พุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งการใช้ปัญญา ซึ่งก็ต้องมีเหตุผลและความจริงมารองรับ รวมทั้งมีอิสระที่จะเชื่อหรือไม่ก็ได้ ไม่ใช่เป็นศาสนาที่สอนให้เชื่ออย่างไร้เหตุผล และบังคับว่าต้องเชื่อเสมอไป

พุทธศาสนาที่แท้จริงจะสอนให้มีเมตตาต่อกัน ให้อภัยกัน ช่วยเหลือกัน ไม่ทำร้ายกัน ไม่กล่าวร้ายกัน และสอนให้รู้จักคิดพิจารณาถึงต้นเหตุของปัญหาเพื่อที่จะได้แก้ไขที่ต้นเหตุของปัญหา ซึ่งเมื่อปฏิบัติได้ดังนี้แล้วความสงบสุขก็จะเกิดขึ้นแก่สังคมชาวพุทธ

ถ้าสังคมใดแม้จะมีชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ แต่ถ้าไม่มีเมตตาต่อกัน ไม่รู้จักให้อภัยกัน ไม่ช่วยเหลือกัน มุ่งทำร้ายกัน กล่าวร้ายป้ายสีใส่กัน และไม่รู้จักคิดพิจารณาถึงต้นเหตุของปัญหาเพื่อที่จะได้แก้ไขที่ต้นเหตุของปัญหา  สังคมนั้นก็จะมีแต่ความเดือดร้อนวุ่นวายอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

เมื่อมาพิจารณาถึงประเทศไทยซึ่งมีชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ เพราะมีประชาชนตามทะเบียนบ้านเป็นผู้นับถือพุทธศาสนามากกว่าศาสนาอื่นกลับมีแต่ความเดือดร้อนวุ่นวายทั่วไปหมด คนรวยเอาเปรียบคนจน คนจนก็ถูกซื้อด้วยเงินให้มาเป็นกำลังให้คนโกงได้แสวงหาอำนาจและผลประโยชน์ คนโง่ก็ถูกจูงจมูกให้มาตีกันเพื่อคนโกงจะได้เอาวิกฤติการณ์มาแสวงหาผลประโยชน์ เมื่อคนโกงได้ผลประโยชน์แล้วก็ปล่อยให้คนจนและคนโง่ถูกเอารัดเอาเปรียบต่อไป ปล่อยให้คนจนต้องจนต่อไป ปล่อยให้คนโง่ต้องโง่ต่อไป ฯลฯ

แล้วอย่างนี้จะเรียกว่าเมืองไทยเป็นเมืองพุทธอย่างแท้จริงได้อย่างไร? จะเป็นได้ก็เพียงเมืองพุทธเทียมๆเท่านั้น