ความคิดดังกล่าวน่าจะมาจาก ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๙๑ ที่ว่า "ผู้ใดใช้กำลังทำร้ายผู้อื่น ไม่ถึงกับเป็นเหตุให้ได้รับอันตรายแก่กายหรือจิตใจ ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งเดือน ปรับไม่เกินหนึ่งพันบาทหรือทั้งจำทั้งปรับ" ตาม มาตรา ๓๙๑ นี้เป็นความผิดลหุโทษ ซึ่งตาม ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม.๓๗ (๒) กล่าวว่า ในคดีความผิดที่เป็นลหุโทษ.....เมื่อผู้ต้องหาชำระค่าปรับตามที่พนักงานสอบสวนได้เปรียบเทียบแล้ว ถือว่าคดีอาญาเลิกกัน (เลิกกันหมายความว่าเป็นที่ยุติไป) ดังนั้นเมื่อมีใครทำร้ายผู้อื่นไม่ได้รับอันตรายแก่กายและใจ (แปลกเหมือนกันทำรายยังไงไม่ได้รับอันตรายทั้งกายทั้งใจ) ซึ่งเป็นความผิดลหุโทษ พนักงานสอบสวนจึงสามารถเปรียบเทียบปรับได้ และเมื่อผู้ต้องหาชำระค่าปรับแล้วคดีอาญาเป็นอันเลิกกัน เอาผิดไม่ได้แล้ว และค่าปรับจะห้าร้อยหรือมากกว่าก็ได้ แต่ต้องไม่เกินหนึ่งพันเพราะกฎหมายให้ปรับได้แต่หนึ่งพัน

แต่ใช่ว่าเมื่อท่านทราบอย่างนี้แล้วจะหมั่นใครก็จะไปทำร้ายเขาได้เพราะฉันมีค่าปรับนะครับ เพราะมันติดอยู่ที่ว่า ทำร้ายอย่างไรให้เขาไมไ่ด้รับอันตรายแก่กายและจิตใจ เพราะหากท่านทำไปแล้วเขาได้รับอันตรายแก่กายและใจขึ้นมาจะไม่เป็นลหุโทษแล้วนะครับ ท่านจะผิดตาม ประมวล กม. อาญา มาตรา ๒๙๕ ที่กล่าวว่า ผู้ใดทำร้ายผู้อื่นเป็นเหตุให้ได้รับอันตรายแก่กายและจิตใจ......ผู้นั้นทำผิดฐานทำร้ายร่างกายระวางโทษจำคุกไม่เกินสองปี หรือปรับไม่เกินสี่พันบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ดูซิครับว่าไม่ใช่ลหุโทษที่จะปรับที่ตำรวจแล้วจบได้แล้วนะครับ

ต่อไปหากการทำร้ายครั้งนั้นเกิดเขาได้รับอันตรายแก่การสาหัส เช่น ตาบอด หูหนวก เสียแขนขา ฌาณประสาท ทุกพลภาพ ประกอบกรณียกิจไม่ได้ ทนทุกเวทนาเกินกว่ายี่สิบวัน เป็นต้น อันนี้รับโทษหนักขึ้น ระวางโทษจำคุกตั้งแต่หกเดือนถึงสิบปี

เป็นไงครับ อยาคิดไปทำตามลูกยุของใครเชียวครับ