ก่อนอื่นเราเป็นคนขี้อายมาก ขนาดเพื่อนที่ รร ที่ไทย ยังไม่ค่อยเยอะเลย ภาษาอังกฤษค่อนข้างแย่ พ่อก็เลยส่งไห้มาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ก็เลยได้มาอเมริกา ตอนนี้อยู่ ม 6 ที่ไทย พอมาอยู่นี้ภาษ้ารู้เรื่องอังกฤษไม่ได้พัฒนาอย่างที่เราคิดเลยคือก่อนมามีคนบอกว่าไปอยู่ที่นู่นตั้ง 1 ปี ต้องฟังต้องพูดทุกวันยังไงก็เก่ง แต่ทำไมความรู้สึกนั้นมันหายไป ภาษาอังกฤษไม่ได้พัฒนาขึ้นมากกลับต้องขวนขวายเองด้วย เหมือนสถานการณ์มันบังคับ ถ้าเราฟังไม่รู้เรื่องเราก็ต้องฟังบ่อยๆ ตอนแรกที่มาฟังไม่รู้เรื่องเลย เครียดมาก แต่ฟังทุกวัน ก็เริ่ม พอฟังรู้เรื่องบ้างแล้ว แต่การพูดคือเราไม่ได้พัฒนามากเลย แค่สื่อสารไห้เค้าเข้าใจ พออยู่มา 2 เดือนมีค่ายของโครงการเป็นค่ายรวมนักเรียนแลกเปลี่ยน พอเจอคนไทยด้วยกันก็ดีใจแต่พอเราเริ่มพูดภาษาอังกฤษ คำแรกที่เพื่อนคนไทยด้วยกันพูดคือ  อยู่ ม 6 จริงรึป่าว ทำไมพูดอังกฤษไม่เป็นอังกฤษ คือเราพุดเหมือนหุ่นยนต์เลยครับ มันต้องขึ้นเสียงสูงเสียงต่ำ มันต้อง stress พอเราฟังเค้าไปแล้ว รู้สึกช็อคเลย ก็เลยเริ่มรู้สึกต้องหัดพูดจริงๆแล้ว ไปค่ายไม่มีความสุขเลย พอกลับมาก็มาดูข้อเสียของตัวเองทำไมพูดห่วยมาก ก็เลยเริ่มเปิดเทปสอนพูดออกเสียงพวกตัว
l r ch sh z v และการ stress พอเอาไปใช้จริงคือเราเป็นคนกลัวฝรั่งไง พออยู่ต่อหน้าฝรั่งปุป เราจะพูดค่อนข้างเร็วไม่ได้ใส่ใจว่าต้องออกเสียงยังไง แกรมม่าก็ไม่สน แค่คิดว่าพูดเร็วมัน ฝรั่งต้องรู้เรื่องแน่ๆเลย กลับกลายเป็นฝรั่งฟังไม่รุ้เรื่อง ทำไห้ที่ รร ไม่ค่อยมีเพื่อน เห็น นร แลกเปลี่ยนคนอื่นรู้สึกอิจฉามากมาก มีเพื่อนมารับไปเที่ยวนู่นเที่ยวหนี้ ไม่รู้จะแก้ไงครับช่วยที การฟังก็ยังไม่ถึงขั้น