คนพาลผู้บาปแท้         ทุรจิต  
ไปสู่หาบัณทิต            ค่ำเช้า
ฟังธรรมอยู่เนืองนิตย์    บ่ทราบ ใจนา
คือจวักตักเข้า             ห่อนรู้รสแกง


คนพาล ทุรจิต ไปหาคนมีความรู้ดีกว่า  ฟังธรรมอยู่เรื่อย แต่ไม่ทราบใจความ เหมือน จวักตักข้าว ที่ไม่สามารถรับรู้รสชาติของแกงที่ตักได้
( พวกไม่สามารถรับฟังอะไรได้อีก )

บทต่อไป ( หมูคือสุเทพ )

หมูเห็นสีหราชท้า                       ชวนรบ  
กูสี่ตีนกูพบ                              ท่านไซร้  
อย่ากลัวท่านอย่าหลบ                 หลีกจาก กูนา  
ท่านสี่ตีนอย่าได้                         วากเว้วางหนี


สีหราชร้องว่าโอ้              พาลหมู  
ทรชาติครั้นเห็นกู             เกลียดใกล้  
ฤาใคร่รบดนู              มาศ  เองนา
กูเกลียดกูให้                   พ่ายแพ้ภัยตัว


บทนี้หมายถึง หมูพาล ชวนราชสีห์ มาต่อสู้ด้วย  ราชสีห์ ไม่สู้  แต่ให้หมู แพ้ภัยตัวเอง ด้วยความเกลียด