"วัยทีน"
เป็นคำบรรยายภาพสาววัยใส (เมื่อหลายปีก่อน) นัยน์ตางามงดที่ “เฟรนด์” ในเฟซบุ๊คของผมคนนึงโพสต์ไว้
ผมยิ้มให้รูป “สมัยวัยรุ่น” ของเธอผ่านหน้าจอไอโฟนของผมแป๊บนึง ^-^ แล้วก็พิมพ์ “เมนท์” กลับไปว่า...
“สวยอ่ะ”
สักพัก เธอตอบกลับ
“ชมตลอดอ่ะ เขิลล์”
ก็ไม่รู้สินะ...บางทีถ้าผมยังแสดงท่าทีว่ายัง “รัก” และยัง “หวัง” ในตัวเธออยู่ (โอ้! ไม่นะ รักนิรันดร์กว่าสิบปี (หรือสิบกว่าปีดีนะ-ไม่อยากแก่มาก เอาคำแรกดีกว่า) ไม่มีจริงในโลกหรอกน่า :-p) ผมคงไม่กล้าพิมพ์ “ชม” เธอดื้อ ๆ แบบนี้หรอก
ผมกำลังเดินทางไปมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิตครับ วันนี้มีเกมชิงชนะเลิศฟุตบอลโตโยต้า ลีกคัพระหว่างบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดกับราชบุรี มิตรผลที่นั่น
พูดถึงมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิตแล้ว ผมมักคิดถึงงานประเพณีที่เด็กปีหนึ่งคณะและมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนต้องทำร่วมกับเด็กปีหนึ่งสาขาวิชาเดียวกัน (แต่ใช้ชื่อต่างกัน) ของธรรมศาสตร์ โดยผลัดกันเป็นเจ้าบ้านคนละปี
ปีที่ผมเรียน คณะของผมต้องออกไปเยือนถิ่นรังสิต
งานประเพณีนี้มีกิจกรรมหลายอย่าง จุดประสงค์ก็เพื่อให้นักศึกษาปี 1 ทั้งสองมหาวิทยาลัยได้ทำความรู้จักและสานสัมพันธ์กันเพราะอย่างน้อยในอนาคตเมื่อจบออกมาก็ต้องทำงานในสายงานเดียวกัน
กิจกรรมนึงที่ผมจำได้คือการเตะบอล ที่ตกลงกันว่าจะให้ผู้ชายเล่นครึ่งแรก แล้วเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงเตะในครึ่งหลัง
ขอโทษนะ แล้วผู้หญิงที่ลงไปเล่นน่ะ ไม่ใช่ประเภท “ทอม ๆ (แวร์ ยูโก ลาสท์ ไนท์)” หรอกนะ พวกหน้าตาดี ๆ ที่นึกอยากสนุกก็ลงไปด้วย
โดยเฉพาะ “ปีกซ้าย” ร่างอรชรราวกับไรอัน กิ๊กส์คนนั้น (สมัยนั้นกิ๊กส์ยังละอ่อนอยู่)...ใช่ครับ คนที่โพสต์รูป “วัยทีน” ที่ผมเกริ่นมาตั้งแต่ต้นนั่นเอง ^-^
นึกย้อนกลับไป...บางทีผมก็รู้สึกว่าสมัยนั้น ผมก็ไม่น่า ”ตามจีบ” เธอตลอด 4 ปีเลยจริง ๆ...ไม่ใช่เสียดายเวลาหรืออะไรหรอกนะ แค่คิดว่า “มิตรภาพ” ออกจะยั่งยืนกว่า “ความรัก” เหมือนเช่นทุกวันนี้ที่เธอเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้ทุกเรื่อง, เป็นเพื่อนเกทับบลั๊ฟแหลกกันเรื่องทีมบอลอังกฤษที่เชียร์
แม้จะมีสำนวนที่บอกว่า “น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน”
แต่ก็มีนักประพันธ์เพลงท่านนึงที่ต่อเนื้อหาให้อีก
“แต่หัวใจอ่อน ๆ ของเธอทำด้วยอะไร ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนถึงหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหวว่าใครเค้ารัก เค้ารอ...”
หลาย ๆ คนใช้ความพยายามชนะใจคนที่หมายปอง แต่หลาย ๆ ครั้ง ความพยายามก็ไม่ใช่คุณสมบัติที่ใช้พิชิตหัวใจใคร ๆ...ถ้าสุดท้ายต่างก็ไม่ใช่คนที่ “ใช่” ของกันและกัน
เมน สเตเดี้ยม ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต...สังเวียนนัดชิงชนะเลิศโตโยต้า ลีกคัพ 2013
[Futbol Review l<< บุรีรัมย์ ยูไนเต็ด 2-1 ราชบุรี] มันไม่ใช่ความรัก, ไม่ใช่เอล กลาสิโก…แต่มันเป็นประวัติศาสตร์แน่ ๆ
เป็นคำบรรยายภาพสาววัยใส (เมื่อหลายปีก่อน) นัยน์ตางามงดที่ “เฟรนด์” ในเฟซบุ๊คของผมคนนึงโพสต์ไว้
ผมยิ้มให้รูป “สมัยวัยรุ่น” ของเธอผ่านหน้าจอไอโฟนของผมแป๊บนึง ^-^ แล้วก็พิมพ์ “เมนท์” กลับไปว่า...
“สวยอ่ะ”
สักพัก เธอตอบกลับ
“ชมตลอดอ่ะ เขิลล์”
ก็ไม่รู้สินะ...บางทีถ้าผมยังแสดงท่าทีว่ายัง “รัก” และยัง “หวัง” ในตัวเธออยู่ (โอ้! ไม่นะ รักนิรันดร์กว่าสิบปี (หรือสิบกว่าปีดีนะ-ไม่อยากแก่มาก เอาคำแรกดีกว่า) ไม่มีจริงในโลกหรอกน่า :-p) ผมคงไม่กล้าพิมพ์ “ชม” เธอดื้อ ๆ แบบนี้หรอก
ผมกำลังเดินทางไปมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิตครับ วันนี้มีเกมชิงชนะเลิศฟุตบอลโตโยต้า ลีกคัพระหว่างบุรีรัมย์ ยูไนเต็ดกับราชบุรี มิตรผลที่นั่น
พูดถึงมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิตแล้ว ผมมักคิดถึงงานประเพณีที่เด็กปีหนึ่งคณะและมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนต้องทำร่วมกับเด็กปีหนึ่งสาขาวิชาเดียวกัน (แต่ใช้ชื่อต่างกัน) ของธรรมศาสตร์ โดยผลัดกันเป็นเจ้าบ้านคนละปี
ปีที่ผมเรียน คณะของผมต้องออกไปเยือนถิ่นรังสิต
งานประเพณีนี้มีกิจกรรมหลายอย่าง จุดประสงค์ก็เพื่อให้นักศึกษาปี 1 ทั้งสองมหาวิทยาลัยได้ทำความรู้จักและสานสัมพันธ์กันเพราะอย่างน้อยในอนาคตเมื่อจบออกมาก็ต้องทำงานในสายงานเดียวกัน
กิจกรรมนึงที่ผมจำได้คือการเตะบอล ที่ตกลงกันว่าจะให้ผู้ชายเล่นครึ่งแรก แล้วเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงเตะในครึ่งหลัง
ขอโทษนะ แล้วผู้หญิงที่ลงไปเล่นน่ะ ไม่ใช่ประเภท “ทอม ๆ (แวร์ ยูโก ลาสท์ ไนท์)” หรอกนะ พวกหน้าตาดี ๆ ที่นึกอยากสนุกก็ลงไปด้วย
โดยเฉพาะ “ปีกซ้าย” ร่างอรชรราวกับไรอัน กิ๊กส์คนนั้น (สมัยนั้นกิ๊กส์ยังละอ่อนอยู่)...ใช่ครับ คนที่โพสต์รูป “วัยทีน” ที่ผมเกริ่นมาตั้งแต่ต้นนั่นเอง ^-^
นึกย้อนกลับไป...บางทีผมก็รู้สึกว่าสมัยนั้น ผมก็ไม่น่า ”ตามจีบ” เธอตลอด 4 ปีเลยจริง ๆ...ไม่ใช่เสียดายเวลาหรืออะไรหรอกนะ แค่คิดว่า “มิตรภาพ” ออกจะยั่งยืนกว่า “ความรัก” เหมือนเช่นทุกวันนี้ที่เธอเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้ทุกเรื่อง, เป็นเพื่อนเกทับบลั๊ฟแหลกกันเรื่องทีมบอลอังกฤษที่เชียร์
แม้จะมีสำนวนที่บอกว่า “น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน”
แต่ก็มีนักประพันธ์เพลงท่านนึงที่ต่อเนื้อหาให้อีก
“แต่หัวใจอ่อน ๆ ของเธอทำด้วยอะไร ช่างไม่สะทกสะท้านสะเทือนถึงหัวใจ ช่างไม่หวั่นไหวว่าใครเค้ารัก เค้ารอ...”
หลาย ๆ คนใช้ความพยายามชนะใจคนที่หมายปอง แต่หลาย ๆ ครั้ง ความพยายามก็ไม่ใช่คุณสมบัติที่ใช้พิชิตหัวใจใคร ๆ...ถ้าสุดท้ายต่างก็ไม่ใช่คนที่ “ใช่” ของกันและกัน
เมน สเตเดี้ยม ม.ธรรมศาสตร์ รังสิต...สังเวียนนัดชิงชนะเลิศโตโยต้า ลีกคัพ 2013