สมัยเด็กๆ ชอบเล่าปี่ ขงเบ้ง เพราะเป็นพระะเอก เก่ง
เล่นเกม 3ก๊กภาค 2 ของ Koei บน Dos รู้สึกว่า... เป็นก๊กที่ตัวละครเทพมาก

โตมาเป็นนักศึกษา...
ได้อ่านในหลากหลายมุมมอง พยายามศึกษา หาอ่านจากที่ต่างๆ และอยู่ในช่วงวัยค้นหา...หาอะไรที่มันแตกต่าง
จนไปชอบโจโฉ สุมาอี้ แล้วดันไปด่าเล่าปี่ ขงเบ้ง ตามคำวิเคราะห์จากหลายๆที่อยู่หลายปี

มาวันนี้ ทำธุรกิจหลายอย่าง
กลับมาชอบเล่าปี่ ขงเบ้ง... แต่ไม่ใช่เพราะความเทพ ที่นิยายเขียน หรือ ใครบอก
แต่ คิดถึงคนไม่มีต้นทุนอย่างเล่าปี่ สามารถถีบตัว จากคนสานรองเท้า ขึ้นมาเป็นกษัตริย์ ที่โด่งดังที่สุดใน ปวศ.จีนได้ชนิด 2000 ปีผ่านไป ยังมีคนจำได้อยู่ และ นับถือขงเบ้งจากใจ แต่ไม่ใช่เพราะนิยาย แต่เพราะการตัดสินใจในไม่กี่ครั้ง ที่เกิดขึ้นจริง ของขงเบ้ง เช่นการเป็นพันธมิตรซุนกวน มันสามารถส่งให้นายของตัวเอง กลายเป็น 1 ใน 3 ของแผ่นดินได้

ทั้ง 2 ท่านเป็น Idol ผม ในการทำธุรกิจ ให้ประสบความสำเร็จ

เล่าปี่ บางคนอาจบอกหน้าไหว้หลังหลอก แต่เขาสอนให้ผมมีมารยาทในการติดต่อสื่อสาร กับคน สอนให้สร้างมิตร ไม่สร้างศัตรู
สอนให้ผมเอา Ego ตัวเองไปเก็บไว้บ้าง ยกมือไหว้ ยิ้มแย้มให้ทุกคนได้ แม้เขาจะเป็นแค่ แม่บ้าน รปภ.
จะว่าหน้าไหว้หลังหลอกหรืออะไรก็ตาม... แต่คนเราทุกคน ชอบในคนที่มีไมรตรีจิตดี มากกว่าคนที่บอกตัวเองจริงใจ แต่กัขฬะ... ถ่อยเพื่อเท่...
นั่งคือ สิ่งที่เล่าปี่สอนผม

ขงเบ้ง อาจมีหลายคนบอกขี้โม้ แต่ลองมองการตัดสินใจดีๆ หลายๆครั้ง ในชีวิตจริง มันมีสิ่งที่ตัดสินใจยาก ชี้เป้นตายให้ธุรกิจได้
ขงเบ้ง คือตัวอย่างของคนทำงานหนัก (จนตาย) ที่ระดมข้อมูลมาตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ ได้ถูกต้องเสมอ โดยเฉพาะ การเป็นพันธมิตรซุนกวน
ผมเลือก Partner ทำงานได้ผลบ่อยครั้ง เพราะเรื่องขงเบ้งในจุดนี้ เป็นเรื่องเตือนใจผม ให้รอบคอบ ทุกรายละเอียด

และ ขงเบ้ง ก็ยังเป็นตัวอย่างไม่ดี ที่ดีที่สุด ในเรื่องการกระจายงาน การมอบหมายให้ผู้อื่นทำงาน ไม่เก็บงานไว้กับตน
ไม่งั้น สุดท้าย จะเป็นแบบขงเบ้ง

ทั้ง 2 ท่านนี้ จึงเป็น Idol ในการทำงาน ทำธุรกิจของผม

โดยที่ผมเอง ไม่ต้องสนใจ ว่าตัวจริงใครจะดีจะเลวยังไง
เพราะผม เอาแว่นตา คนปัจจุบัน ไปตัดสินคนเมื่อ 2000 ปีก่อน ที่แตกต่างทั้งวิธีคิด และวัฒนธรรม ไม่ได้...
และผมเชื่อว่า ยุคสงคราม คนที่ผงาดได้ ไม่มีคนดีหรอก... จะเทาเข้มเทาอ่อนเท่านั้นเอง...