ภาคแรกอยู่นู่น  
http://ppantip.com/topic/31361053
ยอดวิวถล่มทลาย...  (ประชด.)





หลังจากโจ้ผิดหวังในจีบแรก (ไม่ใช่รักแรก) มันยิ่งทำให้ไอ้อ่อนสองตัวนี้ฮึกเหิมมากขึ้น แลพร้อมจะลุยต่อกับตัวจริงเสียงจริง "ลูเซิร์น" โดยโจ้สามารถขอป๊าซื้อจักรยานได้สำเร็จ นั่นทำให้แผนต่อไปมัยก็คงจะง่าย และคงจะง่ายที่จะเฉดหัวผมออกไปจากวงจรการจีบหญิงของมัน
เหอะ เหอะ  ไม่มีทาง  กูมีมอไซค์

โจ้    "กูได้จักรยานมาแล้ว คราวนี้จะหาข้อมูลเอง ไม่พึ่งจั่ว"
ผม    "อ้าว ทำไมไม่ใช้มอไซค์กูล่ะ"
โจ้    "เกรงใจ"  .. คำมันหล่อเนอะ  ที่จริงกูรู้นะ ว่ากลัวกูทำแผนพังอีกใช่ใหม
ผม    "ได้ มีไรให้ช่วยก็เพจมาและกัน"

โจ้และผมจึงห่างเหินกันสักพัก เพื่อให้โจ้ได้ตามล่าหาสาวลูเซิร์นตัวจริงด้วยตัวเอง
หายไปสามสี่วัน มันกลับมาแล้ว
โจ้    "กูได้ข้อมูลมาเพียบเลยว่ะ"
ผม    "เล่ามาคับ"
โจ้    "ตอนแรกไปรู้มาว่าอยู่หอ 28 หอคุณหนู คณะวิดยาการ เป็นคนจังหวัดนี้ "
ผม    "หอคุณหนู  คณะคุณหนู และเป็นเจ้าถิ่น.. ไงต่อ"
โจ้    "บ้านอยู่ในเมืองนี่แหละ ทำกิจการขายมอไซค์"
ผม    "ไม่ใช่แค่คุณหนูแล้วอ่ะ"
โจ้    "ขับรถมาเรียน"
ผม    ".."
โจ้    "รถเบ๊นซ์"
ผม    "..."
โจ้    "ทะเบียนรถเขียนว่า  MAFIA"
ผม    "เช้ดเคร่......" ไม่ใช่อำเอาฮาแน่
แต่กุฮา.....
ตอนนั้นไม่มีอารมณ์เศร้ามากอย่างที่คิดแล้ว โจ้เริ่มคิดว่ามันมาผิดทางจริง ๆ  นี่คือความพลาดพลั้งที่จะเป็นบทเรียนแรกของการจีบหญิง เราสองคนหัวเราะในเรื่องบ้าบอนี่สักพัก

ผม    "เอ้อ  แล้วไปรู้ละเอียดขนาดนั้นได้ยัง"
โจ้    "ถามจั่ว"
ผม    "อ้าว ไอ้สลัด... ยังไม่เข็ดอีกเหรอ  ใหนว่าจะหาเอง"
โจ้    "กูจะไปรู้เองหาเองได้ไงล่ะ มีแค่จักรยาน เค้ามีมอไซค์"
ผม    "ถามจั่วยังไง"  ผมเคลือบแคลงในคำแนะนำจั่วมากนาทีนี้
โจ้    "เอารูปพรรณเดิมไปถาม แต่เพิ่มรูปพรรณเพื่อน และมอไซค์"
ผม    "อ๋อ... มันดีกว่าคราวก่อนเยอะมากมั้ยนั่น"
โจ้    "วันนึงจั่วก็พาไปชี้ตัว..แต่ไม่เห็นตัวนะ ชี้ให้ดูคณะ ให้ดูหอ ให้ดูรถเค้า.." ชี้ตัว  ผมว่ามีหักมุมแน่นอน
ผม    "แล้วว่าไง"
โจ้    "กูตัดใจเลย" หน้าตาเรียบเฉย... กูงงกะมันมาก
ผม    "หา"
โจ้    "อื้อ ตรงนั้นเลย พอและ กูเหนื่อย ถ้าเค้าไม่ใช่ของกู กูก็คงไม่กล้าเป็นของเขา"... คมจริง ฟังดูงง ๆ นะ
ผม    ".."
โจ้    "แต่มีเซอร์ไพร้ส์ .. "
ผม    "แหนะ .. จั่วใช่มั๊ย"
โจ้    "ใช่ จั่วชี้ผิดตัวอีกแล้ว .. 5 5 5 กูนึกว่าต้องไปจีบลูกสาวมาเฟียซะแล้ว"
ผม    "กำลังฮาให้ความซื่อบื้อตัวเองอยู่นะ.. แล้วนี่จะดีใจอะไรนัก"
โจ้    "ก้ดีใจที่เธอคนนั้น (ที่ไม่ใช่ทั้งหนูและลูเซิร์น)ไม่ใช่ลูกมาเฟีย"
ผม    "อืม แล้วมีข้อมูลเพิ่มหรือยัง"
โจ้    "ยังไม่มี"
สรุปว่า นาทีนี้ มันกำลังดีใจที่ข้อมูลสาวเป้าหมายของมันทั้งหมดเป็นข้อมูลเท็จ ทั้งที่คนปกติควรจะเสียใจที่ผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ข้อมูลสาวเป้าหมายยังมีอยู่แค่ ตัวเล็ก ผมสั้น ขาว ๆ ตาโต ๆ
คราวนี้เพื่อการลดความผิดพลาด เราจึงมาวางแผนให้รัดกุมและลงมือทำอย่างจริงจัง โดยตกลงกันว่า
1. โจ้และผมจะใช้วิธีเกาะกันเป็นเห็บ คือเราสองคนจะโดยสารมอไซค์ผมไปใหนมาใหนด้วยกันตลอด  เพื่อการชี้ตัวที่แม่นยำ
2. โดยโจ้จะเป็นคนชี้เป้า (ถ้าเจอนะ) และสั่งให้ผมขับตามในทันที
3. ไปกินข้าวเที่ยงข้าวเย็นให้ไกลคณะที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เน้นโรงอาหารกลางเป็นหลัก
4. งดกิจกรรมวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นเพื่อเอาเวลาไปกินข้าวให้ไกลคณะที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เน้นโรงอาหารกลางเป็นหลัก
.... ดูฮานะ  แต่เชื่อมั๊ย สำเร็จ
วันหนึ่งนั้นเอง...
รถติดไฟแดงอยู่ ทางกลับหอ  โจ้ที่ซ้อนมอไซค์ผม   อยู่ ๆ ก็เงียบ หายใจแรงและแนบตัวมาชิด  ปากไกล้หูผม
โจ้    "เดี๋ยวพอไฟเขียว อย่ารีบออกนะ"
ผม    "ทำไมอ่ะ"
โจ้    "กูไม่แน่ใจ ว่าคันข้าง ๆ นี่ ใช่รึเปล่า....แต่อย่าเพิ่งรีบออกนะ "  อ้าวเฮ้ย... มันล่ะสิ
ไฟเขียว....
มอไซค์คันข้าง ๆ ออกเร็วออกช้าไม่เท่ากัน  อันนี้รอได้  แต่คันที่อยู่ข้างหลังเราเค้าบีบแตรไล่ครับ... จากที่กระซิบกันเมื่อกี๊ กลายเป็นจุดเด่นขึ้นมาทันที  และคันที่เพิ่งแซงเราไปเมื่อกี๊ก็หันมา  มองหน้าผม มองหน้าโจ้
ผม    "ใช่ป่าววะ"
โจ้    "เฮ้ย ๆ ใช่ ๆ ใช่แล้ว เฮ้ยไปเร็ว ตาม ๆ ๆ .. เฮ้ยเค้ามองมาที่กูด้วย เฮ้ย ๆ ๆ" แล้วมันก็มุดตัวหลบยังกับว่าตัวผมจะบังมันได้จริง
ผม    "ไอ้ที่กระซิบกันเมือ่กี๊ ซิปหายกันหมดแล้วนะ"
ผมก็บึ่งรถตามไป อย่างไม่กระโตกกระตาก  ..แต่แหม เมื่อกี๊ตอนโจ้ดีใจที่ค้นหาเจอ มันออกอาการเกินเหตุจนเขาจับได้  และเขาก็รู้ตัวแล้วว่าเรากำลังขับตามเขาอยู่
นึกภาพตาม... ผมขับมอไซค์เลาะซอยเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา  ตาจ้องมอไซค์คันนั้นไม่กระพริบ สาวค้นซ้อนท้าย หันมามองเป็นระยะ หน้าคม ตาโต ผมสั้น ขาว น่ารัก..คุ้นตามาก    และโจ้ นั่งหลบหลังผม มองผ่านซอกคอ..
ถ้าเป็นมุกจีบสาวทั่วไปในหนังรักวัยรุ่น  สาวเจ้าต้องหัวเราะคิกคัก ขำในความเปิ่นของไอ้อ่อนสองตัวที่อยากจีบแต่ดันซื่อบื้อ
แต่นี่ความจริง ภาพที่เห็นคือ สาวนางนั้นสะกิดให้เพื่อนที่ขับมอไซค์อยู่หันมามอง ไม่มีการหัวเราะคิกคัก มีแต่หน้าตาตื่นตระหนกตกใจ รีบบิดมอไซค์หายไปไร้ร่องรอย...

..........แตกแห้ว........

แต่โดยสรุป มุกนี้ได้ผล คือผมได้เจอตัวจริงแล้ว คราวนี้ไม่ผิดตัว แม้จะไปไม่ถึงสุดทางคือไม่รู้ไปกินอะไรที่ใหนกัน อยู่หอใหนคณะใหนกัน แถมเค้ามองเราเป็นโรคจิตด้วยแน่ะ
โจ้    "ก็ดีนะ เค้าจะได้จำเราได้" โจ้พูดกึ่งประชด
ผมคิดในใจ    "เราเหรอครับ  เมื่อกี๊นั่งหลบหลังก้มต่ำซ้อนท้ายกู  คิดว่าเค้าเห็นเหรอ  กูนี่ กูโรคจิต"

หลังจากวันนั้นโจ้ก็หายไปจากชีวิตผม เงียบไปเลยครับ มันโกรธผมที่ทำให้แผนเสีย เนื่องจากขับตามไม่สำเร็จ  และอาจมีอย่างอื่นอีก แต่มันไม่บอก
เราไม่ได้คุยกันหลายวัน  ผมไปหาที่หอ มันก็งอน ไม่พูดไม่คุย  ผมขอโทษเรื่องที่ขับมอไซค์ให้เขาจับได้แล้วผมก็ไม่รู้จะขอโทษเรื่องอะไรอีก แต่มันก็ไม่หายโกรธ
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม แค่ซ้อนมอไซค์ไปกินข้าวกันน้อยลง โจ้กลับมาปั่นจักรยานมากขึ้น  งานเราเยอะขึ้น ๆ  ผมเลยมาทำงานที่ชมรม และกินอยู่ที่นั่นนานหลายวันช่วงก่อนส่งงานชิ้นใหญ่
ชมรมที่ผมอยู่ จะอยู่ติดกับถนนเส้นหลักที่นักศึกษาใช้สัญจรไปโรงอาหารกลาง  เวลาว่างผมก็จะออกมานั่งดูถนน ดูคน มอไซค์เข้าออกโรงอาหารกลางที่ตรงม้าหินนั้น
หวนคิดไปถึงหน้าสาวคนซ้อนท้ายผู้น่ารัก ที่โจ้หลงนักหลงหนา...ผมคุ้นตาจริง ๆ นะ  แต่พยายามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก

ย้อนไปเมื่อปี 1 กิจกรรมหนึ่งที่เฟรชี่ต้องทำในวันเปิดตัวบัดดี้ คือการลอดซุ้มของชมรมต่าง ๆ ซึ่งมีจุดประสงค์คือเป็นการพรีเซ้นท์ชมรม ชักชวนน้อง ๆ มาเข้าชมรม ทำกิจกรรมกัน ออกค่ายกัน  โดยพี่ ๆ จะแบ่งน้องทั้งหมดเป็นกลุ่ม ๆ เรียกว่า กลุ่มสัมพันธ์  ผมเคยเป็นเฟรชชี่กลุ่มสัมพันธ์A และเคยโดนซุ้มชมรมนี้รับน้องด้วยการแกล้งให้  จับคู่เฟรชชี่หญิง แล้วเล่นทะลึ่ง ๆ (อ๊ายอาย แต่ชอบนะ)
ซึ่งชมรมที่ว่า ก็คือชมรมเดียวกับที่ผมมาสิงถติย์กินนอนทำงานอยู่นี่แหละ  ก็เลยลองไปรื้อรูปถ่ายเปิดซุ้มรับเฟรชชี่ปีก่อนดู
และคำตอบก้กระจ่างขึ้นมา ชัดเจน เน้น ๆ เรียกว่าจุดไต้ตำตอ
- เฟรชชี่ทุกคนที่เข้าซุ้มรับน้อง จะต้องแขวนป้ายชื่อ+คณะ
- น้องที่สวยน่ารัก จะโดนแกล้งและถ่ายรูปมากเป็นพิเศษ
และสาวนางนั้นของโจ้ ก็อยู่กลุ่มสัมพันธืเดียวกับผม  พี่ ๆ รุมถ่ายรูป ติดทั้งหน้า ติดทั้งป้ายชื่อป้ายคณะ.......
จบ
ผมจะรีบไปหาโจ้และบอกข่าวดี