นึง
เขาแอดไลน์มา ตอนแรกเขาก็แนะนำตัว แต่เราจำไม่ได้ต้องใช้เวลาพอสมควร พอเราจำได้เราก้เริ่มคุยกันมากขึ้น
ทุกวันๆ เราเริ่มรู้สึกว่าช่วงเวลาที่ปฐมนิเทศเขาแอบมองเราอยู่บ่อยๆ ชอบมาทัก มาคุยกับเรา เขาบอกเราว่า
เขาชอบเพื่อนเรา ทำให้เราเลิกคิดว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้คิดอะไรกับเรา ที่เขาแอบมองมาบ่อยๆ เพราะเขามองเพ่อนเรานี่เอง
แต่เหตุการณ์อื่นมันทำให้คิด ยิ่งตอนไปปฐมนิเทศที่ตจว. เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนรู้สึกได้ว่าเขาน่าจะรู้สึกพิเศษกับเรา
หลังจากการปฐมนิเทศจบลง เราก็ยังคุยกันอยู่ แต่เราเริ่มรู้สึกดีกับเขามากขึ้น เราคุยโทรศัพท์กันบ่อยขึ้น เขาเป็นห่วงเราตลอด
จะคอยบ่นคอยว่าทุกครั้งที่เราทำตัวไม่ดี เราเริ่มมีกิจกรรมร่วมกัน เช่น เล่นกีฬา กินข้าว เขามานั่งรอเราทำงาน เราเริ่มเขัาข้างตัวเอง
อีกครั้ง คราวนี้มันมากขึ้นจนสามารถทำให้เราบอกชอบเขาได้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเขาบอกว่าไม่คิดอะไร เขาบอกว่าเขาควรทำตัวยังไง
เราบอกเค้าให้ทำตัวเหมือนเดิม และเราจะตัดใจเอง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยังนัดกันกินข้าว เขามาส่งเราไปทำงานตจว. บ้าง
แต่สุดท้ายเราก็ทำใจไม่ได้ จนวันนึงเราตัดสินใจที่จะหายไปจากชีวิตเขา โดยการบลอกไลน์ ไม่คุยกัน 2 อาทิตย์ เขาก็ไม่โทรมา แต่เป็นเราเองที่ทนไม่ได้
เราทำแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก้ไม่สามารถทำได้ จนกระทั่งวันนึง...
เรานัดกันกินข้าว และบอกให้เขารอเราเก็บของแปปนึง แต่เขากลับไปทำกิจกรรมอย่างอื่นที่ใช้เวลานาน เราต้องรอเขา หงุดหงิด น้อยใจ รู้สึกได้เลยถึงคามไม่แคร์
แต่คราวนี้เราไม่ทนค่ะ เราเลือกที่จะกลับบ้าน ลบทุกอย่างที่จะติดต่อกันได้ แต่เขาก็ส่งข้อความมาทางเฟซเรา เรารู้สึกผิด หรือเราจะเป็นคนผิดนะ
เราเลิกคุยกับเขาไปอาทิตย์นึง และก้กลับไปง้อเขามาคุยใหม่ เลยถามถึงของที่เราเคยให้เขาไว้ว่าทำไมไม่ใช้ซักที เขาบอกเราว่า
เขาเอามาคืนโดยวางไว้ใต้โต๊ะเราค่ะ แต่..มันหายไปค่ะ เรารู้สึกเสียใจจังค่ะ ของที่เราให้ไปมันไม่มีค่าเลยหรอ ส่งข้อความเฟซมาด่ามาว่าเราได้
แต่บอกไม่ได้ว่าเอาของมาคืนให้ หลังจากนั้นเราหลบไปทำใจเดือนนึงค่ะ เขาก็ไม่ทัก ไม่โทรอะไรทั้งนั้น เจอหน้าเรายังแกล้งมองไม่เห็นเลยค่ะ
แต่เราคิดว่าอย่างน้อยเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ 2 วันก่อน เราเลยกลับไปคุย พยายามชวนคุยผลที่ได้คือการถามคำตอบคำเหมือนเดิม เราพยายามมากแล้วค่ะ
เราท้อเหลือเกิน เราหมดแรงง้อเขาและค่ะ เราแค่อยากให้ความสัมพันธ์แบบเดิมกลับมา ยอมรับว่าเหมือนหลอกตัวเองมาตลอด แม้กระทั่งตอนนี้
เราก็พยายามหลอกตัวเองอยู่ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กันคะ กว่าจะลืมเรื่องราวทั้งหมดนี้ได้ เขาไม่เคยชอบเรา เขาชอบเพื่อนเรา เขาคิดกะเราแค่น้อง
เราต้องย้ำแบบนี้ไว้ใช่ไหมคะ?
ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านจบจน
อาจจะมองว่าเราหลอกตัวเองก็ได้ค่ะ หากใครมีวิธีลืมได้ไวๆ
ช่วยบอกเราทีค่ะ