ผมเป็นคนหนึ่งนะครับที่เคยเจ็บช้ำกับความรักเเละพึ่งผ่านมาได้หมาดๆเลยครับ เรื่องของผมก็คงคล้ายกับหลายๆคน ผมได้รู้จักคนรักคนเเรกของผมคนนี้ โดยเธอเป็นครูฝึกสอนที่ได้เข้ามาสอนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมของผมซึ่งตอนนั้นอยู่ม.4 ผมได้ทำความรู้จักเเละคุยกัน เราคุยกันทุกวันไม่ต่างจากเพื่อนที่สนิทกันมากๆ โดยมักจะคุยกันผ่าน Msn เราเข้าใจกันทุกเรื่อง ไม่ว่าคุยกันเรื่องอะไรมันก็ดูสอดคล้องกันไปซะหมดทุกอย่าง เเต่ ณ ตอนนั้นมันไม่ได้มีคำว่าแฟนหรือคำว่ารักอยู่ในหัวหรอกครับ เมื่อเธอจบการสอนจากโรงเรียนผมไป เราก็ยังคงติดต่อเเละคุยกันทาง Msn ทุกวันเรื่อยมา การที่เราต้องคุยกันทุกคืนก่อนนอนกลายเป็นชีวิตประจำวันของเราทั้งคู่ไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเราคุยกันมากขึ้นเราก็ยิ่งเข้าใจกัน เเละรู้สึกดีต่อกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆอย่างระหว่างเรามันดูมหัศจรรย์จริงๆ เธอคือความสดใสสำหรับผมในตอนนั้นเลยก็ว่าได้ เธอทำให้ผมหัวใจพองโตเเละมีความสุข เราเริ่มเจอกันบ้าง ไปกินข้าวกันบ้างเนื่องจากบ้านดันอยู่ใกล้กันด้วย จนผ่านไปได้เกือบปี เราก็ตกลงที่จะคบกันในฐานะแฟน ในช่วงปีเเรกทุกๆอย่างสดใส เราคุยกันเข้าใจกันไปหมดสร้างความเซอร์ไพรส์ ความประทับใจต่อกันไม่เว้นวัน มันช่างมีความสุข ในช่วงปีที่สองเราเริ่มรู้จักกันมากยิ่งขึ้น รู้จักครอบครัวของกันเเละกันเเละยอมรับกันเเละกันได้เสมอมา บางครั้งที่ผมทำผิด เธอรับๆังเเละเข้าใจผม เมื่อเธอพลาดผมก็ไม่เคยโกรธเธอ เราต่างประคับประคองเเละทำความเข้าใจกันได้เป็นอย่างดี ผ่านมาได้ 2 ปีหลายๆอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเริ่มพูดคำหยาบกับผมเวลาโกรธซึ่งทำให้ผมช๊อคเหมือนกันเพราะก่อนหน้านี้เราไม่เคยพูดคำหยาบต่อกันเลยเเม่เเต่ครั้งเดียว(ผมพูดกับเพื่อนปกตินะครับเเต่กับเธอผมจะไม่ใช้คำหยาบคายเเม้เเต่คำเดียว) เเละมีนิสัยชอบจับผิดมากขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะคุยกับเพื่อนที่เป็นผู้หญิงได้เเม้เเต่คนเดียว เมื่อเธอเข้าเฟสบุ๊คผมไปเจอผมคุยกับเพื่อนผู้หญิง ทั้งที่ไม่ได้คุยกันสื่อไปในทางชู้สาวเลยเเม้เเต่น้อย เธอจะต่อว่าเเละด่าอย่างไม่เกรงใจผมเลย ทำให้ผมไม่สามารถที่จะคุยกับเพื่อนของผมที่เป็นผู้หญิงได้เลยเเม้เเต่คนเดียว เธอเจ้ากี้เจ้าการกับผมมากขึ้นเรื่อย เเละจากเมื่อก่อนหากทะเลาะกันหรือมีปัญหาเราต่างจะมานั่งปรับความเข้าใจกัน เเต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นไม่ว่าเรื่องอะไร คนที่มีหน้าที่คืนสมดุลให้กับความรักของเราคือ ผม คนเดียว มันเป็นอย่างนี้อยู่นานพอสมควรจน ผมเริ่มที่จะกลายเป็นคนระเเวงไปเลยครับ ไม่กล้าะทำอะไรหลายๆอย่างจนกลายเป็นความเบื่อหน่ายในที่สุด ในตอนนั้นถามว่าผมยังรักเเละห่วงเธอมากไหมผมก็ตอบได้ว่ายังรักเธอไม่เคยเปลี่ยน เเต่หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมเกิดความรู้สึกอยากอยู่ห่างๆเธอ เหนื่อยที่จะพบเจอ ผมเริ่มเฉื่อยชากับเรื่องของเรา เซอร์ไพรส์ต่างๆเริ่มหดหายไปจากเราทั้งคู่ ถึงเเม้ว่าจะไม่ได้พูดกันเเต่เราก็เริ่มรู้สึกทั้งคู่ เราทั้งคู่ต่างพยายามสร้างกำลังใจให้กับอีกฝ่ายเเต่มันไม่มีผลอะไรเพราะความเฉื่อยชาอย่างเเก้ไม่ได้ทีเกิดกับผม(ผมมักจะเหนื่อยหน่ายในใจกับการทำอะไรใหัเธอเเต่ในการกระทำก็ยังคงทำเช่นเดิม) เเละการเป็นคนชอบจับผิดทุกๆเรื่องของเธอ ทำให้เรายิ่งทะเลาะกันบ่อยขึ้น จนในที่สุดเมื่อเวลาจากวันเเรกคบ ผ่านมาได้ 3 ปี 1เดือน 4วัน กับอีก7ชั่วโมงกว่าๆ หรือหลังจากวันเเรกเจอได้ 4 ปีกว่าๆ ทุกๆอย่างก็จบลง วันนั้นผมไปรับเธอสายครับสายไปสี่นาที สิ่งที่เกิดขึ้นคือเธอโมโหเเละด่าผมด้วยคำหยาบคาย เเละเช่นกันความอดทนของผมมันหมดลง ผมต่อว่าเธอผมบีบมือเธอเเน่น พร้อมกังตะโกนใส่เธอทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อน เเล้วมันก็จบจากกัน หลังจากทะเลาะกันไม่กี่วันผมก็กลับไปง้อเธอ เธอก็ยินดี เเต่ก็ดีอยู่เเค่วันเดียวครับ ตกเย็นเธอโทรมาบอกผมว่าเธอรำคานผม เธอเกลียดผม ด่าผมต่างๆนา เเละเราก็ห่างๆกัน เธอย้ายไปอยู่หอเพื่อนของเธอ ซึ่งระหว่างนั้นผมก็พยายามติดต่อ เเละไปพบเธอ ส่งข้อความ ด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิด เเต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมา คือ คำด่าท่อ ถึงขั้นโทรมาบอกกับเเม่ผมเอง เเละที่เเย่กว่าคือ เธอคุยกับคนใหม่หลังจากเลิกกับผมได้เพียง 4 วัน เเละเธอยอมรับว่าไอหมอนี่แอบมาจีบเธอมาตั้งนานเเล้ว เเต่ไม่ได้บอกผม ผมเฟลมาก เหมือนทั้งโลกมันหมดความสวยงาม เธอที่เคยเป็นความสดใสของผม ทำให้ผมรู้สึกว่ามันมหัศจรรย์ ตอนนี้กลายเป็นคนที่ดับโลกทั้งโลกของผม ทำลายความเชื่อในเรื่องของความรักของผมที่เชื่อเเละบูชากับมันมาก คำสัญญาของเราที่บอกว่าเราจะรักกันจะคอยประคับประคองกันตลอดไป เธอฉีกมันทิ้งพร้อมกับขยำมันปาใส่หน้าผมอย่างไม่มีชิ้นดี ผ่านมาเกือบสามอาทิตย์เเล้วครับนับจากวันที่เราเจอกันครั้งสุดท้าย ผมยังคงเพ้อถึงเธอ หมดอาลัยตายอยากกับทุกสิ่ง ยังคงโทรหาเธอยามเหงา เเละเเน่นอนเธอไม่รับหรือไม่ก็ด่าผมเป็นของเเถม วิธีต่างๆในการลืมคนรักที่ผมอ่านในอินเทอร์เนท ไม่ได้ช่วยอะไรผมเเม้เเต่น้อย จนสามวันที่ผ่านมาผมเริ่มคิดถึงสิ่งที่ผมกำลังเพ้ออยู่ มันไร้ค่า มันไร้ค่าจริงๆครับ ผมระลึกได้ว่าผมมีค่ามากกว่านั้น ตอนนี้ผมเจอกุญเเจดอกสำคัญที่จะไขโซ่ตรวนที่ยึดผมไว้กับเธอเเละเรื่องราวของเธอออกได้เเล้ว ผมส่งของทุกชิ้น ความทรงจำทุกอย่างกลับไปให้เธอ(ที่บ้านของเธอที่ต่างจังหวัด) ในตอนนี้ผมยังคงลืมเธอไม่ได้หรอกครับ เเละยังคงจำทุกๆสถานที่ ทุกช่วงเวลาที่เราเคยไปเเละเคยมีได้อย่างเเม่นยำ เเต่ผมเลือกที่จะก้าวไปข้างหน้า เลือกที่จะปล่อยให้ความทรงจำทั้งหมดเป็นสมุดในตู้ที่รอวันเปื่อยเเละสลายไป เเละอาจจะหายไปในสักวัน ผมใช้เวลาสามอาทิตย์ในการตั้งตัวเเละตั้งใจใหม่ ผ่านช่วงสามอาทิตย์เวลาที่โคตรทรมาน  ช่วงเวลาที่ทั้งสองแก้มมีเเต่น้ำตาตลอดเวลา ตอนนี้ผมผ่านมาได้เเล้ว เเละผมเชื่อว่าทุกๆคนก็ต้องผ่านมันได้เช่นกัน ผมอยากให้ทุกคนที่กำลังเจอสภาวะแบบสามอาทิตย์ที่เเล้วของผมได้ขังความทรงจำทั้งดีที่สุดเเละเลวร้ายที่สุดไว้ในกล่องที่เราจะไม่มีวันเปิดมันอีกซะ ยัดมันลงไปซะทุกๆสิ่งที่เธอหรือเขาคนนั้นเคยฝากไว้กับคุณ ยัดน้ำเสียงแสนดีเเต่โกหกเราในตอนจบ ยัดความรูปทรงรูปร่างของทุกอย่าง วัตถุทุกชิ้น ความคิดความรู้สึกผิดทั้งหมดลงตู้เซฟไป ต่อไปนี้จะมีเเต่ตัวของเราที่จะสร้างสิ่งดีๆต่อไปในวันข้างหน้า ผมหวังว่าคนที่อ่านคงจะได้รับสิ่งที่มีประโยชน์กลับไป เเละโดยเฉพาะคนที่เศร้าจะได้ออกจากภาวะที่เลวร้ายนั้นเสียที